muhafazakar ailenin farklı düşünen çocuğu olmak

hakkında saatlerce konuşabileceğim bir konu.

öyle çok içindeyim ki bu durumun... kendimi bulana kadar, hayatımı kontrolüm altına alana kadar çok şey yaşadım. bu dönüşümü yaşamadan önce de dibine kadar muhafazakar bir insandım, iki tarafı da deneyimledim yani. tabii öyle olunca değişimim annemi yataklara düşürecek kadar etkiledi.

üzgünüm, bu kadar zor olduğu için kırgın ve kızgınım ama pişman değilim.

(bkz: ben)
ancak onlar benim düşüncelerime saygılılar ve bu konuları güzelce tartışabiliyoruz.

merak etmeyin. her ailede olur öyle şeyler. 30 undan 40 indan sonra aileniz gibi düşünmeye başlarsınız. ve ne kadar haklılarmış dersiniz.

çevreden farklı olmanın dayanılmaz hafifliğine kapılıp zorlama bir farklılığa geçilmiyorsa keyifli durumdur, küçük atışmalar, laf çarpmalar, herşeye rağmen ortak değerde buluşmalar güzel şeyler.

(bkz: hamile karısının karnını açarak poz veren adam)

ben değilimdir, ama bende inanılmaz bir saygı uyandıran bir karakter tipidir. hatta ilginç bir şekilde arkadaş grubumun çoğunluğunu oluşturur.

bazen düşünüyorum, eğer ailem muhafazakar olsaydı ben yine de şu anki görüşlerime sahip olabilir miydim, kendimde bu gücü bulabilir miydim?

allah sabrını veriyor.

farklı düşünmek çok genel bir kavram, herhangi bir noktada görüş ayrılığına düşebilir iki yakın insan dahi, ama ben direkt olarak ateist idim. muhafazakar aile içinde ateist evlat.

bilirsiniz ergenlik dönemini, tek başına bir baş kaldırıdır. üstüne din gibi krtik bir konu eklenmiş oldu o dönem. intihar düşünceleri de cabası. karakterim sebepli zaten özgürlüğe çok düşkünüm.

o dönemde bir gün, kalp gözünün açık olduğu iddia edilen yaşlı ve hasta bir din aliminin yanına götürmüşlerdi, ailemin beni gönderdiği yatılı kuran kursu. bilmiyorum, nasıl ifade edilir ama tabii inanmıyorum bu kalp gözü olayına da yine de ne çıkar diyip dua istemiştim içimden düşünerek: "inanmak istiyorum."

inanmak istiyordum çünkü zor ve imkansız olacaktı bu şekil yaşamak. inanmak zaten öznel bir kavram. inanmaya karar verirsen inanmış oluyorsun, tersine karar verirsen inanmamış oluyorsun. somut gerçeklik isteyen bir durum değil. düşününce 13 yaşında ve bunun farkındayım. (11 yaşımda atesit oldum, 12'de resmiydi.)

şimdi fark ediyorum tabii de hayatım bu duaya göre şekillendi. aşırı zordu, bazı sonuçlarına bugün katlanamıyorum. ama öyle bir kabul oldu ki duam... öyle denk geldi ki kişiler, kendimi inanmak ve tanrı mümkün duyguları arasında buldum 17'de. inanmamama sebep olan her şeyin doğrusunu ve güzelini öğrenmek, bu sefer muhafazakar aileme baskın olmamı sağlıyordu.

çok kritik bir nokta çözülmüş oldu. ama bu "farklı düşünen" sıfatını düşürmüyor. türk aile yapısında çocuğa sahip olma yanılgısı var, düşünceleriniz ve geleceğiniz kontrol altında tutulmaya çalışılıyor. bunları yavaş yavaş, gerektiğinde güvenceler alarak kırmak gerekiyor, o da mümkün ise.

aileyi kırmamak çok önemli. bizi bebekliğimizden itibaren nasıl eğittiler ise günümüzün en etkin toplumsam kuralı olan farklılıklara saygılı olma kuralını onlara öğretecek olan da biziz. yavaş yavaş, bebek adımları ile; tıpkı akıllı telefon kullanmayı öğrettiğimiz gibi.

bu benim hikayemdi. demem o ki bugün aynı dine mensup olmak görüş ayrılığına düşmemenin çıkışı değil. ama iki tarafı da yaşadığım için çok rahat diyebilirim ki daha kolay. hala bir "benlik" çatışması devam ediyor. daha o kadar uzun süre olmadı, yaşayıp devamını göreceğiz.

amma da yazmışım. anlaşılması zor kısımlar olduysa affola.

fikirlerini ve düşüncelerini kendine sakladığın oranda bu durum keyfini kaçırabilecek etkenleri ortadan kaldırır.

muhafazakar insanlara dine temas etmeden bir fikri ne anlatabilir ne de anlamalarını bekleyebilirsiniz.

ben susmayı tercih ediyorum.
huzurumu bu her kim olursa olsun bozmasına müsade etmem.

hayat boyu savaş demektir.

bu savaş kişinin kendi hayatını kontrol etmesini sağlayacak bireysel özgürlüğü için verilir.aile kendi gelenekselliğini ön planda tutarak çocugunun gelişmesini beklerken, çocuk kendi istediği şekilde yoluna devam etmek isteyebilir.bu noktada ortaya çıkan ciddi fikir ayrılığı aileler tarafından türlü farklı sorunlarla kendisini belli etmeye başlayabilir.


genelde ev içerisinde sürekli huzursuzluk hakim olur.cocuktan genel bir memnuniyetsizlik olduğuna dair söylemler, sürekli olarak memnuniyetsizliğin göze batırılması vb sekilde bir işleyiş yürüyebilir hanenin içerisinde.amaç; cocugu bir şekilde baskılayarak istenilen yetiştiriliş tarzına uyum sağlamasını başarmaya çalışmaktır.

bu noktada kendi gözlemlerime dayanarak 2 farklı grup tipi olduğunu söyleyebilirim;

1- ailenin istediği gibi bir forma sahip olup ( sadece görünürde) , arka planda istediği hayatı rahatça yaşayanlar.

ailenin cocugun genel bakış açısından haberi olmadığında ve her hareketi görünürde aile içi profile uydugunda , sorun/ huzursuzluk ve yaptırımlar mevcut olmuyor.dolayısıyla kişi/kişiler başları ağrımadan gizlide olsa istedikleri hayatı
sürdürüyorlar.

mesela; ailesinin dövme yaptırmasına izin vermediği birini düşünelim, bu kişi dövmesini yaptırıyor fakat özel bölgelerine yakın yerleri tercih ediyor.neden? çünkü özel bölgeler aileler tarafından kontrol edilemez ve hiç bir kıyafette kendisini belli edemez.görünmesi için tam çıplaklık gerekir ve belirli bir yaştan sonra bu saygısızlık olacağı için kişinin bedeninde neyin olduğu sadece kişi tarafından bilinir.
mesela ; gögüs kenarı, gögüs üstleri , kasık yakınları baldırlar vb. görünürde hiç bir şey olmamasına rağmen, kişi aslında yaptırmak istediği şeyi vücuduna yaptırmış olur.


2- başından itibaren ailesine karşı çıkan ve ailesinin yöntemlerini kabul etmeyen insanların grubu.en fazla cesaret isteyen ve aslında psikolojik yapının güçlü olmasını gerektiren durumdur.aile ile zıtlaştığında , farklı problemlerle karşılaşma şansın vardır.genelde bu kategoriye sahip kişiler, baskıların gücü altında ezilmemek için, erken yaşta kendi hayatını maddi-manevi kontrol etmeye başlamalıdır çünkü aileler istenilen davranışın sergilenebilmesi adına farklı tepkiler açığa çıkarabilir.

artık baya baya anlatıyorum. kızıyorlar hâtta evlatlıktan reddetmekle tehdit ettiler. babam geçenlerde "allah'a inanmıyorsan hepsi boş; istediğin kadar üniversite oku, istersen fizik profesörü ol" gibi şeyler söyledi. en kötüsü de giydiğine karışmaları. yıl olmuş 2021 hâlâ pantolon haricinde hatları belli etmeyen bir şey giymenizi bekliyorlar. giyinmiyorum, giymeyeceğim. fikrimi de değiştirmeyeceğim. ben özgür bir insanım. fikirlerimi onlara hiç anlatmıyorum, sanki söyledikleri şeyleri hiç düşünmedim. sırf canım öyle istediği için fikrimi değiştirdim zannediyorlar. ben bunu böyle düşünmüyorum dediğinde saçma sapan sorular soruyorlar, beni imana getirmeye çalışıyorlar güya.

müslümanlıktan çıkmış biri olarak beni mürted etmeleri yani öldürmeleri gerekiyor zaten kendi dinlerince. sadece karşı çıkmaları iyi, öldürebilirlerdi.

sevmeyi ve kabullenmeyi bilen bir aileye doğduysanız sıkıntı olmuyor. aile dostları ve akrabalar için 'çomar' dediğinizde aileniz size katılıyorsa yine sorun olmuyor. sorun olan kısımlar da ekonomik bağımsızlığınızı kazandığınızda artık sorun olmaktan çıkar. dinle ilgili düşüncelerimi paylaşma gereği duymuyorum. gerek yok.
ama bu yaşa kolay mı geldim derseniz, yok. çocukluğum biraz yazık geçti.

tahminimce zor olan iştir. aileden gelen bazı reflekslerle, büyüdüğüm dönemin yapısı kafamdaki politik düşünceyi netleştirdi. ilk refleksler aileden farklı gelseydi, ben de farklı bir yöne kayardım tahminimce.

sancılı bir ilk gençlik yaşamaya sebep olan durumdur. fakat bazı durumlarda aile üyelerinin birbirlerine sevgisi ve bağlılığı kapalı gözleri açabiliyor. onlara benzemediğimi/benzemeyeceğimi anladıklarında çok sert tepkiler gösterdiler. sürekli kavga, evin hepimize zindan olması gibi. sonra 18 yaşındaki kızlarını eylemlerde dayak yemiş halde görüp emniyette gözaltı çıkışı alıp eve götürdüler. bunları yaşadıkça düşüncelerimi dinlemeye başladılar, bir birey olduğumun farkına vardılar. hayatın getirdikleri ile ben de keskinliğimden sıyrıldım, olgunlaştım, onlar da artık eskisi gibi değiller. hayata bakışları değişti, siyasal düşünceleri insancıl hale geldi. sonucunda benimle 8 mart'a gelen bir annem, 1 mayıs'a giderken "kızım dikkatli ol, istersen ben de seninle geleyim" diyen bir babam oldu. bu raddeye gelebilmeyi ben de hiç hayal etmemiştim.

bir putkıran olabilme şansını iyi değerlendirdiğinizi gösterir.

mücadeleci ruhlar işe önce aileden başlar, sonra mahalleden, sonra semtten sonra...
başlangıç noktası son derece kritiktir.

benim ailem muhafazakar olmadığı için yıkacak kıracak çok çok büyük putlarımız olmadı. katı, yobaz, laftan anlamaz bir ailenin çocuğu olsaydım daha başka olabilirdi tabi. kısacası mücadelenin tükenmek bilmez ışığını yakan en önemli unsur bağnaz aileler ve çevredir...

yüksek bir karakteri yaratan şey davadır. davası olan adamdan korkulur. evet. bizler davasızdık. belki de bu yüzden sınıfta kaldık.

çok mu ruşen çakır seyrediyosunuz kardeşim biraz da seküler ailelerin muhafazakar çocuklarının yaşadığı dramları konuşun maçanız yiyosa..

zor bi olay. akrabalarımın körelmiş zihniyetleri beni daha çok yoruyor çocukluğumla şu yaşım arasında bir fark yok. olması gereken her şeyin adı edepsizlik terbiyesizlik. yalnız olmadığımı da çok iyi biliyorum. allah yardımcımız olsun.

şimdi bu durumdaki bir çocuğun kaderi biraz da aile yapısına bağlı.

eğer çocuğun ailesi veya yakın çevresi, çocuğun düşüncelerine saygılıysa, ona fazla karışmıyor veya dalga geçmiyorsa çok büyük sorunlar olmaz diye düşünüyorum.

ama aile koyu muhafazakar, malum partili ve bağnaz ise çocuğun işi zor.

(bkz: muhafazakar ailenin seküler çocuğu)

böyle daha havalı...

türkiye’de muhafazakar olmayan aile mi varmış?