kendi yaranı sarmak

yazarın da dediği gibi; kimsenin konuşmadığı bir dil gibiyim, kimsenin inanmadığı bir deli, yazarının bile okumadığı kitap, hiç çalmayan bir şarkı, hiç sorulmayan bir soru gibiyim. kalabalıklar içinde varım, ama yok gibiyim ..

her insanın sahip olması gereken yetenek,bir nevi lütuf.en yakınınız bile olsa hiç kimseye eyvallahınız olmasın.yaralarınızı başkalarına göstermeden gizlice kendi kendinize sarın.

dut lekesini dut yaprağı çıkarmış derler.

üzüldüğümde, umutsuzluğa düştüğümde uzun uzun yürüyüp bir yerde oturup tek başıma ağlayıp toplarlanıp evin yolunu tuttuğumdan beri kimseye gerçekten ihtiyacım olduğunu düşünmüyorum. evet, insan konuşacak, dertleşecek, sohbet edecek bir insanı her zaman arıyor ama bazı şeyleri sadece kendi kendine halletmen gerektiğini de fark ediyorsun.

kendi ayakları üzerinde de durabilecek insan...

kendi yaranizi kendiniz sarın baskalari en fazla daha çok kanatır.

ben önce deşiyor sonra sarıyorum. daha güzel oluyor. bir daha aynı yerden yaralanmıyor.

kişinin büyüdüğünü kabul ettiği hareket.

istediğinde yapamadığın ama zor durumda kaldığında seve seve yapılan eylemdir. çok yaşadım. kimse gel sana yardım edeyim demedi. dünyadaki milyarlarca insana bile inanmıyorum.

bazen isteyerek bazen çaresizlikten yapılan bir eylemdir.
fakat nedense her hatırladığında ya çok üzer mecbur muydum diye sordurur veya tam tersine ohooo ben neler sardım vay beee diye kendine hayran bıraktırır...

ne güzel işte. başka birine borçlu hissetmezsiniz kendinizi. bu tarz borçluluklar çok kötü oluyor.

orta miktarda bir borcum var, herkese sordum, rica ettim, istedim, aile dediğim insanlara gittim derdimi anlattım, ama sağolsunlar nasihat verdiler, sağolsunlar, nemi yaptım kendi yaramı kendim sardım iki üniversite mezunu olarak, son 10 küsür yılımı kendi işimde geçiren ben vasıfsız işçi olarak bir fabrikada işe başlayacağım, meydancı olmuşum, fabrikada ki atıkları filan toplayacakmışım. koydumu bu bana evet, üzdü mü fazlasıyla, ama ne yapalım ne aile var ne eş ne dost bir allahın kulu güvenip üç kuruş kredi vermedi al doğrult belini öde borcunu demedi, diyemedi, kendi yaramızı kendimiz sarmak zorundayız, bu da geçer ben doğrulurum gene elbet çıkar dilim bu yara geçer, bu günlerde geçer.

(bkz: olgunlaşmak)

kimse senin için gerçekten uğraşmayacak. uğraşan melek insanlar varsa şımarmayacaksın çizgi filmde veya türk aşk dizilerinde yaşamıyoruz. dünya cidden bizim etrafımızda dönmüyor. kendini kendin onaracaksın. başka seçenek seni başkasına muhtaç eder

en iyisi. birine ihtiyaç duymak kadar acizce bi durum yok. sende kendi yaralarını sarabilirsin ama yapamam diyorsun başkasına koşuyorsun. o zaman yaşamın kaçta kaçı sana ait kalıyor ki

hayat çok yormuştur ve artık kimse kalmamıştır. hani derler ya tek kurşun tek tabanca. işte o bu kişidir.

umudunu başkalarından gelecek yardım eline bağlamayan, bağlamak istemeyen insandır.

bilir ki içine düştüğü âteşi yine kendi elemiyle, sevinciyle söndürebilecek biridir.

(bkz: kedilerle yaşama rutinleri)

e zaten sen saracaksin, başka kim saracak. doğa kanunu bu, yaralı olan geride bırakılır. yalnız kal ama geride kalma.

zaten yaptığım eylem. kendi kendime çözerim tüm sorunlarımı. kimseye anlatmam. kendi içimde çözerim, bitiririm. çekeceğim bir acı veya dert varsa yine kendim çekerim.