sosyal medya fenomeni olmak vs akademisyen olmak

ben akademisyen olmak isterdim. makalelerim az okunur belki ama en azından iyi bir kitle okurdu.

bazen gelen paketleri açanları izlerken kariyer tercihimi sorguluyorum. diyorum ki sonra belki hala şansım vardır. sonra beni bunun için mi okuttu bu insanlar diyorum. sonra daha geniş kitleli bir fenomenin hesabına giriyorum. bu döngü sürüp gidiyor. hala da kafam karışık..

bu ikisini aynı şey zanneden adam gibi adamlar burda mı..

twitter hesabımı sildiğimde ilkini terk ettiğim denklem.

maymun olacağıma memur olurum dedirten başlıktır

akademisyen olup ömür boyu "underpaid" olacağıma orta vadeli (5 yıl) fenomenlik, reklam anlaşmaları ve müşteri garantili filmler ile yükümü alıp 5 senenin sonunda ortadan kaybolurdum.
(bkz: enes batur hayal mi gerçek mi)
(bkz: siler misin sabaha mı bırakırsın)
...
içerden birisi olarak şunu hiç şüphe etmeden söyleyebilirim ki akademik camia ile sosyal media camiası arasında ahlaki açıdan bir fark yok. onlyfans modellerinin toplum sağlığını ilgilendiren çalışmalarda datalarla oynadıklarını düşünmüyorum.

üniversiteye süper başlamıştım. ders saati başlangıcı 9, ben idealtepe'den yola çıkarak avcılar'a gidiyorum saat 8'de kampüs kütüphanesindeyim. haftanın beş günü yapıyorum bunu. not ortalamam 3.86 o dönem.

keşfedilmemiş genç kuşak rus yazarlarının yapıtlarıyla ilgileniyorum. amacım son çeyrek ya da yarım asırda keşfedilmemiş rus yazarların, yapıtlarını özellikle edebi olanları türkçe'ye kazandırmak. hayalim bu türden şeyler yani. malım o ara. ankara'dan hayallerinin peşine takılıp gelen saçma bir alt şehirli.

ne anlarım ben akademi adı altında dönen tezgahlardan. meğer azim ve başarının yanında başka şeyler gerekiyormuş. sonradan öğrendim. sırf uzun bacaklı ve mini etekli diye kızlar, bölüm başkanıyla içmeye gider olmuşlar. o günlerden belliymiş kimin nereye geleceği. kimisi aile dostunun bilmem nesi. biz, bölümde açmaya çalışan dağ gelinciği gibi kaldık. hiçbir şeyin önemi yok.

dönüm noktalarımdan birisi böyle oldu. ondan sonra zaten günümüz halini aldım. idealtepe'deki amca evinden avrupa yakasında bir öğrenci evine çıktım. geceleri barda çalışmaya başlayıp, okula 2 veya 3 gün gider oldum. 2.90 küsürdü mezun oldum. pişman değilim bu arada, iyi ki böyle olmuş, teşekkürler canım hayat.

her ikisi de olunca ümit özdağ oluyormuşsun öyle diyorlar.

e) hepsi

bu kararsızlığı yaşayan, nolur akademisyen olmasın bak nolur.. (bu nasıl bir distopia yahu. seçeneklere bak. o kadar da doğallıkla soruluyor ki, sorana mı, sorulabilmesine mi şaşırırsın, erteleyip sabaha mı bırakırsın gel çık işin içinden.)

tüm dünyada akademisyenlik çöp bir meslek haline gelmeye başladı. en iyi yerde bile bu böyle. türkiye'de ise akademi direkt çöp.

türkiye'de içerden birkaç kişiyle konuşun, direkt anlayacaksınız ne kadar çöp olduğunu. yurtdışı için de youtube'da birkaç akademisyenin konuyla alakalı videolarını izleyin.

akademi resmen ticarethane olmuş durumda.

sosyal medya fenomeni olmak benim için çok kazançlı olurdu. akademisyen olmak bana bilgi birikimim ve hayat tecrübem dışında bir şey katmaz. sosyal medya fenomeni olup story başına 50k kazanmak gayet kolay ve kazançlı. yine de ikisini de seçmem zorunda kalmazsam sevinirim.

akademisyen olmayı daha tercih ederim, sosyal medyada kalabalık bir kitlenin önünde olmak her ne kadar youtube kanalım da olsa bana göre bir durum değil.

ilkinin okulu ve beyne ihtiyacı yoktur.

86 iq ülkede ilki daha çok kazandırır.

bu nesil bilmez. eskiler de belki hatırlar. güner ümit adında bir show insanı vardı doksanlarda aynı mehmet ali erbil gibi dönemin önde gelen medya simaları arasındaydı.

öyle kimsenin ağzına salam sokarak mizah yapmaya çalışan biri değildi ama kendi showunda bazı mizansenler düzenlerdi.

bu mizanslerin birinde rus revüsü kıvamında olan show kızları ile sahnedeyken kızlardan biri karnı burnunda taklidi yapıyor.

güner ümit kıza soruyor bu kimden benden mi diyor. kız da mizansen gereği yok babamdan diye cevap veriyor.

ardından da güner ümit'in ekran hayatını bitiren o talihsiz cümle geliyor. bu cümleyi burada ifade etmek istemiyorum.

vermek istediğim mesaj şu : sosyal medya yayıncılığı giderek tv yayıncılığının yerini alıyor. gün gelecek tv yayıncılığı belki tamamen bitecek.

siz tv de veya youtube da geniş kitlelerce takip edilen sevilen özenilen biri olabilirsiniz.

bir gün bir şey olur ve haklı ya da haksız linç edilirsiniz. sokağa bile çıkacak haliniz kalmayabilir.böyle bir şey olursa o dakikadan sonra ekrana dair tüm hayatınız bitebilir.

akademisyenlik meslek olarak başlı başına tartışılması gereken bir konu ama olaya hayatınızı idame ettirme açısından bakıyorsanız daha garanti bir meslek.

kuaförlük müşteri profilinize göre değişmekle birlikte günümüz koşullarında oldukça iyi kazandıran bir meslek.

pandemi olduğunda kuaförlere bir çok işyerine geldiği gibi yasak geldi. bir kısım kuaför yasak olmasına rağmen mecburen evlere gidip evlerde devam etti ama çoğu mağdur oldu.

benzer bir mantıkla devlet sosyal medyaya zaman zaman yasak getiriyor. bant daraltıyor vs.

akademisyen dediğiniz adamın kitaplarına ve bilgisayarına ihtiyacı var. günümüzde hızlı ve stabil internet bağlantısı olan iyi bir bilgisayarınız varsa bir çok işi evden sürdürmek mümkün.