jiro dreams of sushi

85 yaşında hâlâ tutkuyla suşi yapan bir shokunini anlatan enfes belgesel.

bu işe yıllarını, ömrünü vermiş bir kişi. milyoner ama umursadığı tek şey hep daha iyi olmak, zirveye ulaşmak. her ne kadar kimse zirvenin ne olduğunu bilmiyor olsa da... belgeselde bir ara babasından konu açıldı ve anlattığı şey oldukça etkileyici geldi. "dönecek bir evin yok." jiro bu sözleri duyduğunda hayli ufakmış ve hayatına da yön veren bir ifade olduğu aşikâr. bir suşi şefi olabilmek için on yıl boyunca zorlu bir eğitim almak gerekiyormuş. çalışmaya başlayıp da ertesi gün gelmeyeni de bir hayli fazlaymış. sabır gerektirecek türden bir iş.

bir yandan jiro'nun azmi büyüleyici gelirken diğer yandan bunun obsesyon olduğunu düşündüm. insanın işi aşkı olmalı diyor ama saat sabah beşte evden çıkıp gece ona kadar üstelik 85 yaşına kadar yılda bir günlük tatil ve cenazeler harici durmaksızın çalışıp işine bu kadar bağlı bir insan olmak ne kadar sağlıklı? yine de helal olsun jiro ustamıza. onlar ne leziz suşilerdi öyle. ekrana bakarken ağzım sulandı...

izleyin, izlettirin.

beni etkilemiş bir yapım, tokyo'ya gidip görme fırsatını da yakalamıştım.
bu tür insanlar beni hep çok etkilemiştir, birşey yaparlar ve onu en iyi şekilde yapmaya çalışırlar hep. ucuza kacmazlar, kolaya kacmazlar. standart neyse odur yada standarti asarlar sürekli.
keşke türk mutfağıni bu şekilde bir mükemmeliyetcilik ile sunacak seflerimiz olsa.