insanın ölümü kendisine yakıştıramaması

bir garip ruh halidir. herkes ölür, en sevdiğin bile ölür de bir kendine yakıştıramazsın ölümü. ya ölenler? hangisi kendisine yakıştırmış ki ölümü?

başkasına yakıştıramam da kendime yakıştırırım nedendir bilmem.

tuhaf sisler silsilesi.

yaşam kadar şık durur üzerimde ölüm parkası

nermin yıldırım dokunmadan kitabında çok şahane anlatmış bunu;

"öleceğimi öğrenince çok şaşırdım. azraili atlatmayı umduğumdan değil; bir gün herkes gibi ruhumu yetkili makamlara teslim edeceğimi elbet biliyordum. ama o gün öyle uzak ve muğlaktı ki, galiba ölümümü görmeye ömrüm vefa etmez sanıyordum. bilmek farkında olmama yetmiyordu."

ölümümü görmeye ömrüm vefa etmez sanıyordum! şahane!

esasen, ölüm bireysel olarak varlığı sıkça deneyimlenen (ve dolayısıyla yakıştırılan) bir olgu olarak var olur. her birey ölümüne ilişkin belli düşünceleri belirli olaylar ya da bilinç dışı süreçler aracılığıyla kurgular, bunu deneyimler.
oysaki yakınlarının ölümü (eşinin, çocuklarının, anne/babasının) çoğunlukla düşünmekten, bilinç dışı olsa dahi düşünülmekten imtina edilen bir olgudur. birey, dünyadan çekilince onu koca bir bilinmezlik bekler, öte yandan bahse konu kişilerin dünyadan çekilmesi birey üzerinde kontrolsüz bir yalnızlık hissiyatı bırakır.