otuz beş yaş

ahmet faruk nalbantoğlu'nun çok güzel seslendirdiği şiir.

otuz beş yaş şiirini ortaokul yıllarımda ezberlemiştim. gerek ismi gerekse içeriğiyle çok uzak zamanlara işaret ettiğini düşünüyordum. ne var ki, o uzak görünen zamanları geçeli iki yıl oldu. yabancılaşan hatıralar, gökyüzünün başka başka renkleri, ateşin yakıcılığı ve suyun boğuculuğu daima zihnimde. ama yine de kıymetini bilmek lazım her bir yaşın, her bir günün ve her bir saatin. çünkü ayva hâlâ sarı, nar hâlâ kırmızı..

tanım: türk edebiyatı tarihinin en anlamlı şiirlerinden biri. (bence)

bu şiiri çok severim hayatın anlamını anlatiyo.
yaş otuz beş! yolun yarısı eder.
dante gibi ortasındayız ömrün.
delikanlı çağımızdaki cevher,
yalvarmak yakarmak nafile bugün,
gözünün yaşına bakmadan gider.

bunu yazan adam 46 yaşında öldü! hayat ne garip...

cahit sıtkı'nın kendisi için çok iyimser olduğunu gösteren şiirdir. 35 yaşında şiiri yaz, 46 yaşında öl.
ya da aritmetik bilmiyormuş sonucu da çıkar.

tamamını bilmediğimiz bir ömrün yarısına yaş biçilen şiir. üstad senin ömrünün yarısı 23 oldu bak. belki biz ömrümüzün sonundayız belki başındayız belki de yarısındayız çok garip değil mi lan şu ölüm meselesi?

cahit sıtkı tarancı imzalı eser olup aynı zamanda hepimizin bildiği üzere kendisinin en bilinen şiiridir;

yaş 35 yolun yarısı eder demiş ve 46 yaşında hayatını kaybetmiştir, yolun yarısı nedense hep 35 yaş kabul edilir.

şimdi kitap hakkında biraz konuşmak istedim, kitabımı biraz önce bitirdim ve kitaba adını veren şiir kitabın sonunda yer alıyor.

şiirleri çok güçlü bulduğum söylenemez ama elbette iyi şiirlerdi, bir şiiri iyi yapan nedir konusunda spesifik bir şey söylenemese de insanın ruhuna dokunan, bir şeyler hatırlatan, bir şeyler hissettiren metinler, şiirler, yazılar iyi yazı, iyi eser olarak sayılır diyebiliriz.

şiirlerin arka planında bir yalnızlık duygusu hâkimdi, ölüm olgusu şiirlere olanca acımasızlığıyla sirâyet etmiş gibiydi, belki de şairin öleceğini hissetmesinden kaynaklı olabilir, bilinmez.

bazı şiirlerde yalnız olmak istemediğini düşündüren dizeler vardı,
yeter ki gün eksilmesin penceremden dizesinde olduğu gibi.

gençliğinin uçup gittiğini söylediği dizeler oldukça üzücüydü.

ayrılık ölümün diğer ismidir dizesi fena değildi.

fazla etkisi altına alacak şiirler olduğunu ne yazık ki söyleyemesem de okuduğuma pişman olmadığım bir kitap oldu.

'su insanı boğar, ateş yakarmış!' dizesinin de ne anlama geldiğini yolun yarısına gelene kadar anlamıyormuş insan. -ya da yolun yarısına kısa süre kalana kadar-

otuz beş yaş şiirini hemen hemen herkes mutlaka duymuş veya okumuştur. fakat bu şiirin de içerisinde bulunduğu otuz beş yaş kitabı, cahit sıtkı’nın bunun haricinde pek çok meşhur şiirini de barındıran çok önemli bir eser. maalesef ben bu kitabı yeni okudum. bazı kitaplarda çok ciddi bir şekilde neden bu kadar geç okuduğuma hayıflanıyorum.

kısaca kitap hakkında genel birkaç bilgiden bahsedeyim. bu eser cahit sıtkı’nın 1933 ile 1946 yılları arasında pek çok dergide yazılan şiirlerinin derlenmesi ile oluşuyor. ilk olarak varlık yayınlarında basılıyor. hatta bu eser bu yayınevinin de ilk kitabı oluyor. ben de bu kitabı yine varlık yayınlarının çok daha güncel bir baskısından okudum. elinizdeki baskıya göre değişmekle birlikte 100 civarında şiir barındıran bir eser. kitaba adını veren otuz beş yaş ve memleket isterim gibi şairin pek çok ünlü şiiri de bu eserde bulunuyor.

biraz da içerikten bahsedelim. çok sade ve akıcı bir dille yazılan bu eser, biraz melankolik bir ruh taşımakta. yanlızlık, zamanın ilerleyişi, gündelik hayat, ölüm ve hüzün bu eserin genel temasını oluşturuyor. ama bununla birlikte memleket sevgisini işleyen ve bu melankolinin dışına çıkan bazı şiirler de mevcut. bu eserin bence günümüze kadar popülerliğini koruyarak gelmesinde sade dili ve evrensel temasının çok büyük bir etkisi var. çünkü dünyanın neresinde olursa olsun ve hangi zamanda olursa olsun bu temaları görmek mümkün.

bu muhteşem kitabın içerisindeki şiirlere mutlaka denk gelmişsinizdir zaten ama tamamını henüz okumadıysanız, şiddetle tavsiye ederim.

tamam bu şiir başlığı biliyorum ama bizde ona daha gelmeden bütün karı yedik, buradan cahit sıtkı'ya sesleniyorum hani 35'de olacaktı.

cevap beklemiyorum aman rüyama gelip ürkütme sakın.

annem bu yaştayken ona derin bir hüzün çöktü. aldı bu şiiri astı buzdolabının üzerine her mutfağa girdiğimde hadi oku vişne diyordu, hadi bir kez daha.. günlerim annem mutfakta bir işle meşgul olurken fotoğraflarımızın arasında buzdolabında asılı duran bu şiiri okumakla geçiyordu. annemi o yaşta hiç anlamadım tabii. bu kadına ne oldu böyle yaşlandım falan diyordu, uzaklara dalıyordu halbuki gençte görünüyordu. annem bu yaştan çok etkilenmişti öncesinden daha farklıydı biraz duygusallaşmıştı. anasının kopyası ben onun yaşadığı bütün aşamalardan geçiyorum.

ben bu şiirle 15 yaşımda tanıştım, şimdi 35 imde onu tanıyorum.

belki de “dante gibi ortasındayız ömrün”, kim bilir?