jack kerouac okumanın getirdiği boşluk hissi

aşkın, uyuşturucunun, kitapların, alkolün, şiirin ve seksin girdabında oradan oraya savrulan beat kuşağını en önemli isimlerinden biri olan ve tapılası kitaplar listesinde zirveyi zorlama ihtimali bulunan yolda kitabına yazan jack kerouac okurken hissettiğim duygudur. ve ben şimdi zahmet edip bu tanımı okuyan herkes için bu duyguyu açıklayacağımı iddia edip bambaşka şeyler anlatacağım. o zaman yanıma yazarı da alıp tanımı yazmaya başlıyorum. let’s hit the road jack.

hangi kitabını elime alsam kitaba başlar başlamaz beni sersemleten bir yazardır jack kerouac. bir nevi edebi felç duygusu ile okurum kitaplarını. zihnimden başka hiçbir hayati uzvum çalışmaz hale gelir. jack ile aramdaki bu hemhal olma durumu kitabın sonundaki sanatsal orgazm ile son bulur.

ama yazarı hayran hayran okurken, yazdıklarını sadece gözlerimin çizgisel hareketleri ile takip etmeye çalışırken içimde yavaş yavaş bir kara delik oluşmaya başlar. bu öyle bir gargantua’dır ki iştahından hiçbir şey kurtulup hayatına sağ salim devam edemez.

jack hayal dünyasını anıların gerçekliği ile yoğurup edebiyat yeteneğinin tadına doyulmaz sosu ile tatlandırdığında yeme de yanına yat cümleler çıkarır ortaya. ama onun yaşadıklarını salyalarım akarak okurken ne kadar aciz bir yazar müsveddesi olduğumu hissederim ancak bu da yeterli gelmez. hayatımın bu kadarlık süresini çok boş, hatta bomboş geçirdiğimi düşünüp hüzünlenirim.

jack kerouac okumak insanda bir boşluk hissi bırakır geride. bu hissi ortadan kaldırmanın tek yolu ise bir şarkı mırıldanmaktır:

hit the road jack
and don’t you come back no more.