ilk buluşmada hesabı kim öder sorunsalı

ülke similasyonunda o kadar sorunsal var iken bu sorunsalı takılman bir hayli ilginç..
nusret uzaya ilk restaurantı ben açacağım göreceksiniz diyerek bir röportaj vermiş..
asıl soru şu olmalı dünya da kıtlık sürerken uzaya restaurant açma isteği nasıl bir içten dışa vurumun tezahürüdür?

kaynana. keşke.

davet ettiğim kişilerin hesabını ben ödüyorum. davet etmesem de bazen ben ödüyorum.

nefret ediyorum birinin yemeğini ödemekten ve benim yemeğimin ödenmesinden. herkes yediğini ödesin. bitsin bu zulüm.

herkes kendi hesabını öder.

duruma göre değişir kardeşim. standart benim oturduğum masada kıza hesap ödetmem lakin kıza bakarım hal hareketlerine göre ya ben öderim ya da herkes kendi hesabını öder.

davet eden öder tabiki.

bence her iki tarafın da eşit bir şekilde hesabı ödemesi gerekiyor..

lanet olsun, artık şu hesabı biri ödesin de bu başlıkta yok olup gitsin.

sakin olun sakin olun ben öderim. kapatalım bu konuyu. 2. buluşmada hesabı kim ödüyecek onu tartışalım.

bu güzel öneriymiş ama yaşımız kurtarmaz.

normalde davet eden öder.
buluşmalar devam ederse ekonomik durumlar belli ise paylaşılabilir veya biri yemeği, biri kahveyi ısmarlar.
tabii bunlar bahane önemli olan güzel vakit geçirmek.

ilk buluşmada kız size kendi hesabını ödetmiyorsa ikincisi gerçekleşmeyecektir, net.

ikili ilişkiyse erkek öder.
bu üstünlük çabası filan değildir.
yok arkadaş ortamıysa ortak ödenir gayet de güzel uygulanır.

davet eden öder kızlar.

3 ormancı devriye atarken yemek molası verdik. ilk önce ben bitirdim ve hemen komple hesabı kapattım. nazmi abi güzel insan, sana ne oluyor buranın ağası sen misin diyip kızdı. sonrada al şu parayı dedi elime tutuşturdu. arkadaş büyüğüm 56 yaşında adam birşey de diyemiyorum. bu konuya bir çözüm bulmam lazım.

valla bu kur değerlerinden sonra ben ödemem de kim öder bilemem artık.

alman usulü

bu soru bana geçen sene sorulsaydı yüzde yüz alman hesabı olmalı derdim. herkes yediğini ödesin kardeşim derdim.
aslına bakarsanız içten içe hala aynı görüşteyim. evet kim ne yiyorsa ödemeli veya kim kendine ne aldıysa o ödemeli partneri ödememeli.
ama zaman geçtikçe ülkemizdeki kadın-erkek ilişkilerinin gerçek yüzünü görmeye başladım.
sevgili erkeklerimizin kadınlara aslında nasıl baktığını fark ettim. dillendirdikleri zaman hesabı ödeyen, işini kendi kendine gören, daima güçlü ve bağımsız kadınları övüyorlar ama iş bir ilişkiye geldiğinde tamamen değişiyorlar.
sürekli mız mız, paracı, hiçbir şeyden memnun olmayan kadınlardan şikayet ediyorlar ama nedense iş ilişkiye geldiğinde de böyle kadınların gözlerine girmek için, paralarını konuşturarak kendilerini errrrkekk hissetmek için şekilden şekle giriyorlar.
hani o evlenirken "olsun zamanla alırız eşyalarımızı yeter ki sağlımız olsun yeter ki biz beraber olalım" diyen, birlikte olduğu erkeği malı için veya başka şeyleri için değil sadece kendi olduğu için seven o kadınları ise bir çırpıda harcıyorlar.
hem de öyle bir harcıyorlar ki insanım diyenin vicdanı sızlar. çocuğunun annesini bile bir anda silen erkeklerle dolu bu ülke.
ama o mıymıntı o para düşkünü o memnuniyetsiz tabiri caizse süründüren kadınları el üstünde tutuyorlar.
ne kadın düşmanlığı yapıyorum ne erkek.
kimsenin ilişkisi umrumda değil.
oyunu kurallarına göre oynamak var bundan sonra.
adam çulsuz da olsa zengin de olsa elinde ne varsa istemek, yemek var.
madem erkekler ilişkiye yatırım meselesini sevgi, emek, beraberlik, sabır vs olarak değil de ne kadar para döktükleriyle kıyaslıyorlar o zaman tamam öyle olsun.
"bu kıza şimdi şu kadar yüzük aldım şu kadar nişan masrafı.. şu kadar şuyunu aldım.. o kadar masraf yaptık şimdi" diye ayrılacakları varsa bile böyle hesaplarla ayrılamıyorlarsa bir de yetmezmiş gibi peşlerinden sürünmeyi seçiyorlarsa eyvallah, kabul.

ilk buluşmayı elbette erkek ödemeli hatta tüm buluşmaları. madem paran yok çıkarma yemeğe.
geçen gün buluşma için elbise aldım, masraf ettim. o makyaj malzemeleri de sandığınız gibi uygun fiyatlı da değil baya pahalı bir de onları say. ben o kadar masraf ederken adam da bi zahmet onu ödesin çünkü benim masrafım onunkini baya bi katlar.

ha sorarsanız bana sevgili dopamin aslında hayalindeki ilişki nedir, beklentin nedir diye o zaman şunu söylerdim, bir ağaç gölgesinin altında oturalım, ben onun dizine yatayım o benim saçlarımı okşasın yüzümü sevsin, mırıl mırıl kendi halimizde birbirimizin cümlelerini tamamlayalım. güneşin batışını izleyelim.
bu kadar.
kimi inandırabilirim peki asıl bunu istediğime, kimseyi.
kimi gerçekte ruhu için sevebileceğimi inandırabilirim, üç beş eşyayla bir odada yaşayabileceğimi inandırabilirim, kimseyi.
senin gibi bir kadın arıyordum ben de diyenlerin ise zamanla bu anlattığım hemcinslerine nasıl dönüşüyorlar kendi gözlerimle şahit oldum, birçok kadın arkadaşımdan dinledim.
o taraklarda bezi sahiden olmayan, düşünüp hissedebilen sevgili yazarlar buna kırılmasın. siz öyle kalın. size rastgelmek isterdim ama biliyorsunuz ne biz sizler gibi erkekleri ne de siz bizler gibi kadınları bulabilirsiniz. bizi olduğumuz gibi kabullenemez dünya da değiştirip durur, geriye sancıyan ruhumuz ve derinliksiz partnerlerimizin soğuk yüzleri kalır.

benim yanımda kadın ödese hatta kadının ödemesi gerektiğini düşünsem yerin dibine girerim, kestirir merter'de gece işe çıkar, adımı okşan yaparım.