sonbahar üşümeleri

bir (bkz: gonca özmen)şiiridir.

çamurdan oyuncaklarda dağıldı çocukluğum
başağın su sıkıntısında
hep ağrıdı yüzüme kazınan bozkır
ellerimde buhran, sesimde tenha

kimse işitmedi çan çiçeğini
topraktaki yangını bilmedi tohum
kırmızı soluğunda alev alev bir ırmak
ünlemsiz hayatları dolaştı durdu

yaban bir kederde kaldı akşamın eğrisi

beyazımda hırçın bir tarih bu yüzden
(hem sadece beyazı anımsanır kadınların)
bu yüzden az pencereli çok yalnızlıklar
sonbahar üşümeleri ve saklandığım kuytular



gonca özmen

üşütücüden öte ürpertici havaları da hesaplarsak, yine de sonbahar birtakım olumsuzluklarına karşın yıl içinde yaşanılabilir bir mevsim. rakibi ilkbahar da ara geçiş mevsimi olunca kış yaza dönüşüyor. çilek yememiş olsak ilkbaharın geldiğini fark etmeyeceğiz. sonbahar, öyle değil halbuki, şöyle bir yerleşti mi kalkmak bilmiyor.