pandemiden önceki son gün

çift antrenmanla tamamlanan günün sonunda soğuk bir duşla dalınan uyku ile bölgesel'e(basketbol turnuvası) çıkmanın mutluluğu ve denizli'ye gitmenin hayali ile uyumuştum bir uyandık pat bütün her şey iptal..

çok iyi hatırlıyorum. trabzon'da yağmur yağıyordu ben de eve gitmeye calisiyordum.

aynı zamanda okulun son günüydü bana ve tüm mezunlara. kıymetini bilemedik okuldaki son günlerimizin. mezuniyet partileri, hocalara yapıcağımız korkunç ve komik sürprizler, okula bırakıcağımız küçük imzalar... hepsi kursağımızda kaldı ama benden daha çok üzülenler var. kim mi onlar? tabii ki devamsızlık haklarını son günlere bırakanlar..

ağır depresyonla mücadele eden ben için korkunç bir gündü. nasıl hayata tutunacağımı, neyi düzeltmem gerektiğini vs. düşünerek geçirdiğim bir gündü. belki de o yüzden diğer insanlar kadar çok odaklanamadım pandemiye, o yüzden sisli benim için pandeminin başladığı dönem.

oğlumla sinemaya gitmiştik, sürekli bir sonraki hafta sonuna erteliyordum, iyi ki o hafta ertelememişim. *

kavimler göçü

keşke hiç bitmeseydi dediğim gündür.

berbat hayatımızdan şikayet ediyordu çoğumuz. kimse kimseyi kandırmasın boşunaymış ağlamalarımız. berbat yaşamlarımızı delirmiş gibi özleyeceğimizi bilemezdik.

kordon'da yürüyüş yapmış, kütüphaneye uğramış, ara güler sergisini gezmiştim. galerinin sokagindaki kucuk kahvecide mola vermiştim. kıbrıs şehitleri'nden takı almış, izban'da ayfer tunç evvelotel kitabını okuyup, kıvırcık saçlı küçük çocuğa cebimdeki şekeri hediye ederek eve geri dönmüştüm.

uzun zamandır beklediğim sanatçının konserine gitmiştim.

doğum günümdü...

şarap içip arkadaşımla sarhoş olmuştuk, yurt odama çıktığımda kimse yoktu ve oda arkadaşlarımı sevmesem de çok üzmüştü bu durum beni.

kızılay'a gidip üç ayda bir yaptığım rutin kan verme eyleminden sonra ortopedi randevuma geçmiştim.topuk dikeni için profesörün istediği mr ve filmi hallettim.hastane çıkışı eczane ve medikal markete uğrayıp eve dönmüştüm.

allahtan o avrupa seyahatine gitmişim. yoksa şimdi pişmanlıktan kafamı taşlara vuruyordum.

litvanya’da 12 martta ilan edilmişti kapanma olacağı. ben 13 martta iki italyan iki ispanyol arkadaşımla oslo’ya uçacaktım, kapanmadan önceki gün oslo planımızın üzerinden geçiyorduk. sonraki hafta için de polonya’ya partilemeye gitme planı yapmıştık. aynı zamanda paskalya bayramında rimini’den başlayıp venedik’te bitecek olan italyan arkadaşlarımın evlerinde kalacağım planımda bana nereleri gezdireceklerini anlatıyorlardı. hepimizde ya korona yüzünden iptal etmek zorunda kalırsak tüm bunları endişesi vardı ama olmaz diye umduk sadece. sonraki gün tüm hayaller yıkıldı tabii ki, erasmusumun geri kalan süresinde kuzey ülkeleri dışında açılmadı sınırlar, italya gezim özellikle içimde ukde kaldı ama gelecek sene giderim diye umuyorum.