sevginin çürümesi

sevgi çürüyünce nefrete dönüşür. onunla olsan nasıl mutlu geçeceğini bildiğin kimsesiz vakitlere söversin. nefretin çürüğü ise ruhu zehirler. hissiz kalırsın, olmaz ama olsun dersin.

sevgi çürüyünce içimizdeki bütün duygular; samimiyet, saygı, güven yozlaşıp sevgi olmaktan çıkar. geriye çoğu zaman bağımlılık, sahiplenme hırsı, alışkanlık ya da tahakküm kalır. bu durumda geçmişin hatırasına, birlikte geçirdiğin zamana, yalnız kalma korkusuna sevgi diye tutunursun ve bunun farkına varmazsın. tıpkı çürük bir temelin üstüne bina kurmak gibi, çürüyen sevgide ilişkilere zarar verir çünkü temeli sağlam değildir. küçük bir sarsıntıda yıkılır. duygusal ve fiziksel sağlığımıza zarar verir. sonuçlarıysa öfke, hayal kırıklığı, değersizlik hissi ve en kötüsü nefrete dönüşebilir...böyle bir şeyi fark ettiğimiz an ya onarmaya çalışmalıyız ya da vedalaşmaya çünkü gerçek sevgi varlığını hak etmeyen zeminde yaşamaz, yaşatılamaz...

en kötü yabancılar en çok tanıdıklarınız arasından çıkar demişti biri, ne diyeyim ki, haklı, çok haklı hem.

cioran çürüme kitabında bunu anlatmıştır. ortamlarda sık sık bahsederim bundan o anki duruma göre. bir elma gibi çürür sevgi ona bakmazsak. sert, sevginin aynasıdır.

çürümüşse sevgi değildir. sanmıyorum. sevgi çürümez.. insan belki..