sizi üzen ve hüsrana uğratan şey

yadırgamıyorum artık hayatı ben. anlıyorum tüm olağan psikolojileri. anlamak zorundayım. çünkü ya anlarsın hayatın olayını, ya da pes edersin.

evden çıkarken anneme dedim ki, "zeytinyağlı yaprak sarma yapar mısın?"

"aman hep pirinç o öf..." dedi...

beklemediğim insan tarafından beklemediğim şeyler yaşamak diyebilirim şu anlık..

bugün henüz bir şey olmadı. döviz kuruna dün geceden talimliyiz zaten. karlı bir sabaha uyanacağımı sanıyordum ama yükseklere yağmış sadece. hüsrana uğrayıp üzülmedim çünkü kar yağmış olsaydı arabadan kar temizlemem gerekecekti. buz bile tutmamış. boşuna koymuşum güneşliği cama. hava soğuk ama kalın giyindim zaten.
yahu niye bizi üzen ve hüsrana uğratan şey arıyoruz ki sabah sabah ?

ciddiye alınmam gereken yerde ciddiye alınmıyorum.
ciddiye alınmamam gereken yerde ciddiye alınıyorum.
yüz ifademin hep aynı olmasından olabilir ama bu.
o yüzden insanlara bir şey demiyorum.
ve bu beni üzüyor.

düşünmeden, hesapsız kitapsız inandığım kişinin.. beni sırtımdan vurması, belki çok arabesk bir tanım ama öyle. tecrübe veya yaş gözetmeden herkesin başına gelebilecek bir durum bu. en büyük hüsran, inancın kırıldığı noktada başlar.

verilen çabaya değmediğini görmek, tam bir hayal kırıklığı.