insanlardan soğuma nedenleri

sanki kendilerinin de hataları ve saçmaladıkları noktalar yokmuşçasına, diğer insanları hataları ve kusurları sebebiyle küçük görüp aşağılamalarıdır.

en büyük şıklarından birini sabit fikirli insanların alabildiğine doldurduğu nedenlerdir.

estetik kaygısındaki her r şey iğrendirir beni.

kendim ile ilgili her şeyi baştan belirtip, " senin için uygunsa" dahil ol hayatıma deyip daha sonra tam tersi hareket eden insanlar. hiç affetmem direkt hayatımdan çıkartırım.

birilerine yaranmak için olmadığı biri gibi davranması, insanlardan hala ümidini kesmemiş gibi yanında duracağı birilerini kovalaması.

soğumam için insan olması yeterli

(bkz: yalan)

saygısızlık. park ettiğim yerde ayakta dikilen dükkan sahiplerine abi beş dk bırakıyorum sorun olmaz değil mi? diye sordum malum mal gelir bir şey olur da engelleriz diye içlerinden bir abla yok yok sorun değil dedi tam yoluma gidecekken içlerinden biri benim taklidimi yaparak yanındakilere ' abi beş dakka koyuyorum sıkıntı olmaz demi ehehehehe ' falan dedi bunu duyar duymaz arkamı dönüp elemana kilitlenmem bir oldu ona doğru yöneldim abla fark etti ve tamam tamam sorun yok önemli değil falan deyip yumuşattı ulan ne sövdüm içimden geri gelirken kilitlendim şerefsize bir patlatsam sekiz takla atacak bit yavrusu tavuk gibi kaldı öyle . abi saygıya saygısızlık yapanları böcek gibi ezmek istiyorum. ama kaybedecek şeylerim var sabır sabır.

bir duruşu olmaması.

samimiyetsizlik (bkz: sana sadece işi düşünce çok yakınınmış gibi davranması)
fark edince itina ile uzaklaşılır

ben,ben,ben,ben....hep ben demeleri.

kafa sözlükte yazmamaları.

ben insanlardan soğumaya mütemadiyen bahane arayan biriyim aslında. çok fazla insan sevmiyorum. buna rağmen, insan ilişkilerinde hiç de kötü değilim.

insan ilişkisinin kuralları olduğuna inanıyorum. anne babayla, kardeşlerle, uzak yakın her türlü arkadaşlıkta, iş ortamında, sosyal medyada, toplu taşımada, sevgiliyle vs... bir tek akrabaları saymam bu insan topluluğünda, çünkü onların hiçbirisiyle iletişime geçmeye gerek yok. mecbur kalırsanız minimumda idare edin. neyse konu bu değil.

bu kuralları yeri geldikçe, denk geldikçe ya da canım istedikçe duruma uygun olanları yazarım. bugün, bir süredir aksi yapılmış ve yapılıyor olduğu için gözüme batan bir kural yazayım mesela.

*insanlar körü körüne eleştirilmez.

bir insanı eleştirmek için, onu biraz olsun tanıyor ya da gözlemliyor olmak gerekir. çünkü hiçbir şey senin ilk 10 saniyede gördüğün gibi olmayabilir. sebebi olabilir.
bu seçenekleri düşünmeyip, o kişiyi tanımaya çalışmayıp, ya da onunda senin gibi yaşam ve düşünce özgürlüğü olduğunu kabullenmeyip, o insanın varlığını dahi eleştirmek, büyük bir yanılgı. bunu yapan insandan soğuyorum muhakkak ama bu soğuma, tam soğuma bile değilmiş. çünkü bu durumda soğuduğum insanın daha fena davranışına şahit oldum.
eleştirdi, eleştirdi, nefretini kustu, başkalarına o insanı bir şekilde hedef gösterdi ve bu aralar o eleştirdiği insanın davranışlarını taklit ediyor. bunu da o insana belli ediyor. muhtemelen eleştirilere maruz kalan ve bunlarin hepsinden haberi olan kişi, arkadaş olsa, o da arkadaş olacak, seve seve.
karakter?!

işte bunu yapan kişilerden buzz gibi soğuyorum. yapmayın yahu, insanlara karşı bu kadar yargılayıcı yaklaşmayın. ilk yapacağınız şey eleştirmek olmasın. gerekliyse tanımaya çalışmak olsun.
sonra böyle tükürdüğünü yalarkenki görüntünüz karşısında, yüzümüz buruşuyor.

ayak. çirkin ayak.

durduk yere de olabiliyor bu. değişiyoruz, dönüşüyoruz.

buzlukta olmaları.

gönül yıkmalarıdır. kâbe yıkmaktan beterdir gönül yıkmak.

hadsizlik

iki yüzlü ve yalancı olmaları.