sevmediğin işi yapmak

olum adı üstünde iş bu yani para kazanmak için yapmak zorunda olduğunuz şey.

hangi iş maddi kaygı olmadan dünyayı gezmekten ya da her istediğine sahip olup keyif çatmaktan daha sevilesi olabilir?

sevilen iş diye bir şey yoktur.

öncelikle yavrum benden sana bu şarkı.




sonrasında da konuşmaya gerek yok bence.

kimse zevk ile çalışmıyor. ihtiyacımız olduğu için çalışıyoruz.

bu aralar epey yoğun bir şekilde hissettiğim duygu. işimi mi sevmeyerek yapıyorum yoksa çalıştığım yeri sevmedim için mi bana böyle geliyor bilmiyorum ama bir şeyleri sevmediğim açıkça belli.
sadece para kazanmak için de ne kadar süre dayanılabilir ? bilmiyorum açıkçası

banka hesabını doldurmak için ruhunun içini boşaltırsın. biraz daha dayanayım sonra zaten ayrılırım diye kendini avutursun ama o sonra hiç gelmez. saatler geçmez, iş zamanı yaklaştıkça sinirlerin gerilir. nasıl yaşanacağını çözülemez tabii ki ama böyle gitmeyeceği de bilinir...

sevmediğin bir bölümü okumanın sonucudur.

yaşam enerjisi bırakmaz. huysuz, aksi, nalet bir insana döndürür.*

sevmediğin işi parası nedeniyle yapmak gibi kötüsü kimsenin başına gelmesin. ayrılsan daha iyisi olmayacak ama devam etsen tam bir işkence.

off bu yeni jenerasyon ve garip mallıkları.
birincisi sevmediğin işi yapiyorsan sevdigın iste yetkin degilsin
ikincisi karsiligini fazla fazla aliyorsam sokarim sevdigim işe.
ucuncusu sevdigim is memuriyet deyip devlete sirti dayayip adam oldumculuk biraz sacma.

sevdiğin işi yaparsan çalışmana gerek kalmaz. ayrıca çalışmak güzel bir şey olsaydı üzerine para vermezlerdi değil mi?

çok sevdiğim bir arkadaşımla oturup ona kariyer planı yaparken, ben onu gözlemlediğim kadarıyla nasıl işlerden keyif alabileceğini saydım döktüm. hepsine bir negatif yan bulduktan sonra dedi ki "iş dediğin sevilir mi zaten?!"
o kadar haklı bir isyan ki. iş sevilmez arkadaş... ben mesleğimi çok ama çok seviyorum mesela ama bu şartlar altında yaptığım işten nefret ediyorum. para kazanma zorunluluğum olmasa o zaman severdim, severdim de o zaman da iş olmazdı zaten.

sevmediğim işi yapmaya sekiz yaşımdayken başladım. bu bir tercih değildi, aile zorlamasaydı tamamen. üniversiteye gidene kadar yapmak zorunda bırakıldım. başka bir seçenek ararsam evden kovuluyordum. gel zaman git zaman, son 4-5 aydır yine aynı ortama düştüm. yine aile sebepli.

gerçekten her sabah mutsuz uyanıyorum, kendimi zorla güzel bir moda sokmaya çalışıyorum. savaş veriyorum resmen her sabah birazcık pozitif düşünebilmek için. dünyadaki en kötü şeylerden biridir sevmediğin işi yapmak.
bu durum hayatım boyunca sürekli psikolojimin bozulmasına yol açtı. hiç böyle tamamen sağlıklı bir yıl geçirmedim hayatımda. uzakta bile olsam o stresi telefon aracılığıyla aktardılar.

öğrendiğim şey şu oldu, insan her şartta ve her durumda sadece istediği şeyi yapmalı. benim gibi kendinizi parçalamayın arkadaşlar. aileymiş, arkadaşmış, akrabaymış, hiçbirinin hiçbir önemi yok. mutsuz olduğunuz şeyi yapmayın. sonuçları ne olursa olsun.