kimsesizler mezarlığına gömülmek

eğer tarihteki önemli bir insan değilseniz, muhtemelen bir kaç yüzyıl sonra hiç hatırlanmayacaksınız. bırakın mezarınızın yerini sizin varlığınızı bile bilmeyecekler. bundan dolayı kısa vadede üzücü olsada uzun vadede herkesin sonu aynı oluyor.
kimsesizlik içinde tozlanan mezar taşınız zamanla aşınacak ve yok olacak. uzun yıllar geçince orada bir mezar olduğunu bile bilmeden üzerinizden geçip gidecekler muhtemelen. kim bilir belki üzerinize gökdelenler inşa edilir.

öldükten sonrası bizi bağlamaz, yaşarken nitelikli ve kaliteli ilişkiler inşa etmeye bakalım. toprak aynı toprak, kaldı ki bir mezarımızın olma garantisi yok.
insan bilmiyor insanın önünde ne var.

wolfgang amadeus mozart, ölümünün ardından, yaşadığı dönemde soylu biri olmadığı için, o günkü koşullar nedeniyle, tabutsuz bir şekilde toplu mezara gömülür. o dönem avusturya'da, ciddi bir ücret karşılığında tek olarak tabut ile gömülen insanlar da var tabii ki. ama mozart, varlıklı biri olmadığı için, sıradan halktan biri gibi toplu bir mezara defnedilir.

fakat amadeus filminde, bu gömülme işlemi çok daha dramatize bir şekilde sergilenir. filmde mozart, birkaç kişinin katıldığı cenaze ile kimsesizler mezarlığına gömülür. sahnenin adı lacrimosa'dır.

fonda da mozart'ın requiem'i lacrimosa bölümü çalar ki yürekleri dağlar. hele ki kokmaması için üzerine kireç döktükleri sahne gerçekten etkileyicidir!

insanın yalnız doğduğu ve yalnız öldüğü gerçeğini bize hatırlatan yerlerden birinde çürümektir. en gösterişli mezarda, en iyi manzaralı yerde de aynı şekilde çürüyeceğiz.
herhangi bir zaman diliminde, gömüldüğüm yer için acı çekecek, beni arayacak biri varsa asla istemezdim. onun dışında ölü bedenimiz, anılarımız sadece kalanlar için acı veriyor; bu yüzden de ölene hiç fark etmez.

hiçlik sonsuzluğunun kapısı

belki üstümüzden bir kuş geçer
kanadından bir tüy düşer