ilhan berk

bir meyve gibidir intihar.
sabah akşam bölüşülür.
rakının adı geçtiği yerde ayağa kalkılır.
sualler tanzim edilir yaşamaya ait, sorulmaz

iki yanından uzamış saçlarıyla sevdiği kadından, vatandan, harplerden kaçmış birtakım insanlar geçer.

dünyayı ve insanları görmeye çıkmışlardır.
elleri arkasında bir adam köprünün ortasında durur nereye baktığı belli olmaz.

ben gökyüzünü, parkı, beyaz sarayları seyrettiğimi söyleyebilirim.
bu şehir aşktan değil, şehvetten düşüp gebermeye hazır.

genç orospular, ölü padişahlar, hastalar şehri rezil istanbul!

üç kez seni seviyorum diye uyandım
tuttum sonra çiçeklerin suyunu değiştirdim
bir bulut almış başını gidiyordu görüyordum

sabahın bir yerinden düşmüş gibiydi yüzün

sokağı balkonları yarım kalmış bir şiiri teptim
sıkıldım yemekler yaptım kendime otlar kuruttum
taflanım! diyordu bir ses duyuyordum

cumhuriyetin ilk günleri gibiydi yüzün

kalktım sonra bir aşağı bir yukarı dolaştım
şiirler okudum şiirlerdeki yaşa geldim
karanfil sakız kokan soluğunu üstümde duydum

eskitiyorum eskitiyorum kalıyor ne kadar güzel olduğun..