insanın yaratılış amacı

insanın ne için yaratıldığını sorgulayan başlıktır.
öncelikle dinde kayıtsız şartsız iman diye bir şey yoktur. önce bunu bilelim çünkü hz. ibrahim de allah'a iman etmek için onu görmek istemiştir.
bu konuda bir teorim var. allah affetsin helada aklıma geldi, şu an varoluşsal sancılar geçiriyorum.
şimdi allah ile şeytan polemiğe giriyor. insan burada karaçalı. her neyse bir düşünün allah'a karşı gelen bir varlık yok edilmek yerine ona kıyamete kadar süre veriliyor*. zaten şeytan diye bildiğimiz varlığın allah katında makamı en yüksek olan varlık olduğunu biliyoruz. o kadar yüksek ki cennete girebilen tek cinni varlık.

adem yaratılıyor. yeryüzünde irem bahçeleri denen bir cennete yerleştiriliyor. şeytan'daki allah aşkı o kadar büyük ki babasını kıskanan kız çocuğu gibi yaratılan varlığa secde etmeyi reddediyor. burada gözden kaçan olay şu : şeytanın ben ancak sana secde ederim, topraktan yaratılmış bir varlığa değil sözü.
kıskançlıktan o kadar çatlıyor ki cennete girip ademle havva'yı ayartıp elmayı yediriyor. şimdi burada bir parantez açmak lazım. elma sembolizmde ya da ezoterizm'de bilinci aydınlatan imgelerden biri. yani iyi ile kötünün ayırt edilmesini sağlayan nefsi temsil eden bir imge. cenneti yaratan tanrı istemese elma ağacını oraya koymazdı. bence buradaki asıl imtihan şeytanın imanını, nefsini test etmek. aksi takdirde cennetten çıkması için bir yol olan o ağacı oraya ne tanrı koyardı ne de nefsi olan bir varlığın cennete girişini serbest yapardı. kapa parantez!

şeytan tüm dinlerde tanrıya değil insana düşmandır. hatta peygamberin ayağına gelip allah'ın onu affetmesini istiyor.

şimdi bir düşününce aslında tüm mevzu allah ile şeytan arasındaki bir iddaa inadı gibi duruyor. biz bu kumardaki potlar gibiyiz.

ödülü sonradan vadedilecek, dünyada kendi içimizde verdiğimiz savaştır.
konu tamamen 'kulluk'tan ibarettir. kulluk ve beraberinde getirdi tüm güzelliklerden ibarettir...
mesela gündüz ayrı anlatır, gece ayrı anlatır. birbirlerine o kadar zıt olan şeyler aynı şeyi anlatıp durur. dinleyene ve anlayana ne güzel dersler verir.
duam; hem gündüzün hem de gecenin ayrı ayrı dillerde aynı şeyleri anlatmasında anlayanlardan olmaktır...

bakmaktır. görmektir. okumaktır. bilmektir.

bireysel olarak düşünürken kafayı yedirtir

allah ben bir hazineydim keşfedilmek istedim diyor. baktığınızda bütün canlılarda onun izine rastlamak mümkündür. yaratıcı böylece kendini görüp anlayabiliyor. bu sebeple kendi zerrelerinde oluşan bu canlılar yine kendi büyüklüğü, azameti ve şiddeti karşısında bölünerek ve parçalanarak yok olurlar. böylece kendi azametini ve büyüklüğünü yine kendisi seyretmiş olur. canlılar arasında bu olağanüstü olayı keşfedebilcek tek canlı insandır. yani bazılarıdır. böylece insanlara irade ve seçme özgürlüğü vererek tekrar kafaları karıştırır. bunun yanında bazı ipuçları gönderir. olayın özeti ilk yaratılışta adem ve havva değil bütün mahlukatın yaratılmasıdır. ancak bu kez hikaye en başa döner ve her şey anlamsızlaşır. ışte bunun için zaman ile sınanır ve sınırlandırılırız. böylece sonsuz gücümüze bir engel koyar. ışte biz bu sonsuz kudretin baş mimarınının yaratılan, sonra yok edilen ve tekrar yaratılıp sonsuzluğa gönderilen zerreleriyiz.

yalnız allah'a kulluk, her benliğin hakettiğine kavuşması, kulların iyiye/güzelliklere/nimetlere yönelerek sonsuza dek mutlu yaşaması.

beynimde düşündüğüm vicdani şeyler, bana ibret olacak biçimde, kendiliğinden gerçekleşiyorsa, bu tanrı'nın var olduğunu düşünmemize yol açan sahte bir oyundur. bu oyunu bize zihnimiz oynar ki bunda çok başarılı sonuçlar alabilir. söz konusu kişilerle alakalı düşüncelerimiz, onların dimağlarında bir tesir oluşturur. bu tesir neticesinde ise ortaya ibretlik sandığımız vakalar zuhur eder. her şey insanın beynindedir. ya da biz haricindeki diğer varlıklar duyusal bir figürandır. onları istediğimiz gibi şekillendirebiliriz. tamamen bizim kuklalarımızdırlar. herkes, herkesin kuklasıdır. insanlarla anlaşamamaya düştüğümüzde bile bunu biz beynimize davet ederiz. kafamızda büyütürüz. 'olaylara hükmeden bizim beyinlerimizdir aslında.'

ölmektir.

ölmeyeceksek neden doğduk ki?

asıl gerçeği ölüp öteki tarafa gitmeden anlayamayacağız dediğim durumdur.