ruh halini bir duvar yazısıyla anlat

ahahaha.

(bkz: bez bebek nana) adına paylaşıyorum.

hayatta hic bi zaman kendime kurallar koyup sınırlar cizmekten yana biri olmadım.
daha dogrusu kendimi kısıtlamayı herhangi bi konu üzerinde net kararlara varmayı beceremedim
hic bi zaman becermekten yana olmadım da. cünkü her zaman farklı ve bi diger ihtimali düsünerek yasadım, ya da yasamak istedim,
neden olmasın diye direnirken,
kabullenmenin ne demek oldugunu,
aslında o kadarda korkutucu olmadıgını
ya da olmaması gerektigi farkındalıgını gözden kacırmısım. hala icimden bi ses bu sekilde konusmamamı söylesede bence artık bilincimin ziyadeligi icin bunu yapmam gerek. bi şeyleri kabullenmenin en güzel ve en basit yolu farklı seceneklere kapalı olmaktır her ne olursa olsun bi diger şeyi ihtimal olarak sayma, saydıgın sürece aklın karışacak ve aslında dogru oldugunu düsündügün dogruluga olan yakınlıgını kaybedeceksin. bu da elindeki her seyi kaybetmekle esdeger.