kardeş kavgası

tahammül edemediğim nadir şeylerden. sinir katsayımı arttırıyor. çok sabırlı olsam da aşırı yoruyor beni. zamanında ben de çok ettim. asla anlaşamadığım bir kardeşim vardı. çok mücadele ettim ama hayatın en gereksiz enerji sarfiyatı. kardeş kavgası görünce müdahil oluyorum. küçük olana adalet ve merhamet duygum daha çok işlediğinden ondan taraf gibi oluyorum. sonra büyüğün küçük sırf bağırmasın istediği olsun diye yaptığı fedakarlıklardan da inciniyorum. büyüğün güç faktörünü kullanıp küçük kardeşi hırpalaması da beni yıpratıyor. zaten abla abi figürlerini hiç sevmem. aman bir taraf ezilmesin aman diğeri de kendini ötekileşmiş sevgisiz hissetmesin diye göbeğim çatlıyor. yeğenlerim var. ve teyze olmak çok zor.

şiddetine bağlı olarak sevgiliye koşma hızınızı belirleyen kavga türü.

kavganın en keyifli olan hali.

ortada hiçbir sebep yokken sırf canınız istedi diye dayak atıp dayak yiyebileceğiniz biri var bir kere. sebepleri sınırsız olabilir ama gerçek bir sebep olursa iki tarafta, bazen üç taraf, kavga sonunda ebeveynlerin nutuk çekmesiyle odalara dağılıp ağlar.

seni öldürmeyen şey güçlendirir savı sonuna kadar doğru. bu uğurda ben tek seferde 90 kiloluk erkek kaldırabildiğimi keşfettim mesela. sinirimi ve enerjimi kardeşlerim üzerine harcadım mesela.

evde en leş kavgaları yaşarken dışarıda da birbirinizi nasıl savunmanız gerektiğini öğrenirsiniz. kardeş kavgası sıradandır. zibilyon yaşımıza gelmişiz bu akşam 1 bardak su getirdin/getirmedin kavgası yaşandı ve enerji salınımı yaşandı. herkes köşesinde sükunet içinde oturmaya başladı.

(bkz: dayak yiyen insan masumluğu)

ya efendim işte kardeşiniz varsa beni anlarsınız herhalde. yani umarım. severiz ama arada sırada bunlar da tuzu biberi oluyor işte.

sevimsiz.

gırtlak gırtağa geldiğin kardeşinle beş dk sonra oturup çay içmek hiç birşey olmamış gibi kavga edip tek küsmediğin kişi kardeştir :)

fazla dramatize edilen şey. aslında gerekli şartlar oluştuğunda size en çok zarar veren etmendir kardeş. salt olarak zaten direkt olarak kardeş sayınız kadar size yönlendirilen emek bölünüyor. ilk çocuk olmanın en zor yanı da bu olsa gerek. her şey sizinken bir diğer yasal varis oluşuyor. hem de sizinle eşit.

daha bu düşüncenin gerçekle bu kadar temellendirildiği bir dünyada tüm kavgalar normaldir. görünen ve görünmeyen sebepler vardır. karşıdan gören " bu yüzden kavga mı edilir?" der. ancak bilinç altında hep bu vardır.

haliyle bu gerçek en fazla aileler ayrıldığında ortaya çıkar. herkesin ayrı düzeni ayrı hayatı oluştuğunda artık aileden gelen emeğin bölünmesi iyice batmaya başlar. çünkü herkes kendi karısını veya kocasını aynı zamanda çocuklarını düşünmeye başlar ki doğal olan zaten budur. kuzen rekabeti de eklenince haliyle ebeveyn olarak kardeşler daha da karşı karşıya gelebilir.

derler ki iki kardeşe dünyaları verin gene yetmezmiş. çünkü biri diğerininkini hep istermiş. insan dahil bütün canlılarda bu böyle. daha yeni doğan kediler bile emecek memeye ulaşamıyorsa gözleri kapalı olduğu halde yanındaki kardeşini iter ölüme sürükler.

tanım: dünyanın en normal olayı. sadece bir çıkar çatışması oluşsun yeter.

edemem ben.
abime duyduğum saygı ve sevgi nedeniyle benim tarafımdan bu mümkün değil.
babama bile daha net olabilirken abime daha çok ama çok daha ölçülü daha kapalı olmak durumundayım.

incinir ben bilirim çünkü. o ciddi görüntüsünün altındaki kalbi biliyorum çünkü.
çocukken bile etmedik kavga. o kızdı tabii ama bu kavga değildi. şimdi ise eğer kırıldıysam uzak duruyor, konuşamayacağımı söylüyorum bir süre.
yaklaşırsam onu kırar üzerim diye ödüm kopuyor.
o da ısrarla arıyor hsjsja arama dur beya.

ben çocukken abimle ediyorduk, aşırı zıpırdım ve şimdi bakınca çoğu zaman hak ediyordum * ama aramızdaki sevgi hiç eksilmiyordu o bir gerçek. zaten yaş büyüdükçe bu minimuma indi ve birbirimize hep destek olmaya çalışıyoruz, umarım bu sürekli devam eder.

3 kardeşim var, üçü için de ayrı ayrı şükrederim. kuzenlerimin bir kısmıyla da çok yakınız ve gerçekten kardeş gibiyiz. büyük amcamın çocukları direkt öz kardeş kategorisindedir benim için. o yüzden kendi kardeşlerimi de onları da kaybetmeyi göze alamadığım için, onlar da aynı şeyleri düşündüğü için hiç kavga durumumuz olmadı çok şükür. arada ufak atışmalar belki, onun da süresi çok kısıtlıdır. dünyadaki en güzel en değerli şeydir kardeş.

(bkz: kardeş kardeşi atmış yar başında tutmuş )

bazen aylarca küsmekle sonuçlanan kavgadır.

yani sonunda bi sekilde hep barısmayla sonuclanmalı bana göre. tabi yaprak dökümü leyla necla gibi kardesleriniz yoksa

abimle yaptığımız smackdown dövüşlerini bıraktık artık*
komşu çocuğunu rko hareketiyle hastanelik ettikten sonra izlememiz yasaklanmıştı zaten..

sonra yıllar önce tekrardan bi izleyelim dedikte ikimizde de dövüşme isteği uyanmayınca saldık artık bu işleri.
sadece laf dalaşlarıyla hareket ediyoruz, o da birbirimizi görürsek.

bayramda ve doğum günleri dışında birbirimizi görmeyince daha da iyi anlaşıyoruz bu arada.
yine de arada bir abimin beni döverek ağlatıp sonra da annemler ağlamamı fark etmesin diye gıdıklayarak güldürmesini özlemiyor değilim.

dostunu iyi seç anan düşmanını doğuruyor zaten