kadınların mutsuzken saçını kesmesi

kadınlar mutsuzken her şey yapar, aldatmak başta olmak üzere.

hurafedir. batıl inançtır.
bi kadın mutluyken "ay deniyim nolucak sanki" diye gaza gelip beline gelen saçlarını kesebilir. aynı kadın sadece canı sıkıldı diye "ay çok sıkıldım kesicek bi şey de kalmadı şunu patlıcan moru yapiym" bile diyebilir.
kuaförde eğleniyoruz böyle sorunlu depresif kadınlar mı hayal ediyorsunuz oralarda hep.
aoooo ağdacı ablayla erkek arkadaş çekiştirme seanslarınu bilseniz piyüüü.

eşimin 30 yıldır saçları hep benimkinden kısa ve çok mutlu.

kadınların saçlarının uzunluğu dünyayla arasında ki bağını simgeler derler, bundandır üzülünce saç kesmelerimiz.

doğrudur.
amatör bakış açımla bu konuda yürüttüğüm bazı tezler vardır:
yazaacklarım aslında binlerce yıllık olası bilinçaltı güdülerinde dayanmaktadır:
1: binlerce yıl önce üzgün ve deprresif dönem geçiren kadın birey üreme ve sonrası hamile kalma gib sıkıntılı süreci üstlenecek durumda olmadığı için karşı cinsi cezbedecek parlak, güzel, uzun ve bakımlı saçlarından kurtularak o dönemde çekici görünmekten kaçınma davranışına yönelmiş olabilir.
2: suçluluk duygusu hissettiğinde yaşadığı acıyı azaltmak ve göstermek için kendi bedenine dolayısıyla varlığına yönelik tepki davranışı olması mümkündür.
3: o zaman dilimi için güzel olmayı, çekici ve bakımlı görünmeyi reddetmektir.
anlattıklarım binlerce yıl öncesinden geldiğini düşündüğüm bilinçaltı davranış öğeleridir, ve bunların günümüzdeki kısa saç modası ile ilgisi yoktur.

iki hafta sonra barıştığımızda kızı ibrahim toraman gibi bulmamıza yol açan manasız tedavi girişimi.
kuafördeyken gayet kararlı bir biçimde "yeni bi hayata başlıyorum, yeni bi tarz yeni bi başlangıç" diyen kız gidiyor, "ya böyle de modern durdu aslında, hem bi iki haftaya toparlar iyice" diyen bir kız geliyor. biz de bi süre dalga geçip bırakıyoruz. mal ya.

biz erkekleri kesmesinden iyidir boşverin karışmayın sjsj

görüntüsünden uzaklaşmanın eski acıları da beraberinde götüreceği düşüncesinde olabilirler bu durumda. aynaya baktığında aynı insanı görmemek ihtiyacı doğmuştur belki de.

kuaför yerine psikoloğu tercih etmeliler.

mutsuzum ama kesmiyorum. tek teline değmez hiçbir geçici mutsuzluk.

mutsuzluğumun derdi saçlarımmış gibi acısını onlardan çıkarıyorum. 1 hafta arayla 3 kere saç mı kesilir? nasıl olsa kökü sende çıkar diye avuttuğum saçlarımı ya saç küserse ya trip atarsa diye telaşa kapılırken buluyorum kendimi. alıyorum efendim elime makası tak tak tak. omuzlarda saç kesimi, arkası uzun önü kısa veya küt saç kesimi derken kafada saç kalmamış. dert tasa gırla ama.

kesme işlemi bittikten sonra aynada sarı civciv recep ivedik gibi bakışıyoruz. ıntizar'a mı yoksa cansever'e mi benzedim diye sorguluyorum sonra. kafam come on mimar selim'den hallice. sesim güzel olsa intizar ve cansever'e rakip olurdum.

bu çok değişik bir olay. psikolojik karşılığı tam olarak nedir bilmiyorum ama kendimi ne zaman bunalmış ve depresif hissetsem saçlarımı kestiriyorum bir ferahlık geliyor. değişik bir şey.

cok gereksiz 1 kezban tribidir.

bunu yıldız tilbe güzel anlatmış;
"sığ yüzüne kapattığım saçlarımı kestim."

aslında yapılan değişiklikten sonra gelen ferahlama içindir bu genelde. yani bir şeyler ters gittiğinde ve degistiremeyeceginiz durumlar mentali zorladiginda, bir şeyleri değiştirebiliyor olmak ile alakalı gibi geliyor bana. bu genelde saç oluyor*.

fakat bende bu son yıllarda tam tersi olarak ilerledi. son yılları berbat geçirdim. saçlarım da kiyamayacagim kadar uzun değildi. hatta tam böyle omuzlarima değdi değecek bir haldeyken mikro kaynak ile uzatıp, rahat rahat kullanayım düşüncem vardı. öbür aya erteleye erteleye kaynak yapılacak boyu geçti zaten*.

sonra işleri cozemedikce saçlarıma odaklandım. düzenli masaj, bakım, çeşit çeşit örgüler derken saçlar iyice uzadı. bu sefer değişikliği hızlı uzatarak yaptım ama yine bir değişiklik yaptım istem son 12 yılın en uzun halinde şu an.

rasta yaptırabilecek kadar uzatıp rasta yaptiracaktim. şimdi ona bile kıyamıyorum.

şu anda da mutsuz olduğum konular var fakat en azından saçlara saldırganlık konusunu kendi adıma çözdüğüm için kesmeyi aklımdan bile gecirmiyorum.

yani üzüldükçe, kırıldıkça saçlarıma saldırmayı bırakıp, üzüldükçe, kırıldıkça saçlarıma ve cildimle ilgilenme, egzersizi çoğaltma yönünde evrimleştim.

çok sıkılırsam belki boyarım, ya da enseye birkaç rasta yaptırabilirim. ama kesmem.