kalp kırmak

düşünmeden, söylediğin sözlerin o an ne anlama geldiğini bilmeden karşındaki insanı üzmektir.

bir çoğumuz isteyerek ya da istemeyerek günde bir kaç defa kalp kırar, farkına bile varmayız. bazen bir sözle, bazen davranışla yaparız bunu. fakat arkamıza dönüp bakmayız bile, kırdığım var mı? kırılan kalplerden dökülen gözyaşı var mı diye.

oysa hatayla, yanlışlıkla bile olsa, incinen kalbe ilaç olmak, sarıp sarmalamak o kırılan kalpten akan yaşları şefkat mendiliyle silmek insan olmanın gereğidir.
aslında zor bir şey değildir.
tatlı sözle, güler yüzlü gönül almak, kırılan o kalbi onarmak ve yeniden kazanmak.
dahası bunun için çabalamak, gayret etmek ve bunu en içten bir şekilde yapmak.
sonrasında incinen kalbin acısını, yangınını söndürmek. onu ferahlatmak, rahatlatmak; topraktan çıkan filiz gibi yenisini yeşertmek gönüllerden...

belki bu konular size bildik tanıdık gibi gelebilir. ama bilmek bazen yeterli gelmiyor işte.
ne yapmamız gerektiğini bilmemize rağmen zor geliyor bunları hayata geçirmek.

en güzeli geride suçluluk duygusu, pişmanlık ve keşkelerle dolu bir hayat bırakmamak için kalp kırmaktan sakınalım.
sokakta gördüğümüz bir köpeğin veya kedinin bile duygularını incitmemeye özen gösterelim.
nezaket ve kibarlık ile tüm kalplere dokunalım...

kaba insanlar ile hassas insanların karşılaşması sonucu kaba insanların sebep olduğu hassas insanların yüreğin dağıtılması durumudur.

tamiri en zor olan kalp kırmak bardak kırmaya benzemiyor çünkü.

ustalık ister bir insanın "canım yanıyor, lütfen sus, artık dayanamıyorum" demesini sağlamak.
hele ki sessizce kendine demesini sağlamak.
hemde yüzünde koca bir gülümseme ile.

ustalık ister göz yaşı döktürmeden ağlatmak.
bir anı, bir ömür yaşatmak.

tabi insan kendi açar ustaya kapıyı.
malum işini en iyisine yaptırmayı sevdiği gibi, kalbini de işinin ustasına kırdırır.

mevsimler gelir geçer. elbet bu da geçer.

bana karşı çok yapılan ama benim çok korktuğum davranıştır.
kimsenin kalbi kırılmasın elbet. fakat hak eden varsa da vicdanıyla kalbi sıkışsın, nefesi azalsın.
kalp kırmayı adet haline getirenler içinse diyecek çok fazla bir şey yok. allah'ınızdan bulun...

utanmadan,çekinmeden çatır çatır yaptığım eylem.

hani derler ya insanın acısı nerdeyse canı ordadır diye o kadar doğru ki kalbi acıyor insanın canı bildiği insanlarla dolu orası
yüreği sıkışıyor insanın nefes alamayacak gibi oluyor bazen
aslında belkide canımızı acıtan tüm bu acımıza sebep olan insanların canımız,sevdiğimiz olmasıdır.

bir gönlü kurmak yıllar alabilirken, yıkmak için ise 1 kelime yeter. üzmeyelim, kırmayalım.

günahtır.

hayatta bir kişi hariç insanların kalbi kırılmış kırılmamış umrumda değil.

basit bir işlemdir lakin tamir etmesi de bir o kadar zordur. yani ona göre hareketlerinize dikkat edin çevrenizdeki insanlara karşı.

kaba insanlar kalp kırmayı adet edinmiş ancak hassas insanlar için bu bir travma oluyor.

kolaydır, gerek yoktur

birçok insanın fütursuzca yapmayı alışkanlık haline getirdiği davranış.

sonra adına ister karma deyin ister ilahi adalet, çok güzel buluyor bunları.

şöyle bir düşünce var çoğu kişide; "karma/ilahi adalet diye bir şey olsa hemen çarpar beni kötü bir şey yapar yapmaz."

öyle işlemiyor bu işler. zamanla, hiç beklemediğiniz anlarda çıkıyor acısı. siz de 2 olay arasında bağlantı kuramadığınız için "bu niye beni buldu, neden ben?" diye kendinizi yırtıyorsunuz.

özetle; yarına kalır, yanınıza kalmaz.

bazı insanlar kalp kırmamak için her şeyi ya en yumuşak kelimelerle anlatır ya da içinde tutar kendini parçalar. bazılarının da hiç umurunda olmaz savaşa gider gibi alır eline kelimeleri kalbine saplar.

hiçbir pişmanlık annenin kalbini kırdığın an hissettiğinle boy ölçüşemez, tecrübeyle sabit.

islam dinine göre, 1000 kere kâbe'yi yıkmaktan daha büyük bir günahtır.

kalbini kırıyor diye üzülme; belki de hak etmediği yerden çıkmaya çalışıyordur.

çok kolaydır. tamiri de zor.
artık kalbimin kırılmasından kırana nasıl davranacağımı bilemez oldum.