muhafazakar ailenin farklı düşünen çocuğu olmak

reisçi babanın kemalist oğlu.
kemalist babanın islamcı oğlu.
ülkücü babanin komünist oğlu.
komünist babanın türkçü oğlu.
enternasyonalist babanın hitlerci oğlu.
hitlerci babanın stalinist oğlu.

zart zurt işte.

tamam olarak ben. ayda bir iki defa bir araya gelebiliyoruz bizimkilerle onda da dinden siyasete kültür karmaşasından en ufak örf ve adete kadar her şeyi eleştirip muhalefet oluyorum. bu durumdan da deli gibi haz alıyorum. tüm gün babamla atışıp gecenin sonunda kahve ile tatlıya bağlıyorum. denemek isteyenlere tavsiye ederim baya heyecanlı oluyor. her an evden kovulabilir ya da evlatlıktan red edilebilirsin.

istediğin gibi yaşayamamaktır.
ve istediğin gibi ölememektir.

gündüz rock dinlerken gece ilahi dinlemektir.*

çok muhafazakar bir ailem olmasa da orta derece bir muhafazakarlık var ailemde. yani şöyle ki annem benim yaptığım dine uygun olmayan davranışlarım ve eylemlerim yüzünden kendinin de cehennem de yanacağına inanıyor. durum böyle iken arada isyan çıkarsam da artık dinle ilgili konular açılınca evet annecim, sen haklısın annecim diyorum. o da benim sorumluluklarını yerine getirmeyen bir müslüman olduğumu düşünüyor. en azından bunu elinden almıyorum. yıkılır yoksa. geçen kardeşim kalmak için bana geldi. kendisinde zaten ateistlik belirtileri sezmeye başlamıştım. ergen olduğu için de bu konularda annemle çok tartışıyor. kendine hakim olamıyor. dedim ben böyleyim, sen de böylesin biliyorum. ikimiz de bir rahatladık. çok erken yaşlardan itibaren ateist olduğumu öğrenip nasıl bir görünmezlikle yaşadığımı anlattığımda da şok oldu. ona da tavsiyeler verdim. annemi üzmemesini, onun inançlarının bu olduğunu, bu saatten sonra değişemeyeceğini, gereksiz tartışmaların sadece onu üzeceğini söyleyip dini konularda diyolağa girmemesini nasihat ettim. umarım kendine hakim olur.

benim için şimdiye kadar bir problem yaratmamış olandır. çok şükür bir birey olduğumun, kendi başıma kararlar alabileceğimin ve yaptıklarımın sorumluluğunu üstlenebileceğimin farkındalar. beni ve kardeşlerimi doğru olduklarına inandıkları şeylere göre yetiştirdiler ama bir zamandan sonra kendi doğrularımızı bulmamız konusunda da teşvik ettiler. belli bir yaşa kadar gerçekten yorucu bir süreçti: onlar a olsun diyor, siz b olsun istiyorsunuz ve sonuç olarak alakasız bir şekilde c yapılıyor.

bazen çok ters düştüğümüz durumlarda bile konuşarak çözüme ulaşabiliyoruz. birbirimizi ne kadar ikna edebiliyoruz orası muamma tabi. ama dinlemenin, anlamanın ne olduğunu da onlarla öğrendim. farklı düşüncelerimiz bizi uzaklaştırmak yerine daha da yakınlaştırdı. aile şanstır diye boşuna demiyorlar sanırım. benim dünyadaki en büyük şansım onlar.

eşyanın tabiatına uygun olan durum.

her çocuk en önce ailesinden alır, sonra devreye çevre girer okullar işler komşular arkadaşlar falan.

çocuk hepsini karıştırır, kendi zihninde ısıtır. aldıklarının bir kısmı buharlaşır uçar, bir kısmı kalır, bir kısmı değişir ve çocuk kendi olur.

sonra zaman devreye girer. çocuk, kendinden de dönüşür ve sanıldığının aksine, büyük bir çoğunluğu en sonunda annesi ya da babası gibi olur.

genlere direnmek manasız gibi.

o çok mutlu çocuktur. ailesinin dinsel inançlarıyla hareket etmez, kendi hür fikriyle hareket eder. neyse ki benim ailemde dinsel bir inanç yoktu da böyle baskıymış, dinmiş gibi gereksiz şeylerle uğraşmak zorunda kalmadım. kısaca, kendi iradesiyle şekillenen çocuklar geleceğin mutlu çocukları olmaya devam edecek.

sonucu evden kaçmak olan durumdur

benden ne kadar da çok varmış. *

helal size marjinal kardeslerim.

normal olandır, doğru veya yanlış kendi kararlarını verebilmektir. işin toplumsal ve genetik boyutu pek çok şeyi açıkladığı gibi cesaretsizliğe de bahane olabilir. ben bu tür konularda hep tevfik fikret'in oğlu haluk'tan babasının fikirlerini çiğnemesini, onların üstüne tükürmesini beklemesini düşünüyorum. sanıyorum bir gün çocuğum olursa ve benim fikirlerimi benimserse beni hayal kırıklığına uğratır. o doğduğunda ben önceki yüzyılın fikirlerini savunmuş biri olacağım. çocuğum benden bir adım ileri gidecek, beni inkar edecek cesareti gösterememişse ne ben babalık yapabilmişim ne de o hayatı doğru yaşayabilmiştir.

benim tanıdığım en sağlam ateistler genelde muhafazakar ailelerden çıkıyor. ben sanırım hiçbir zaman net bir ateist olmadım. eskiden agnostik ateisttim (weak atheist de deniyor); sonra da apateist oldum.

rahmetli anneannemin ciddiye alamadığım ve sülalede kimsenin ciddiye almadığı karikatüristik söylemleri dışında beni kimse dine yönlendirmeye çalışmadı; kimse ateist yapmaya da çalışmadı.

belki de ağır dini baskıyla büyüyen biri olsam sağlam bir ateist olurdum ve sürekli din(ler)e saldırırdım.

muhafazakar ailelerde özellikle de türk ailelerinde gördüğüm bir durum var: kendileri de olayı tam bilmiyorlar. bir bağnazlık içinde yaşanılan bu dinin felsefi yönü tam olarak kavranmış olmadığı için çocuğa aktarım kısmında yalpalanmalar olabiliyor. çocuğa dini aşılayayım derken aksine soğutan kişiler ebeveynler oluyor. tülbentli gezen anne, namaz kılan babayı görmek çocuğu bir şeye teşvik etmez. tabii ki hareketleriniz sözlerinizden çok mühimdir ama siz dini içtenlikle yaşamazsanız çocuğunuza da bunu geçiremezsiniz. sonra da bugün cumaya gitmedin mi sorgulamaları arasında kendi ellerinizle bir ateist yetiştirirsiniz. sözüm meclisten dışarı, örneğini çok fazla gördüm. bağnazlıktan sıkıldım. ne o ailelerin yaptığı doğru ne de çocuğun... çocuk bakıyor "anne babam bir şeylere cevap verecek kapasitede değiller, üstelik yanlışları var çok fazla." çocuğuna baskı oluşturmamışken ailelerde bile her çocuk böyle bir sorgulama ile önce anne-babasından yola çıkıyor. anne baba bir sanatkâr olmalıdır: sanatında duyguyu karşıya geçirmelidir. durup bir resimden duyguyu hissetmek mi istersiniz resim hakkında sabah akşam bir şey dinlemek mi? aynı şekilde çocuk da anne babası üzerinden mâruz kaldığı hareketler üzerinde düşünür. aile gerçekten inanmış mı önce ondan bir emin olmak gerekiyor.

tabii ki çocuk hatasız değil. gül gibi bir ateist yetiştirirken tüm suç ailede asla diyemem mesela. çocuk da inatçıdır. anne babasının hareketleri gözüne battıkça onları değil dini suçlamaya meyilli olur. böylece bilinçaltında içten içe dinden uzaklaşır. çevresinde gördüğü şeyler önyargı oluşturduğu için dine objektif olarak yaklaşamaz. bu şekilde kendim araştırdım yine de inanmıyorum diyenlerin bir çoğunun içinde sadece inatçı küçük çocuk yer almakta maalesef.

yani çift taraflı bir olay söz konusudur. kaldı ki sadece aile değil çevredeki sözde müslümanlar da çocuk üzerinde negatif yargı bırakır. çocuğun önyargısız olması burada dini anlamak için önkoşuldur ama bunu çoğu insan başaramadığı için bir süre sonra kendi haline bırakıp inanmıyorum demeyi tercih eder.

bir de işin ibadet boyutu vardır ki dinin felsefesini anlayarak dine inanmamış kişiler için ibadetler çok zor gözükür. azınlık bile olsalar ibadetler kaçmak için inanmamayı tercih eden de bir kesim vardır.

sorgulamayanların içinde sorgulayan çocuk olmak.

çıkıntı olmak , komünist yaftası yemektir. ki bu yaftaların en güzelidir.

metal müzik dinleyerek kuran kursuna gitmektir.

başka şehirde geçen lisans hayatını uzatmak için yüksek lisansa başlamak.

birçok türk genci başlığa bakıyor gözleri yaşlı..

evin bir köşesine osmanlı tuğrası asmış, ahaber müptelası, kızı saat 8'den sonra geldi diye o....u oldu sanan baba, evladı namazdan niyazdan uzaklaştı veya hiç yaklaşmamıştı diye darlayan ana ve bilumum muhafazakar npc ebeveyn davranışları..

her neye inanıyorsanız o kurtarsın sizi gençler.. bende bu modeller olsa kafayı yerdim herhalde zor iş.. üzüldüğüm nadir 1 kitle..

ailem tipik sağ muhafazakar. çevrem de öyle. bense kelimelerle tanışana kadar.

kelimeler her şeyim. karanlıktan korkmamayı onlardan öğrendim. sevmeyi de.

kelimelerle tanışınca kendine varan yola giriyorsun. bir bir kırmaya başlıyorsun aynaları/görüntüleri. çekiçle(nietzschevari).

çekici eline ilk aldığında korkarak alıyorsun. ilk kırdığında korkarak kırıyorsun . aynalar’a inanmayıp gerçeğin peşine düşünce ve o tadı da alınca(merak ve keşfetmek, hayret), korku gidiyor. bende böyle oldu. sonra hayatı karşına alıyorsun. kabulleniyorsun. olabileceğinin en iyisini olmaya çalışıyorsun(kaliteli insan olarak). üstinsan olmaya.

bende böyle oldu : #1554437)

şimdi agnostik olarak muhafazakar bir ailenin agnostik çocuğuyum.