röveşata

iyi yaptığımı düşünürüm. severim de. tsubasa dan öğrendik sonuçta. gerçi onlar kale direğine falan çıkıyorlardı. 9 aylık oynarken çok yapardık röveşata. en iyi çim de yapılıyor.

eskiden amatör lisansımız vardı. top oynarken bazen havadan gelen güzel paslar olurdu. o an sadece o an rövaşataya kalkma zamanının geldiğini anlarsın. dem bu dem dersin. ben biraz kalıplı olmama rağmen denemekten kaçınmazdım. havadayken kendimi ronaldo gibi hissederdim. iki ayağını yerden kesmiş havaya dikmişsin baş aşağı bakıyor. o an hiç bitmesin istersin. sanki bir yıldız kayması gibi büğülü bir an benim için. neyse topa gelişine vurursun şansın varsa kaleyi bulur yoksa ormana gider top. işte esas olay ondan sonra başlar. fiziki gerçekler bir tokat gibi yüzüne çarpar. şahken şahbaz olursun. yere düşme garantisi var tabi. o anda sanki elimi ayaklarımla domuz bağı yapıp tecavüz etmişlercesine canın yanar. bir daha rövaşataya kalkarsam ne olim dersin.

göze hoş gelen gollerden biridir.
oysa hepsi 1 sayılıyor.

vole de iyi bir vuruştur.
mesela şamp ligi finalinde roberto carlos'un ortasında zidane'nın attığı vole müthiştir.

pek değil hiç futbol merakım yoktur. iki bjk'li * girdi hayatıma, biri babamdı. izlediğim maçların tamamı zaten bir elin parmaklarını geçmez, ya babam yüzündendi ya da bin km öteden link yollanınca oturup zevkle izlerdim. ve hatta fütursuzca yorum yaptığımı da bilirim.

rövaşata sözcüğünü anlamına çok yakıştığı için severim; hani içinde hem bir çeviklik hem bir maharet olduğundan hem de riskli ve sert bir harekete yakışır olduğu için.

sözcük italyancada "rovesciata". "futbolda sırtüstü yatarak atılan şut" olarak tarif edilmiş. yatıncaya kadar adamlar havada uçuyor, ters dönüyor ondan bahseden olmamış. ters perende bu, hafife alınacak bir şey değil. çok yakışıklı, çok şık.

en meşhuru budur.