metin altıok

yaşamak bu yangın yerinde
her gün yeniden ölerek
zalimin elinde tutsak
cahile kurban olarak
yalanla kirli havada güçlükle soluk alarak savunmak gerçeği, çoğu kez yalnızlığını bilerek korkağı, döneği, suskunu görüp de öfkeyle dolarak
toplanıyor ölü arkadaşlar
her biri bir yerden gelerek
kiminin boynunda ilmeği kimi kanını silerek kucaklıyor beni metin altıok "aldırma" diyor gülerek
"yaşamak görevdir bu yangın yerinde
yaşamak, insan kalarak"

son kuşlarımdı bunlar, dedim telef olmasın
geçti artık göğsümde kuş barınmaz anladım

ben seni yalansız bahar gibi sevdim
sevgi adınaydı milis beraberliğimiz
sabahtan akşama günü tarar, örerdik
ve kedileri ikimiz de severdik

senin ağzın tarçın kokardı, benim karanfil
birbirine karışırdı soluklarımız
tek başınayız şimdi şimdi ikimiz
bende karanfil sende tarçın kokusu kimsesiz