otobüste kadına yer vermeliyiz mantığı

benim şöyle bi mantığım var ayakta durabiliyorsa kimsenin ekstra oturma önceliği yoktur. kadın erkek farketmiyor. ama çok yaşlıdır, hastadır, hamiledir ya da bir engeli vardır orası ayrı. marmaray’da çok başıma geliyor. özellikle baaazı teyzeler zebani gibi insanın tepesinde. özellikle gözünün içine bakıyor kalkayım diye. halbuki ayakta durmasına engel hiçbir şey yok. yorulmaksa mesele ben de yoruluyorum ve her akşam 15 durak yolum var benim. yaklaşık 45 dk yapıyor. dolasıyla hiç öyle psikolojik savaşlara girmeyelim. ama bir tanesi çok savaştı sürekli ayağıma bastı ve sorunca beni yıldırmak bilerek yaptığını itiraf etti. böyle de ruh hastaları da yok değil.

mantıklı bir durum olduğunu düşünmüyorum.
kadına sırf cinsiyeti yüzünden yer vermek * o kadına nezaket göstermektense tam tersi bir anlama gelebilir.
çünkü benim elim ayağım tutuyor, ayakta durabiliyorum ve şartlar böyleyken neden birisi sırf kadın olduğum için bana yer versin.
kadın olduğum için bu konuda pozitif ayrımcılığa sahip olmak dediğim gibi hoşgörüden ziyade küçük düşürme durumu gibi.
o niyetle yapılmasa bile düşünüldüğü zaman bu anlama geliyor fikrimce.

otobüste kadına değil bayana yer verilir.
çünkü,
toplu taşımalarda "bayan değil kadın diyeceksin" diyebilenlerin oranı çok düşüktür. "kadın" kelimesini aşağılama olarak algılar, sinirlenip saldırır ve anında dambiti meriçler de katılır bu lince, sonra bir bakarsın ne olduğunu bile anlayamadan paket etmişler seni otobüsten.

ben ayakta duramayacak kişilere kadın, erkek fark etmeksizin yer veriyorum.
dolmuş yolculuğum en az 40 dakika sürünce de baya zor oluyor ama işte vicdanen daha rahat yolculuk oluyor.

sadece hamile ve engelli bireylere.
geride kalanların benden herhangi bir farkı yok.

otobüse gelene kadarki süreçte yer verilmesinin başarılması gerekir. otobüs sürecin son duraklarından sadece biri.. yani süreci doğru okumak gerekir. aksi halde kitabı sondan okumaya çalışıp tartışmaya benzer..

hiçbir mantığı yoktur.
üstelik o eşek yüklü çantalarıyla, minik ayaklarıyla (benimkilerden büyük de olsa ayakları, onlar her daim minik ayaklılardır gözümde. yükü ağır olanın ayağı miniktir hangi koşulda olursa olsun.)
ayakta kalırlar, oturamazlar büyüklerinin küçücük bakışlarıyla. asıl budur saygısızlık. budur insanlık dışı olan vicdansızlık ve ego savaşı.

oturturum miniğimi koltuğa, siper ederim gövdemi tüm buruşuk küçücük bakışlara.
saygısızlığın lüzumu yok kadın!
saygı duyacaksın çocuklara
ayakların sağlam bastığı sürece toprağa.