köylü olmak ya da şehirli olmak

doğulan yerle kişinin sahip olduğu sıfat ya da kimlik olduğunu düşünüyorum, sadece o kadar ama eksik ya da fazla değil.

kimse doğduğu yer ile ekstra bir donanım kazanamaz.

kaldı ki son 30-40 yılda büyük şehirlerin en kenar mahallelerinde köyden ağır şartlarda yaşayan asgari ücretli aile çocukları, yıllarca şehirde yaşamış insanların çocuklarının sahip olduğu imkanlara imrenerek büyümenin verdiği baskıyı da hissettiler.

ben üniversitede iken beykoz’a gitmiştim. boğaza nazır evlere inek bakılıyordu, evlerin yolu yoktu, suyu dışarıdaydı. her yer gecekonduydu. ankara da aynı durumsaydı.

bence o nesil zamanı oldu olan, o sıkıntıları çekenler, köyde rahat rahat yaşayanları olan tepkilerini böbürlenmeye evirdiler. bir tür savunma mekanizması.

celal şengör hoca, bir ailenin üniversiteli olması için 3 nesilin üniversiteli olması lazım der.

bence de bir bireyin ben şehirliyim ya da köylüyüm diyebilmesi için de en az 2 nesil orda olması lazım.

benim hayatımın ilk 6 yılı köyde geçti anam köyde, babam samsun doğum hastanesinde doğdu aslında ben ne köylüyüm ne şehirli. ama insan ait olduğunu düşündüğü yer ile de anılabilir.

farklılıklarımız bizi zengin kılar, tek tipçilik bizi budar. ben ordan bakıyorum.

tansel korkmaz bir farkının olmadığını söyler.
celal şengör'ün burnuna osurayım.

nice şehirli vardır o kadar imkanın içinde cahil kalmış, yine nice köylü vardır imkansızlıkların içinde bir şekilde okumuş kendini yetiştirmiş olan. şahıslarda bitiyor iş genelde.

(bkz: şehirli yazardan ironiler)

(bkz: şehirli yazardan ironiler)

uyandırmak istemiyorum istemiyorum istemiyorum.... ama kalk be bu kadar da horlanmaz yani, içinize gergedan oturmuş.

kulağınıza fisildiyorum, siz çemkirdiğimi varsayın: türkiye yüz ölçümü 783.562 km, nüfusu da 85.33 milyon olan, ortadoğu ve batı arasında sıkışıp kalmış kocaman bir köy...

her kesimden insanı gözlemleme şansına sahip bir kişi olarak varıyorum bu sonuca.

hiç öyle büyük bir şehrin ücra bir yerinde üç öğün makarna yedin diye ya da eline para geçti de postunu cilaladin diye sınıf atladım zannetme yani! biraz aşmak lâzım, sindirmek lazım bazı durumları.

ya da insan olmak. bütün mevzuu bu.

başlık bi kere yanlış. köylü ya da şehirli olmak olmalı başlık. şiir kitabım olmadığı için çok da bilmiyorum dil bilgisi de neyse.

t: günün sonuda köylü şehirli yerine, şehirli köylü yerine geçmek ister. biri şehirden sıkılmıştır emekli olup köye gitmeye can atar. diğeri köyde hiçbir imkan yok gideyim de şehirliler gibi yaşayım ister.

(bkz: köy faresi ile şehir faresi)

inatla hâlâ yapılan karşılaştırma.

efendiler; köylünün de şehirlinin de yaşadıkları yer ve toplum içinde elzem erdemleri vardır. örneğin; köylü topraktan, hayvandan, hava durumundan anlar. yardımsever olmak zorundadır çünkü yaşadığı küçük topluluk birbirine yardım etmezse ciddî sıkıntılar yaşayabilir. şehirliyse kimsenin hayatına karışmaz. eğitimli ve okur yazardır. yaşadığı toplumun başka değerleri vardır ve bunlara uyar.

iki grup da olmazsa olmazdır ama köylü daha olmazsa olmazdır. takdir edersiniz ki köylü olmasa kitap kemirerek yaşayamayız.

gelgelelim bu iki gruba da dahil olmayan ve neredeyse hiç anılmayan ve dahî buna karşın türkiye'de toplumun büyük bölümünü oluşturan üçüncü bir küme vardır: kasabalı.
kasabalılar ne şehrin ne köyün hiçbir erdemine sahip değillerdir. üstelik kasabanın kendine has erdemi de yoktur. ne topraktan anlarlar ne kitaptan. dedikoducu ve haristirler. kurnazlık yapmayı marifet sayarlar çünkü çakallık yanlarına kâr kalır.

ve kabûl edin ki türkiye'de şehirde de köyde de yaşayanlar artık büyük oranda kasabalıdır.

net olarak köylü olmayı tercih ediyorum.
ben topraksız yapamayanlardanım.
benden doğayı alırsanız, yaşayamam.
manyak gibi zırt pırt ıssıza kaçmamın sebebi bu. (biraz da boş insan sevmemem)
kilosu pazarda 50 lira olan şey için 4-5 ay emek vermemdeki mantıksızlık da bu aşkın ürünü.
toprak.

11 yaşıma kadar köyde büyüdüm, halen de ailem köyde yaşıyor yani bir ayağım köyde.* köy hayatının da kendine göre zorlukları var, şehir hayatının da... insanların mizacı, biraz da yaşadıkları yere göre şekilleniyor. hani eskiden köy gibi küçük yerlerde yaşayanlar, çoğunlukla köydekilerle irtibat halinde olduklarından onların hayat görüşü daha dar olabilirdi ama artık herkes, her türlü bilgiye anında erişebiliyor ki bence, köylü olmak şuanda çok daha avantajlı. kendi evin, ocağın, avlun, hayvanların, ekip diktiğin bahçen var, kalabalık, gürültü ve patırtıdan uzak mis gibi bir hayat... ben, şuanda şehirde yaşıyorum ama boş vaktim olduğu ilk fırsatta köye gidiyorum, bahçemizdeki nar ağacı bu sene ilk meyvesini verdi, günlerce onu koparmaya kıyamadım. onu gördükçe hissettiğim o mutluluk duygusu, paha biçilemez.*

(bkz: işte bütün mesele bu)

insan olmak en onemlisi. ha koylu ha sehirli ne fark eder acep.

(bkz: köylüleri neden öldürmeliyiz)

şehirler de zaten köyden kent e göç ayağına köyleşti pekte fark kalmadı.

farklı kültürleri ve farklı yaşanmışlıkları beraberinde getiriyor. aynı şartlarda, aynı yaşanmışlıklarla bir arada olunsa bile şehirli insanın görgüsü başka, bakışı başka. yüceltmek için söylemiyorum bunu. iyi kötü şehre göçmeyi başarmış insanlar için de söylemiyorum. bir zaman olsun gerçekten şehirli insanlarla bir denk gelin. insanın içindeki köylü sıkkınlığından bi' haber yaşaması da varmış, bir görün.

elbette iyiyiz, elbette güzel. bu zaten bir yerme ya da başka olanı övme çabası değil. ama gerçekten şehir kültürüyle şehir ailesiyle büyümüş birine anlatmayı deneyin kendinizi. belki insan anlatırken bile vazgeçer bundan. farklı hayatlar, farklı kültürler. içinde yetiştiğin sosyal çevre, sosyolojik ve fiziksel şartlar bambaşka bir kere.