moral bozukluğuna iyi gelen şeyler

muzlu süt...

daha çok moral bozacak bir şey.

müzik dinleyerek yürümek ve hayal kurmak.

balkonda veya terasta gece kahve ve sevilen şarkılar eşliğinde oturup yıldızlara bakmak.
gökyüzü bulutlu diye bahane uyduranlar olacaktır, yıldızlar her daim gökyüzünde bakmasını bilin yeter :)

battaniye altında kitap okumak ve okurken uyuyakalmak
uyuyunca hep her şey düzelecek gibi gelir bana.

en sevdiğimiz müziklerin eşliğinde ağlamak...

şöyle, geldiği zaman, direnmemek, direnmemeye çalışmak. çünkü ne zaman gelmedi ki? hep geldi, hep gelecek. mesele, geldiği zaman onu "olduğu gibi" kabul etmek. demek istediğim şu: o belirli bir şekilde geliyor, bizse, onun bizi etkilemesine izin verip onun çapını gittikçe büyütüyoruz. ona, onun geldiği hazır durumunun üzerine, onda olmayan bir sürü yeni (veya geçmişten beri gelen olumsuz köklü düşünceler) ve karamsar bir sürü düşünceyi ekliyoruz.

geldiği hâli bile iç açıcı değilken biz onun bizi esir almasına ve bir kar topu gibi çığa dönüşmesine aracı oluyoruz.

geldiği hâli çok kötü zaten.

geldiği halini kabul edelim, ve geldiği hâli ile, bakalım, izleyelim, seyredelim, ne yapacak, ne edecek...

mesela moral bozukluğumuz kendi içsel konuşmalarımızdan kaynaklanıyorsa, örneğin:

"asla başaramayacağım."

"bu kafa yapısı/ruh hali ile asla bir şeyin üstesinden gelemem."

(erkekler için) "o kız bana bakmaz, şu kız bana bakmaz, asla böyle güzel bir kadınla yakın bir ilişki kuramayacağım."

ve bunun gibi birçok olumsuz düşünceler...

zihnimizden gelip geçtiği sırada öncelikle bilmeliyiz ki (tabii ki kendi adıma, kendi tecrübelerimden yola çıkarak, kendi yaptığım okumalardan hareketle amatör yorumlar yapacağım, sakın yanlış anlaşılmasın, bir ruh sağlığı uzmanı olmaktan kilometrelerce uzağım) evet bilmeliyiz ki bir kere bu bizim için çok köklü bir alışkanlık. bir kez bu kötü alışkanlığı edindiğimizde kendimizi sabote etmenin çok güçlü ve etkili bir yolunu bulmuşuz demektir.

bir sayaç tutuyorum ben, fotoğrafı da burada:



ekrandaki 277 rakamı, dün benim, kendim hakkımda, tam 277 tane olumsuz düşünceyi zihnimden geçirdiğimi gösteriyor.

eskiler "bir şeyi kırk defa söylersen olur." derler, bilirsiniz.

peki bir şeyi kendinize 277 defa söylerseniz ne olur? ben size söyleyeyim aliyyül âlâsı olur.

kendimize yaptığımız işkenceye bakar mısınız lütfen?

siz, günde, hiç başka bir insana 277 defa onun ne kadar işe yaramaz, ne kadar değersiz olduğunu söyleyebilir misiniz ve bunları söylerseniz o insanın ruh hali/psikolojisi bundan nasıl etkilenir bunu tahmin eder misiniz?

allah'tan bugünkü sayım düşük ve kendimi düne göre çok daha iyi hissediyorum:



bu konuda yani kendi kendimizi üzmemiz konusunda bir şeyler yapmak bizi rahatlatacaktır.

bu düşüncelerin kaydını tutarak onların mantıksızlığını ortaya çıkarabiliriz:

(bkz: feeling good the new mood therapy)

(bkz: david d. burns)

metroda ineceğim durağa geldim, sonra yine yazarım*.

bir tutam sarılma,biraz öpücük. ama eksik olan şeyler var..

kendi kendimi teselli etmek ve günlük yazmak.

ekşi sözlükte yazmak, istediğine söv say ama takan yok.

abur cubur yemek.

kahve.

müzik

sevişmek

bebek videosu izlemek !
bebek videosu izlemek !!
bebek videosu izlemek !!!

kedi sevmek, neşeli şarkılar, biraz yürüyüş, sohbet etmek.

kulaklığı takıp; cıstak cıstak, hoplaya zıplaya yürüyüş yapmak. bende etkili. tavsiye ederim.

buz gibi soguk suyun altina girin biseyciginiz kalmaz

alışveriş ve arkadaşlarla kahve