normal sözlük yazarlarının en büyük zaafları

ajandalar,temalara göre ayrılmış stickerlar,rengarenk kalemler,hediye edilmiş özel kalemler,kokulu mumlar,tealight mumluklar...

çocuklara ve yaşlılara karşı asla erteleyemediğim ve öteleyemediğim bir zaafım var. evlatları tarafından bakılmayan, sokakta yaşayan, çalışmak durumunda kalan yaşlılara ve sokakta mendil satan, cam silen, dilenen çocuklara asla dayanamıyorum. yıllar önce bir banka önünde oturan yaşlı teyzeye yardım etmiştim. tek oğlu dövüp, bankaya para çekmeye getirmişti. şerefsiz oğlu yoktu yanında ama o an orada olsaydı parçalardım heralde. “eve gitmek eziyet, kendi evimde çile çekiyorum.” demişti. başka bir şehirden geçerken denk gelmiştik ve o an ne yapabilirim bilemedim. yetişmemiz gereken bir yerde vardı. acele ile düşünemedim de. ayrıldım yanından. yıllar var ki en büyük pişmanlığım. ya mal rapunzel gerizekalı rapunzel alıp bi karakola götürsene veya bir sığınma evine veya bir muhtarlığa ne biliyim belediyeye bir yere götürsene. hayatım boyunca kendimi affetmedim. bir de haberlerde bir kız çocuğu şey demişti; “ mendil alan abiler, göğüslerime dokunuyor. dokunduklarında para veriyorlar, daha çok mendil alıyorlar.” diye. kahroldum o an. o haber her yatağa yattığımda gözümün önüne geliyor. lan şerefsiz mahlukatlar hiç mi evladınız, yeğeniniz, kardeşiniz yok hadi yok onu da geçin, insanlığınız da mı yok.
of ya sabah sabah yine bi dellendim ben. tamam sakinim!

şu an evde "muhtemelen" temizlikçi ablasıyla vakit geçiren ama hemen akşam olsun baba gelsin diye bekleyen tüylü, "gödünü ıstırmalık" şahıs.

he bir de güzel bir omuz ve 85 c (satıcı değilim amirim kullanıcıyım)

duygularım. sevdiğim birini çok çabuk hayatımın merkezi yapabilirim. sonra da bu konu bana önemsenmemek, sürekli terslenmek ve değersiz hissetmek gibi duygularla geri dönüyo. keşke yaşadıklarımızın kötü kısımlarını unutabilsek çünkü böyle olduğunda tekrar konuya adapte olmakta çok zorlanıyorum. çünkü insan , canının acıdığı yeri ekstra korumak istiyo.

honki ponki toni nok çalona bimbo bori rok

zaaflarımın öğrenilmesi ihtimaline karşı bi zaafım var.

kadın, çok kadın, daha çok kadın.

yakınlarım dost aile bildiklerim.
maddi manevi yanlarındayım,bilirler.
tv.ler de boy gösteren mafya babasından tut sokak serserilerine kadar onlar için delirtmediğim üzerinde şiddet fantezilerimi gerçekleştirmediğim kişi azdır.

hepsi çekmecemde para olduğunu bilir ve sorgusuz sualsiz oradan istediğini alabilir.
ara ara açar bakarım eğer para azalmış ise bi tutam atar kapatırım,asla saymam asla kimin aldığına bakmam.
dedelerimden gelen bir gelenektir şükür devam ettiriyorum.
aile büyüklerim misafir odasındaki yatağın kenarına iki sandık koyarmış önceleri birinde gümüş birinde altın para,ihtiyaç sahibi yatıya geldiğinde oradan alırmış ara ara açıp bakan aile büyüklerim göz kararı bir kaç avuç bırakıp tekrar kapatırmış.
“koca bir çınar ağacı olacaksın evlat ve gölgende tüm canlılar nefeslenmeli. ne rengine ne türüne bak onlar sana tanrı misafiri”
rahmetli babamın sözüdür.

riskli olan her şey.

yüksek sesle müzik dinlemek.
gene girdim geççek haline.
hava da mis gibi.
geççek geççek geldiği gibi geççek.

güzel yemekler ve çikolata (sormadan söyleyeyim boğa burcuyum).

nude, çok nude, daha çok nude.

tatlı olan her şey..

nostaljik veya antika değeri taşıyan bir nesne görünce takılıp kalıyorum. nerde üretilmiş niçin kullanılmış hala kullanılabilir mi vs. gibi sorular kesilmiyor. tabi en çok takıldığım kisim keşke benim olsa, kısmıdır.

burada beni bilen bilir. bazı şeyleri aşırı seviyorum kendimi tutamıyorum. ama tek bir zaafım var hayır diyemeyeceğim. o da "şefkat". bununla bana her şeyi yaptırabilirsiniz.

ciddi ciddi zaaflarını yazanlar var. sısısıs

ben de yazayım dur.

meme.

oyun, oyun ve daha fazla oyun.
hayatı oyun tadında yaşıyorum ben.

(bkz: tavuklu pilav)

tekila, tuz, limon üçlemesi.

dostuna en zayıf yerini söyle ve artık aran bozulunca tam olarak nereden vuracağını biliyor.