kadınların mutsuzken saçını kesmesi

binbir emekle uzattıkları saçlara mutsuz oldukları için kıyıyorlarsa herkes ayağını denk alsın derim

bu yalanı kim uydurdu?
şimdi bir kadın saçıyla kolay kolay oynatmaz. normal ruh haliyle bile yakışmama riski varken, mutsuzken o cesareti bulup da nasıl kestirsin?
ayrıca canı isterse mutsuzken de kestirir, sana mı soracak?

genele yaymak doğru değil fakat kendim için söyleyeyim depresyondan sonra saçlarımı boyatmak ilaç gibi olmuştu. hala devam ettiğim bir şey, bana ait bir şey. kesmek de bana gerçekten kötü bir şey yaşadığımda yüklerden kurtulmuşum hissi veriyor. çok sık olmasa da yaptığım bir şey.

normalde asla doğru olmayan ama son saç kesişimi mutsuzluğun dibini sıyırdığım bir dönem hem de kendim kesecek kadar kafayı yemiş bir anda gerçekleştirdiğim için diyebilirim ki, bazen olur öyle şeyler. fakat sonra uzun saçlarımı köpek gibi özleyerek daha çok mutsuz oldum. her zamanki gibi fevri ve yanlış karar alma huyumdan vazgeçmemiş oldum. bu da bir istikrardır.

başıma bir şey gelmeyecekse eğer benim de içinde bulunduğumu söylemek istediğim kadınlardır. aslında biraz garip bir durumdur çünkü çok kıymet verdiğimiz saçları kesmemizin, bizim canımızı daha çok sıkması gerekir.* ama o an saçlar sana fazlalık gibi gelir, sanki kesince kafanız hafifleyecekmiş gibi hissedersiniz. halbuki ağırlık tamamen kafanızın içindedir.

benim kesme sebebime gelince, canım çok sıkkınken saç tellerim ağrır benim. bildiğiniz dokunamaz hale gelirim. birkaç sene önceye kadar kına ile kurtarmaya çalışırdım, şimdilerde kestirmeyi tercih ediyorum. "tercih ettim" diyeyim de genellenmeyip eskide kalsın, tekrar kestiresim yok çünkü.

yas ritüeli ile alakalı olabilir, bilinçaltındaki manası araştırılabilir ama bence gereksizdir.

hangi inanışa göre böyle aklımda değil fakat bir topluluk saçların hafızası olduğunu, gün içinde hissettiğiniz duyguları ve girdiğiniz ortamları üstünde taşıdığını, saçlarınızı yıkadığınızda da bunların bir nebze azaldığını ve rahatladığınızı söyler. ben bu inanışı bilmeden benimsemiştim. beni rahatsız eden her duyguda girip saçlarımı, bedenimi yıkar kurtulmak isterdim. bir süre sonra yeterli gelmedi. vurdum saçları sıfıra. uzadıkça tekrarladım bunu. hissettiğim her iğrenç duyguyu saçlarımdan çıkartmak istedim ve saçlarımı her kestiğimde o duygular gidiyormuş gibi hissettim. bilin bakalım o sıralar en yoğun duygum hangisiydi? mutsuzluk.

hiç yapmadığım bı şey yapmak da istemem aslında aşırı duygularima bağlı yaşarim çok duygusalim ve çoğu şeyi kafama takip üzülürüm ama sırf biri beni üzdü diye saçlarıma kıyamam ve iyiki böyle

kabile tabularının, biçim değiştirse de hâlâ sürüyor olduğunu gösteren olay.

insanda "ne saçmış arkadaş" düşüncesi uyandıran eylem. ben de kalbim kırıldığında, insanlar üstüme üstüme geldiğinde, hayallerimle oynandığında subay tıraşı oluyom. ev yakın diye de saçımı yıkatmıyom.

facebook öğretilerinden birisi. kadın, saçını kestirmişse mutsuzdur, saçıyla oynuyorsa senden hoşlanıyordur, konuşurken gözlerini kaçırıyorsa yalan söylüyordur....
kısmen tutarlı olduğu için kabul gören bir genelleme sadece. şöyle ki; insanın keyfi yoksa seratonin kaynağı bulmak için kendinde bir takım değişikliklere gider. kuaföre, güzellik salonuna gitmek her zaman iyi gelmekle beraber, saç kestirmek ya da renk değiştirmek gibi radikal değişiklikler her zaman bekleneni vermez. benzer iyi duygular; spora başlayınca, sağlıklı beslenince, yürüyüş yapınca, alış verişe çıkınca da hissedilir.
ayrıca bu tip genellemeler burç yorumlarına da benzer. okuduğunuzda kendinizi uydurursunuz. beynimiz bağlantı kurmayı, açıklama bulmayı sever çünkü. saç kestirmeye böyle bir anlam yüklendiğinde bir hikayesi oluyor, daha ilgi çekici oluyor.
benim saç kestirmeye ilgili bir hikayem yok. hamilelik döneminde saçım çok döküldüğü için kestirdim. sonra bu rahatlık hoşuma gitti, kendime de yakıştırdım, devam ettim. bu kadar.

insanların sinirliyken, mutsuzken kısacası herhangi bir duyguyu yoğun şekilde yaşarken akıllıca karar verememelerinden kaynaklı durum. duygular ağır bastığı vakit cinsiyetten bağımsız insanlar doğru karar veremez, kadınlar duyguları daha yoğun yaşadığı için* bu kararlar daha radikal, sert* vb. olabilir.

çoğu kadın için doğru olsa da benim için doğru değil. ben saçlarım canıma kastedince 'el mi yaman bey mi yaman' diyip kesiyorum.

her saçıı keseni bu yüzden yargılayanlar türedikten sonra tiksindiğim önerme.

en basit yol ben uzatmayi seçerek kendime daha çok eziyet ediyorum :))

bu sene yemin ettiğim ve kendime söz verdiğim için yapmamak için kendimi çok zor tutuyorum ama her mental breakdownda kesmemek için savaş veriyorum

evet çünkü kadınlar her yaptığını mutsuzluktan yapıyorlar dimi? kadın öyle istedi ve yaptı bu kadar basit saçma düşüncelere gerek yok çıkılsın bu kafalardan.

saçlarını kendi kesen biri olarak söylüyorum bu durumun mutsuz olmakla bir alakası yok. uzun saç ile dolaşmayı sevmediğim için 6 ay arayla kısa saça dönüyorum.

buradan üzgünken saçını kestiren kadınlara sesleniyorum: saf mısın kız?

niye kestiriyorsunuz? erkekler üzgünken hiç penisinden kestiriyor mu? yoo. e o halde? saf olmayın. aileniz sizi üzünce niye kuaföre koşuyorsunuz? makas sizin dostunuz değildir. hele saçınızın hiç. arkadaş kazığı yiyince de almayın o randevuları. sırtınızdan çıkarıp saplayın o kazığı başka yerlere.

ben ve benim gibi kadınlar yalnızca saçımızın tazelenmesi için kestirmeyi kabullenebilir.

saçlarımı uzun seven birini üzmek için acımadan defalarca kez yaptığım eylemdir. bir daha asla uzatmam. böyle kısa olması bilmiyorum özgür hissettiriyor işte.