kendini bulamayan insan

nereye biraktiysa ordadir. evet.

navigasyonun icadından habersiz insandır.

kendini hep başkalarında arar. gönül ilişkisi yaşar, sevdiğini idealize eder. birine gıcık olur, kişiliğini düşmanı üzerinden yaratır. birine hayran olur, onu taklit eder. asla kendisi olamaz, her zaman başkaları üzerinden yaşar. sevdiğini boğar, sevmediğini sonsuza dek takip edip kurcalar, ilişkileri anlamlı olmaz, düşmanlığı bitmez.

kendini nereye koyduysa oradadır.*

ne demiş yunus ilim ilim bilmektir ilim kendini bilmektir sen kendini bilmezsen ya nice okumaktır yunus yanlış biliyor olamazdı o yüzden beni de bulmasın uğraşılmaz böylesiyle.

---! alıntı !----

seni düşünmeden duramıyorum
beni öylesine aldın ki benden
kendimi arayıp bulamıyorum

---! alıntı !----

(bkz: gülünce gözlerinin içi gülüyor)

eylemsizlik vaktinin geldiğine delalet eder.

bazen karışır, karıştırır insan.
daha fazla kaybolmamak ve yollarda başına bir şey gelmemesi için duraklamalı, en korunaklı köşesine yerleştirmeli kendini.
kapıları da sıkı sıkı örtmemeli, hapsolmak değil niyetimiz.
görüş alanındaki kapı, daima aralık olmalı ki dinlendiği vakit kendiyle buluşabilsin.

avmde kaybolan çocuk misali.
o kalabalık içinde annesi yukarı çıkarken çocuk belki de aşağı iniyor. bağırıyor, ağlıyor ama onca gürültü içinde sesini duyuramıyor.

bu durumda olgun olan tarafın danışmaya gitmesi, güvenliğe koşması rica olunur ya hani,
o noktadan sonra beklemek düşer korkuyla da olsa.
biraz korkmaktan da korkmamalı.
paniğe kapılmaktan korkmalı.
netice itibarıyla, güvenli alanda çocuğuna elbet kavuşacaktır anne.

olmaktan korktuğu yerdedir.

hiç arama gereği duymamıştır belki bir de böyle düşünelim

daha kendini keşfedememiş insandır.

ben kendimi hicbir şeye bulayamam
insan pis hisseder bi kere