sizi kaybetmek istemeyen ama sizi sevmeyi bilmeyen insanlar

böyle bir adam tanıyorum. tahminimce ailesinden sevgi görmemiş. en azından, benim bildiğim şekilde. dolayısıyla, adam sevmeyi öğrenememiş. ona gösterildiği gibi, kendi gördüğü sevgi gibi bir şeyler yapmaya çalışıyor. elinden gelenin en iyisi o. kendince çaba sarf ediyor ama uzaktan bakınca, "abi bu mu yani senin sevme şeklin" diyesi geliyor insanın.

sevmeyi öğrenememiş olması onun suçu değil ama siz de herkese sevmeyi öğretmekle yükümlü kişi değilsiniz. sevgi/sevme tarzınız örtüşmüyorsa, yol yakınken bunu konuşarak ayrılmak en iyisi. sonra, iki taraf için de yıpratıcı oluyor gözlemlediğim kadarıyla.

biri diyor ki, "lan daha ne yapayım seni mutlu etmek için, kendimi parçaladım", diğeri diyor ki, "birazcık beni anlasaydın ne güzel hayatımız olabilirdi, beni hiç sevmedin". ünlü türk düşünürü teoman'ın da dediği gibi, bazen ne yaparsan yap olmuyor bazen.

yoran insanlardır. ne gitmeyi bilirler ne de sizin gitmenize izin verirler. kafaları karışık gibi gelir ama asıl problem ne istediklerini bilmemeleridir. hayat böyle insanlarla zaman kaybedecek kadar uzun değil. öyle ya da böyle veda gerektiren bir sona ihtiyaç vardır.

bana göre sevgiyi hak etmeyen insandır, kaybetmek istemeyen sevmesini de bilmeli, değer vermeyi de.