normal sözlük yazarlarının en büyük zaafları

benim yakışıklı erkeklere zaafım var.(kendime göre yakışıklı) (bkz: geceye bir itiraf bırak)

annem ve yazmak.

su içmek, nefes almak, uyumak, sıkılmak falan.

dondurma. dayanamıyorun. kendime hakim olamıyorum.

benimki sadrazamlar.

merhamet.

galiba yok. biraz düşündüm de bulamadım. ama illa ki vardır ya.

düzeltme: şuan aklıma geldi de, eskiden benimle en ufak iletişime geçmiş birini bile "acaba şuan ne yapıyor, bayadır görmüyorum" diye düşünüyorum. nasıl hayatları var, neler yaşadılar, iyiler mi gibi düşüncelerden kendimi alamıyorum. çok iyimser bir insanım birde. galiba zaafım bu.

mhh sanırım yapılı uzun bir vücut ve komik birisi bulunca zaafım yakalanmış oluyor.

saç okşanması olayının kölesiyim

iki güzel söze kanmak.

kadın.

duygularımın tamamı ya zaafım oluyor ya da zayıflığım.

ketçaplı ruffles.

ses tonu. kadın erkek fark etmez sesi güzel insanı üç saat çıt çıkarmadan dinlerim.

içinde şeker olan her şey.
mesela eti cin.

kızıl saç
ciddi manada hemde.

karam gurme.

bi yerde müzik aleti gördüğümde derhal gidip çalmaktır, çaldıkça yeni çalgıları daha hızlı çözüyorum, daha hızlı çözdüğüm için daha fazla sarıyorum, it's going on like that.

ajandalar,temalara göre ayrılmış stickerlar,rengarenk kalemler,hediye edilmiş özel kalemler,kokulu mumlar,tealight mumluklar...

çocuklara ve yaşlılara karşı asla erteleyemediğim ve öteleyemediğim bir zaafım var. evlatları tarafından bakılmayan, sokakta yaşayan, çalışmak durumunda kalan yaşlılara ve sokakta mendil satan, cam silen, dilenen çocuklara asla dayanamıyorum. yıllar önce bir banka önünde oturan yaşlı teyzeye yardım etmiştim. tek oğlu dövüp, bankaya para çekmeye getirmişti. şerefsiz oğlu yoktu yanında ama o an orada olsaydı parçalardım heralde. “eve gitmek eziyet, kendi evimde çile çekiyorum.” demişti. başka bir şehirden geçerken denk gelmiştik ve o an ne yapabilirim bilemedim. yetişmemiz gereken bir yerde vardı. acele ile düşünemedim de. ayrıldım yanından. yıllar var ki en büyük pişmanlığım. ya mal rapunzel gerizekalı rapunzel alıp bi karakola götürsene veya bir sığınma evine veya bir muhtarlığa ne biliyim belediyeye bir yere götürsene. hayatım boyunca kendimi affetmedim. bir de haberlerde bir kız çocuğu şey demişti; “ mendil alan abiler, göğüslerime dokunuyor. dokunduklarında para veriyorlar, daha çok mendil alıyorlar.” diye. kahroldum o an. o haber her yatağa yattığımda gözümün önüne geliyor. lan şerefsiz mahlukatlar hiç mi evladınız, yeğeniniz, kardeşiniz yok hadi yok onu da geçin, insanlığınız da mı yok.
of ya sabah sabah yine bi dellendim ben. tamam sakinim!