kocaeli fuarı

birkaç yıl önce gittiğimde eski hareketli günlerinden eser kalmadığını gördüğüm yer. hem de yaz akşamı. biz de anılarımızla yetindik.

kocaeli'nin göbeği izmit'te, izmit'in can bulduğu yerdi bir zamanlar. bir zamanlar bataklık olan bu alanın kazanılması için ilk olarak 1966 yılında kazma vurulur. 3 yıl proje aşamasında kalan alan 2 nisan 1969 tarihinde dönemin belediye başkanı leyla atakan sayesinde tekrar başlayan çalışmalarla bataklık alan doldurulur ve 28 haziran 1969 günü (izmit'in kurtuluş günü) şu anki halini alır.

içinde kalp şeklinde kocaman bir yapay göl, yürüyüş yolları, sanat sokakları, açık ve kapalı stand yerleri, konser sahnesi, meydanlar bulunan fuar 52 yıldır kocaeli insanının anılarını, ilk buluşmalarını, ayrılıklarını temsil eden; dışardan gelen misafirlerin götürüldüğü ilk yer olmuştur.

bundan birkaç sene önceye kadar...

yukarıda yazılan entrylerde artık öldüğünü duymuşsunuzdur. aslında ölmedi, öldürüldü. bir önceki dönemin belediye başkanı din kültürü hocası ibrahim karaosmanoğlu tarafınca kaderine terk edildi. hem de ilmik ilmik işlenen muhteşem bir planla.

önce fuar alanı içi ve kapısındaki güvenlik görevlileri ya geri çekildi ya zayıflatıldı. böylece içeriye girişlerde aranmalar gevşedi ve eli bıçaklı tipler türedi. düzenli olarak fuardan gelen "bıçaklanma" haberleriyle halkın fuara karşı güveni gitti ve ailelerin ayağının kesilmesi başladı.
sonra fuar gölü çevresindeki kendi halindeki barlar ve restoranlar birtakım ele avuca gelmeyen bahanelerle kapatıldı hatta binaları yıkıldı. o zamanlar olmayan "sosyal medya gücü" sebebiyle kimse tepki gösteremedi böylelikle gençlerin de ayağı kesildi.
zamanla her hafta düzenlenen halk konserleri bitirildi,
lunapark kısmına yatırım yapılmayıp 20 yıldır aynı oyuncaklar kaldı,
fuarın içinden geçen derenin etrafı başıboş bırakılıp orada tinercilerin koğuşlanmasının önü açıldı
son olarak fuar müdürlüğü de kapatılarak 50 senelik kocaeli fuarı komple kaderine terk edildi.

zamanının fuar müdürü bizim aile dostumuzdur. yıllar önce müdürlük kapatılmadan hemen önce "bugün helikopterle ali ağaoğlu geldi, başkan onu karşıladı birlikte fuar alanını gezdiler" demesiyle ben aydınlandım. bu durumu tüm yerel gazetelere yazdım, fuarımız gidiyor sahip çıkalım dedim. ama satılmış yerel basın bunu hiçbir zaman haberleştirmedi.

evet şu an fuar alanı kaderine terk edilmiş durumda. yalnızca lunapark kısmını işleten "lunasan" özel şirketine tazminat vermemek için onun sözleşmesinin bitmesini bekliyorlardı. o sözleşme de 2020'nin dolmasıyla bitti.

izmitli'min nefes aldığı,
deniz kenarı olup aynı anda içinde deresi ve gölü olan,
o gölde çocukken ailemizle, büyüdükçe sevgililerimizle yunusa binip su fıskiyelerinin altından geçerek ıslandığımız,
el sanatları sokağında annelerimiz tezgahları gezerken sıkılıp "şaka" tezgahlarından kaşıntı tozu aldığımız,
sokaklarından kumpir alıp köfte satan abilerin arada bir coşup büfeleri önünde çektikleri halayları izlediğimiz,
babalarımızın omzunda hayatımızdaki ilk konserimizi izlediğimiz,
lunaparkında çocuk oyuncaklarına binerken gözümüzün kaldığı "yetişkin" oyuncakları için 14 yaşına girmeyi iple çektiğimiz,
sadece bizim değil anne babalarımızın da gençlik anılarının tamamını oluşturan,
annemin babamın arkadaşlarıyla okuldan kaçıp kocaeli fuarında yaşadıkları anıları hayatım boyunca dinlediğim,
yalnızca onların da değil; dedemin bile orası için anlattığı "gençlik" anıları olan kocaeli fuarı sırf rant uğruna, sırf birtakım dogmatik tabular uğruna, sırf para uğruna yok edilecek bu yıl.

izmit'in içindeki yemyeşil bu alan gasp edilecek. izmitli de gözlerinin önünde yükselecek rezidanslara gözlerini kapatacak.
emeği geçen herkesin allah belasını versin.

eskiden cıvıl cıvıl olduğunu duyunca çok şaşırtıyor beni. karantina öncesi her hafta sonu dinlenmeye giderdik. gülcü ablalar da olmasa tam bir huzur yuvası. gölün yanında oturur, kuşları ve ağaçları seyreder belki sevgilinizle, ailenizle hasret giderir huzur bulursunuz o sessizlikte....
sonra baam!
gülcü teyzler gelir. yok sağ ol dersiniiz, param yok dersiniz, nefret ederim güllerden dersiniiz, alerjim var dersinizz ama gitmezler. bunların hepsini art arda söyler ısrarlı olursanız yani bir beş dakikanızı ayırırsanız ancak o zaman giderler.

doğma büyüme izmitliyim. benim de çok güzel anılarım olmuştur. ne yazık ki hiçbir şey aynı kalmıyor. çok şey yazılır ama artık hiçbir şey umrumda değil.

(bkz: izmit'in en büyük on beş temmuz şehitler inşaat sahası). özetle millet bahçesi oluyormuş ama bu daha xl böyle millet garden gibi. kentteki benim sayabildiğim üç büyük kışla, bir asker hastanesi arazisi, bir eski stad arazisinin de olduğu ve olacağı gibi. şimdi yunanlılar düşünsün.