psikoz

hayatımı karartan illet.

bende mevcut hastalık. 2.5 yıldır tedavi görüyorum pek bir sorunum yok ama tedavi görmeye başlamadan önce kendi kendine konuşmak, dikkat dağınıklığı, düşüncelerde karmaşıklık gibi sorunlarım vardı.

sanrı boyutuna bakıldığında nasıl geldiğini göremediğiniz ama sizi bir kere içine çektiğinde başka birinin desteği yoksa çıkmanın çok zor olduğu bir çukurdur. kişiliğinizin tamamen değişmesine yol açabilecek kadar sarsıcı bir etki bırakabilir. dehşete düşme duygusunun ne olduğunu öğretir çünkü zihniniz bildiğiniz gerçeklerle ilgili sizinle oyunlar oynar bu süreçte. bazen bu olağanüstü inançlar yığılmalı olarak birbiri ardına devam eder, bir çığ gibi büyür, her biri bir diğerinin devamı gibi hissettirir. en mantıksız şeyler bile mantıklı gelmeye başlar.

bence en kritik nokta ise bireyin psikoz yaşadığını fark etmesidir. farkına varmakla başlayan iyileşme sürecini yine farkına varmanın verdiği hüzün takip eder. durduramadığınız olağanüstü inançlarınız ile sağlıklı düşünebilen tarafınızın çatışması içinde olmak belki de psikozun kendinden daha fazla yıpratmaktadır. gereken tedaviyi aldıktan sonra yüzünüzde buruk bir gülümseme bıraktıracak, ben nasıl bu noktaya geldim dedirtecek ve yaşamayana anlatması çok zor olacaktır.

nevroz ile en bariz farkı, nevrozda kişi hasta olduğunu bilir ve kabul ederken psikozda bu farkındalık yoktur.

hepimizin gecirdigi

dişilerin büyük kısmının sahip olduğu psikolojik rahatsızlıktır. işin kötüsü farkında bile değiller...

zamaninda gecirmis oldugum sey... ah ah... hastanede yattigim gunleri hatirladim.

gerçeklik algısının bozulmasına verilen isimdir. şizofrenler ve bipolar hastaları sık sık psikoz atağı geçirirler. bunun önüne geçilmek için antipsikotikler kullanılır.

örneğin:
(bkz: risperdal)

neredeyse tüm kadınlarda görülen psikolojik rahatsızlıktır. neredeyse tüm kadınlarda görülen bir diğer psikolojik rahatsızlık ise dunning-kruger sendromudur. hayatım boyunca objektif olan bir tane kadına denk gelmedim.

bazen bir yere baktığımda orada olmaması gereken bir şey görüyorum, bunu biliyorum çünkü ortamla alakasız bir şey oluyor genellikle. başka bir yöne bakmak istiyorum ama o şeyden aklımı alamıyorum, bakmam gerekiyor gibi hissediyorum. onun normalde orada olmadığını biliyorum, çünkü başka zaman orada değil ve kendi kendine gelmiş olamaz ama kendimi ikna edemiyorum. olmadığını bildiğim bir şey görüyorum.
bazen aşırı şüpheci oluyorum, her şeyin mutlaka bir şekilde benimle alakalı olduğunu düşünüyorum. bu dönemde konuşmalarım bile bozuluyor, hayatın olağan gidişatından koptuğum için anlattıklarım insanlara garip, korkutucu veya saçma geliyor.
bazen içinde bulunduğum ortam değişebiliyor aniden, bazen zaman yavaşlıyor gibi oluyor, bazen insanların solumasını, karıncanın yürüyüşünü bile duyuyor gibi oluyorum. bu halimle üstüne bir de bazen depresif oluyorum, anksiyete yaşıyorum. bazen çok ve bilinçsiz para harcıyorum, yapmam gerekiyor gibi hissediyorum. bazen kendimle tartışıp bazen sesler duyuyorum. tahammülsüz oluyorum. yine de her şeyin sonunda burada ayaktayım, sosyal açıdan kötü durumdayım, ama sorumluluklarımı çoğunlukla yerine getirebiliyorum. savaşmaya devam ediyorum, çoğu zaman yalnız, hatta şöyle söyleyeyim "normal" insanlardan daha iyiyim bu konuda, ben de sevdim mesela, sevildim mi pek emin değilim ama olsun güzel şeyler de yaşadım. güçlüyüm, bu elimde olmayan şeye rağmen hayata devam edebiliyorum. eğer siz de buna benzer şeyler yaşıyorsanız emin olun herkesten daha güçlü insanlarsınız, hayat gibi bir sorumluluğun yanında bir de bu tip şeyleri idare ediyorsunuz. şey gibi düşünün, oyunu medium yerine nightmare zorlukta oynuyor ve güzel gidiyorsunuz.

gerçeklikten kopuş,
diki düz sanmak, düzü yokuş.