1.
annem psikopatın tekidir. orta 1 de model uçak (ankara), ortanın sonunda paraşüt kursuna (eskişehir) gönderdi beni, tek başına...daha çocuğum yaw. çok dalga geçmişlerdi benle her iki kursta da. üstüne paraşütçü tulumunu çeken "heyyyy yawrum bana bir çay getir" deyip öğretici şakaları yapmışlardı, hepsine de kanmıştım. gelenler ya ünivli, ya eşşek kadar adamlar... ben lise 1.
neyse, eskişehir'de indim inönü ilçesine gideceğim, dolmuş molmuş bindim, ilk defa iç anadolu iklimini ve coğrafyasını gördüm, çok garipsemiştim, bozkır, dümdüz, soğuk, ayaz. thk nın devasa bir tesisi var inönü'de ucu bucağı yok. türk kuşu tesisleri ismi. kurs 15 gün. yeme, içme, yatma hatta yol parası ve harçlık bile thk dan. neyse ilk gün tanışma, kakara kikiri (tabi ben tam fransızım, adamlar, hatunlar, odtü, hacettepe vs vs espriler) neyse yattık, sabah 5!!!!!
koğuş kalkkkkkk! lan ne oluyor dedik? meğer thk kursları bildiğin tsk gibi olurmuş, askeri düzen.
öğreticilerin hepsi subay zaten. yaprağı yedin oğlum dedim. düşünün ağustos! ayı, sabah 5, tir tir titriyoruz, böyle bir ayaz yok. neyse ilk ders, olacakları, yapacaklarımızı, kuralları falan saydılar, şimdiden giden gitsin dediler, 3-5 kişi gitti. (masrafları thk ya geri ödeme şartı ile) paraşüt değince aklınıza hemen şu ellerinde ipler, ipi çekince yönlenen cicili bicili paraşütler geliyor dimi? yokkkk..
mantar tipi, yeşil, yönlendirmesiz paraşüt bizimkiler. (büyük hayal kırıklığı idi) yani oraya düşeyim, buraya atlayayım yok... hava neye izin verirse o. birde o ipli paraşütlerde, 2 ipi birden çekerseniz yükselirsiniz ve düşüş hızınız yavaşlar, sıfıra yakın düşersiniz zemine. bizimkilerde, en masum hava şartında bile 3 katlı binadan atlamış şiddetinde düşüyorsunuz. (kızın biri çanağının üstüne düşmüştü, o kadarda uyardılar kesinlikle yapmayın onu diye, çanağı kırdı) neyse 10 gün geçti, atlama zıplama son 5 gün... 10 gün boyunca teorik gördük, boyuna paraşüt katladık. ilk atlayış günü... yok böyle bir heyecan, sırtladık paraşütleri, yerde bekliyoruz uçağı. ülennnnnn! uçak diye bir teneke kutusu geldi, dev gibi bir teneke kutusu, sesi sağır ediyor, meğer dünyanın en iyi paraşüt uçağı oymuş....antonov...tamam dedik biniştik, kimse kimseyi duymuyor, hareketlerle anlaşıyoruz.
bizim paraşütlerde aha şimdi açayım yada otomatik açılsın falan yok, paraşütün tepesinde bir ip var, o ip bir kancayla uçağın ortasındaki demire bağlanıyor, siz düşerken o ip ve kanca paraşütü çantasından çekiyor ve açıyor, ultra manuel...bu arada o ip konusunda çok uyardılar, o ip, paraşütü çantadan çekip çıkardıktan sonra gerilimden kopuyor. akıllının biri ipse ip diyerek bot bağını bağlamış oraya... tabi kopmamış bot bağı, herif uçağa asılı kalmış. bir şey için daha uyardılar...
apış aramızdan, çapraz iki kuşak geçiyor...sakın o kuşakları, aletin üzerinden geçirmeyin, arasına alın dediler, sanırım bir kaç kişi erkekliğini kaybetmiş. uçağın kapısına geldim, hoca suratıma baktı... korkuyor musun dedi? ulan tam cevap verecem, götüme bir tekme vurdu yalahhhh.
havada süzülmek anlatılmazdı ama yere yaklaştıkça çok hızlı düştüğünüzü anlıyorsunuz ve sıçış başlıyor...düşüşün tekniği şu: ilk darbeyi bacaklarınızla karşılayıp hemen yan yatmak yani darbeyi vücudun tamamına yayıyorsunuz. baya baya becermiştim ben, neyse 4 gün 4 atlayış yaptık. son gün hava çok esiyordu, 5. atlayışı yapmanız şart, yoksa belge alamıyorsunuz, subaylar kursu bitirme pahasına bizi o havada attılar. çok kötüydü, ben en son yere çakılıp sönmeyen paraşütün beni sürüklediğini hatırlıyorum. (onun da yöntemini anlatmışlardı, sürüklenirken tek harekette ters takla atacakmışız, paraşütü önümüze alacakmışız...vayyyy ramboyuz ya) çoğu kişi km lerce uzağa düştü, otun, dikenin, ağacın üstüne düşenler, hatta inönü ilçe merkezine düşenler oldu. neyse çok uzattım.
hayatımın en değişik 15 günüydü. kursun tekamül denilen 2. yarısı da vardı, orda yönlendirmeli paraşütle atlanıyormuş... ona niye gitmedim hatırlamıyorum.
neyse, eskişehir'de indim inönü ilçesine gideceğim, dolmuş molmuş bindim, ilk defa iç anadolu iklimini ve coğrafyasını gördüm, çok garipsemiştim, bozkır, dümdüz, soğuk, ayaz. thk nın devasa bir tesisi var inönü'de ucu bucağı yok. türk kuşu tesisleri ismi. kurs 15 gün. yeme, içme, yatma hatta yol parası ve harçlık bile thk dan. neyse ilk gün tanışma, kakara kikiri (tabi ben tam fransızım, adamlar, hatunlar, odtü, hacettepe vs vs espriler) neyse yattık, sabah 5!!!!!
koğuş kalkkkkkk! lan ne oluyor dedik? meğer thk kursları bildiğin tsk gibi olurmuş, askeri düzen.
öğreticilerin hepsi subay zaten. yaprağı yedin oğlum dedim. düşünün ağustos! ayı, sabah 5, tir tir titriyoruz, böyle bir ayaz yok. neyse ilk ders, olacakları, yapacaklarımızı, kuralları falan saydılar, şimdiden giden gitsin dediler, 3-5 kişi gitti. (masrafları thk ya geri ödeme şartı ile) paraşüt değince aklınıza hemen şu ellerinde ipler, ipi çekince yönlenen cicili bicili paraşütler geliyor dimi? yokkkk..
mantar tipi, yeşil, yönlendirmesiz paraşüt bizimkiler. (büyük hayal kırıklığı idi) yani oraya düşeyim, buraya atlayayım yok... hava neye izin verirse o. birde o ipli paraşütlerde, 2 ipi birden çekerseniz yükselirsiniz ve düşüş hızınız yavaşlar, sıfıra yakın düşersiniz zemine. bizimkilerde, en masum hava şartında bile 3 katlı binadan atlamış şiddetinde düşüyorsunuz. (kızın biri çanağının üstüne düşmüştü, o kadarda uyardılar kesinlikle yapmayın onu diye, çanağı kırdı) neyse 10 gün geçti, atlama zıplama son 5 gün... 10 gün boyunca teorik gördük, boyuna paraşüt katladık. ilk atlayış günü... yok böyle bir heyecan, sırtladık paraşütleri, yerde bekliyoruz uçağı. ülennnnnn! uçak diye bir teneke kutusu geldi, dev gibi bir teneke kutusu, sesi sağır ediyor, meğer dünyanın en iyi paraşüt uçağı oymuş....antonov...tamam dedik biniştik, kimse kimseyi duymuyor, hareketlerle anlaşıyoruz.
bizim paraşütlerde aha şimdi açayım yada otomatik açılsın falan yok, paraşütün tepesinde bir ip var, o ip bir kancayla uçağın ortasındaki demire bağlanıyor, siz düşerken o ip ve kanca paraşütü çantasından çekiyor ve açıyor, ultra manuel...bu arada o ip konusunda çok uyardılar, o ip, paraşütü çantadan çekip çıkardıktan sonra gerilimden kopuyor. akıllının biri ipse ip diyerek bot bağını bağlamış oraya... tabi kopmamış bot bağı, herif uçağa asılı kalmış. bir şey için daha uyardılar...
apış aramızdan, çapraz iki kuşak geçiyor...sakın o kuşakları, aletin üzerinden geçirmeyin, arasına alın dediler, sanırım bir kaç kişi erkekliğini kaybetmiş. uçağın kapısına geldim, hoca suratıma baktı... korkuyor musun dedi? ulan tam cevap verecem, götüme bir tekme vurdu yalahhhh.
havada süzülmek anlatılmazdı ama yere yaklaştıkça çok hızlı düştüğünüzü anlıyorsunuz ve sıçış başlıyor...düşüşün tekniği şu: ilk darbeyi bacaklarınızla karşılayıp hemen yan yatmak yani darbeyi vücudun tamamına yayıyorsunuz. baya baya becermiştim ben, neyse 4 gün 4 atlayış yaptık. son gün hava çok esiyordu, 5. atlayışı yapmanız şart, yoksa belge alamıyorsunuz, subaylar kursu bitirme pahasına bizi o havada attılar. çok kötüydü, ben en son yere çakılıp sönmeyen paraşütün beni sürüklediğini hatırlıyorum. (onun da yöntemini anlatmışlardı, sürüklenirken tek harekette ters takla atacakmışız, paraşütü önümüze alacakmışız...vayyyy ramboyuz ya) çoğu kişi km lerce uzağa düştü, otun, dikenin, ağacın üstüne düşenler, hatta inönü ilçe merkezine düşenler oldu. neyse çok uzattım.
hayatımın en değişik 15 günüydü. kursun tekamül denilen 2. yarısı da vardı, orda yönlendirmeli paraşütle atlanıyormuş... ona niye gitmedim hatırlamıyorum.
devamını gör...