şoför olarak yol verdiğiniz yayanın salına salına yürümesi

ortada bir yol verme söz konusu olması dolaylı durumu daha bir tolere edilebilir hale getiren aksiyon tipi.

istanbul’un göbeğinde sağına soluna bakmaya dahi gerek duymadan kendini önünüze atıp salınan leyla’lar var. tamam anlıyorum sokak senin, lamba da mühim değil ama hani o kol veya bacak da senin.

hiç, öylesine.

yasal düzlemde geçiş hakkının yayada olduğu bir konumda salına salına yürümesinde yine yasal olarak bir engel olmayan, ancak bencilce davranan yayadır.

bir davranışın ayıp olması, illa illegal olmakla paralel olacak diye bir kaide yok. sağduyu gereği geçiş hakkı tanımış araç sürücüsünün, kaybedeceği zamanı minimize etmek gerekir.

şahsen yayalara her fırsatta yol veririm, korna çalanlara da el kol yaparım, hafif dengesizlik var. ama böyle salına salına yürüyen yayaya genelde pek kızmam.

ben şu an geçiyorum diye araç beni bekliyor, yavaş yavaş geçerek onun da zamanından eksiltiyorum diye düşünmek, bazıları için beyninin sınırlarını aşan kompleks bir işlem.
bu kişileri kafada çocuk olarak nitelendirmek lazım. böyle bakınca her şey kolaylaşıyor.

zaten hele istanbul gibi yerde yaya koşarak da geçse, sen yayaya yol vermesen de bir miktar gidip bir noktada trafiğe takılıyorsun. total zamana etkisi gözardı edilebilir boyutta.

var böyle insanlar. bazıları ise "keşke o an ışınlanma icat olsa da beni karşı tarafa atsa" diye düşünür.

"motokuryeler çok centilmen; geçen gün kaldırımda bana yol verdiler."

- tuna kiremitçi

yaya her zaman önceliklidir.