insanlar büyüdükçe hayallerinin küçülmesi

10 yasında hakları elinden alınmıs insanların sesi olup ülkemize ve dünyaya barıs getirmeyi hayal ederken üni sınavı öncesi ac kalmamak icin avukat olmak istemek

gerçek hayata merhaba dediklerindendir.

dünyanın nasıl bir yer olduğunu git gide anlamaktan kaynaklıdır

hayaller küçülmüyor, direkt yok ediliyor.

büyüdükçe dönüşürüz. zihnimiz, fikrimiz hayallerimiz de dönüşür,zihnimizdeki soyut düşünüşler yerini bir karşılığı olan daha somut düşünüşlere bırakır. zaten hayal dediğimiz, insanın tahayyül aleminde tasarlayıp gerçek hayatta karşılığının olup olmamasının pek de önemli bulunmadığı şey değil midir?
biz büyükler gerçek hayatta karşılığı olmayana yalan deriz. ve umarım sizin hayalleriniz yalana değil de gerçek hayatta bir karşılığı olan hedeflere dönüşmüştür.

büyüdükçe hayallere daha da yaklaşırız sanırdım.. fakat durum hiç öyle değilmiş. hayat öyle bir hayallerinizin üzerini çiziyor ki artık o hayallerinizi dile getirebilecek kadar bile cesaretiniz kalmıyor.

çok da müthiş bir çocukluk geçirdiğimi düşünmeme rağmen hiç hayal kurmamışım. o yüzden nereden bakarsam bakayım benim için imkansız olan başlıktır.
bu hastalık falan mı acaba aklıma takıldı

farkındalık başlığıdır. çünkü insan büyüdükçe gerçeklik algısı da büyüyor. küçükken sayılar bizim için bir şey ifade etmiyordu,sadece sayıydı. ama büyüdükçe anladık ki o sayılar ulaşması zor şeylermiş. mesela küçük bir çocuğa göre bir spor araba almak bisiklete binmek kadar kolaydır. ama bize göre bir ömür aç susuz çalışmak demektir.

gerçekçi olmanın yaşla doğru orantılı olmasu.

insan büyüyor, sorunları büyüyor, dertleri büyüyor, sorumlulukları büyüyor ve bunlarla doğru orantılı olarak hayalleri ve umutları küçülüyor.

yaşamın kısa olduğunun ve çok zamanı kalmadığının farkına varan insan daha ulaşılabilir küçük hayaller kurmaya başlar.

büyüdüm, hemde çok büyüdüm, hayallerim de benle beraber büyüdü, hep umutlarım ve hayallerim cebimde yaşadım, kimine kavuştum, kimine ulaşamadım, ama sonunda olan da olmayanda gitti, şimdi ne umut var ne hayal, gelişine yaşayıp gidiyoruz işte.

ya zamanında o hayallerin peşinden koşmadığınız için ümitsizliğe düşmüşsünüzdür, hayalleriniz küçülmüştür ya da çocukluktaki o heyecanınızın kalmaması etkili olmuştur.

insan deneyimsiz olunca hayal kurması daha kolay oluyor. yaşadıkça bazı şeyler, hayaller daha imkansız geliyor. çocukları daha mutlu yapan şey de bu aslında. onlar daima gerçekleştirebileceklerini düşündükleri büyük hayalleriyle yaşıyor.

35 yaşına gireli 2 hafta oldu. hayâllerim de, yaşım ile doğru orantılı olarak büyüdü. bir kısmı gerçek oldu, yenileri eklendi yerlerine. bir kısmı plânlara dönüştü. bir kısmı ise, hâlâ yüzümü güldürür. hayâllerinizin plânlara, plânlarınızın gerçeklerinize dönüştüğü zamanları yaşamanızı dilerim. *

doğruluğuna kani olduğum önermedir.

"insan çocukken dünyayı değiştirebileceğini düşünür.
gençken memleketi değiştirebileceğini düşünür.
yetişkinlerin ise kendini değiştirmeye takati yoktur."

bu mealde bir yazı okumuştum, birebir hatırlayamadım. henüz gençlik aşamasındayım, neyse ki...

ekleme: "insan 16 yaşındayken dünyayı değiştireceğini düşünür. 18 olduğunda düşünceleri sert bir kayaya çarpar. 20 yaşına geldiğinde hiçbir şey değiştiremeyeceğini anlar. 25 yaşına geldiğinde ise dünyanın onu değiştirdiğini fark eder ve insan 25 yaşında ölür, 75 yaşında gömülür." cümleler tarkovski'ye atfedilmiş.

pastadaki mum sayısı arttıkça hayaller de umutlar da daha küçük olur. daha az insan olur çevrede, hayatında. daha eşyaya sahip olmak ister insan. her şeyin daha azını, daha küçüğünü ister.

katılıyorum. hayal kuramıyorum artık. çok umutsuz bir insan oldum. dünya gittikçe kirleniyor. su kaynakları tükeniyor, ormanlar yok oluyor, toprak çoraklaşıyor. insan dünyaya telafi edilemez boyutlarda zarar verdi. küresel ısınma sonucu iklimler değişmeye başladı. açlık ve kıtlık dünyanın gelecek sorunlarından biri olacak gibi. gel de hayal kur. kendim için değil de gelecek nesillere üzülüyorum. özellikle de kızım için endişeliyim.

son 10 yıldır türkiye cumhuriyeti devleti'nde varolmanın yan etkisidir.

dünyayı hangi açıyla gördüğüne bağlıdır. büyüdükçe ufku açılan nice örnekler var.

çocuklar her şeyin mümkün olduğunu düşünürler genelde. bence haklılar. çünkü bizim bilgilerimiz hayal gücümüzü kısıtlıyor. fakat mantıklı düşünürsek gerçekten her şeyin mümkün olduğunu yalnızca epey cesaret ve akıl istediğini fark ederiz. ve çocuklar cesurdur çünkü korkuyu öğrenmemiştirler. "korku öğrenilebilir bir şey midir peki?" diye soracak olursanız da evet cevabını veririm. mesela çoğu kişi böceklerden korkar ama neden korkar düşündünüz mü? çünkü çevreleri böcekten korkar ve bu yüzden çoğu kişinin kafasında böcekler korkulması gereken canlılar olarak kalır. fakat aslında çoğu böcek zararsızdır yani korkmak yersizdir. ve korkmak gibi pes etmek de öğrenilebilir bir şeydir. yani bence büyüdükçe hayallerimizin küçülmesinin sebebi çevremiz ve öğrenmemizdir.