tancrede ile clorinde'in dövüşü

haçlılar'ın kudüs önüne gelişi
...
klorinda üzerine atılan tankredi'ye koştu; ikisi de mızraklarını birbirinin kasketine vurarak çarpıştılar: mızraklar parça parça oldu, fakat klorinda'nın tolgasını tutan bağlar koptu: kız başı açık ve silahsız kaldı, altın saçları rüzgarla dalgalandı, bu korkunç savaşçı gökten inme bir güzellik halini aldı.
gözleri kıvılcımlandı, bakışları şimşek çaktı; fakat kızgınlıkta bile tatlı idi. tankredi, düşüncelerin nereye gitti? gözlerin nereye takılıyor? bu sevgili yüzü, ruhunu alevleyen bu çizgileri tanımıyor musun? içinde onun hayali işlenen kalbin sana şöyle diyecek: işte senin bir gün bir pınar başında gölgelik ve serinlik aramaya geldiğini gördüğün güzel.
tankredi onu ne tolgasından ne de ganimetlerle dolu kalkanından tanıyabildi. nihayet onu gördü; karşısında kımıldamadan kaldı. klorinda başını örttü ve kendisine saldırmaktan vazgeçerek yolunu değiştiren tankredi'yi takibe başladı. tankredi öteki savaşçılara saldırdı; kalabalık içinde şimşek çaktıran kılıcını salladı. fakat klorind boyuna adımları üzerinde giderek onu izledi, korkutucu bir sesle ona "duuur!" diye bağırdı ve kendisine aynı zamanda iki ölüm gösterdi.
yaralanan şovalye artık kılıç sallamadı. kendi korunmasından daha çok içinden sevginin kaçınılmaz okları fırlayan bu gözlerle meşgul oluyordu. kendi kendine: senin elinden gelen vuruşlar havalarda kaybolur, dedi, fakat bu güzel yüzden çıkanlar hiçbir zaman boş gitmez ve her zaman benim yüreğimi deler.
nihayet, umutsuz olduğunu ve öleceğini anlamakla beraber, sevgisinin sırrını mezara götürmek istemedi. klorinda kendi ayaklarına kapanarak titreyen, yalvaran, zincirli bir esiri öldürdüğünü bilecekti. yaralı, ah! sen, dedi, sen ki bu kadar düşman içinde benden başka düşmanın yokmuş gibi görünüyorsun, gel, harp meydanından kaçalım; ayrıca, yalnız başımıza, birbirimizle boy ölçüşebilir ve tanışabiliriz. benim yararlılığımın seninkine yetişebileceği bu şekilde daha iyi görülecektir.
klorind bu meydan okuma çağrısını kabul etti; ve artık tolgasız olduğunu düşünmeyerek cüretle ilerledi. tankredi, mahzun ve yenilmiş, onun arkasından gitti. kız hemen silahını aldı ve saldırdı: öteki "dur, dedi, kavgadan önce şartlarını saptayalım."

durdu: ümitsiz bir sevgi tankredi'yi daha cesur yaptı: "madem ki benimle barışmak istemiyorsun, dedi, şartlar şunlar olsun: benim yüreğimi koparacaksın. artık benim olmayan bu yürek, eğer yaşaması senin hoşuna gitmiyorsa , ölüme razıdır, o çoktanberi senindir: onu al benim onu korumaya hakkım yok.
işte göğsüm, niçin vurmuyorsun? koluna yardım mı lazım? göğsümü çıplak ve kalkansız olarak senin vuruşlarına karşı çıkarmak mı icap ediyor? öyleyse zırhımı çıkarıyorum." zavallı aşık ıstırabını gittikçe daha canlı anlatacaktı; fakat birdenbire kafirler bozuldular ve tankredi'nin grubu onları izlemeye başladı.
kafirler hristiyanlar'ın önünden kaçıyorlardı: bizimkilerden biri, bir barbar, klorinda'nın saçlarının rüzgarda dalgalandığını gördü: kolunu kaldırdı, arkadan vurmak için koştu. tankredi bir feryat kopardı, koştu ve kılıcını öldürücü kılıçla karşıladı. bununla beraber vuruş tesirsiz kalmadı; klorinda hafif bir yara aldı; birkaç damla kan fildişi gibi beyaz boynunu boyadı ve kızıllığını saçlarının altınlarına karıştırdı. bu, usta bir işçinin eli altında altının yakut ateşler saçmasına benziyordu. tankredi, kızgın ve yalın kılıç alçak öldürücünün üzerine atıldı.
alçak kaçtı: tankredi daha çok kızarak arkasından koştu; ikisi de havadaki ok gibi uçuyorlardı, klorinda, şaşkın ve kımıldamadan uzun zaman gözlerini onlara dikti ve arkalarından gitmeyi hiç aklına getirmedi; nihayet kaçarak kendi taraftarlarıyla beraber çekildi; fakat bunlar ara sıra yüzünü hristiyanlara çeviriyor, bazen onlara saldırıyorlardı: dönüyorlar, zaman zaman kaçıyor ve arkadan geliyorlardı; bu ne kaçış ne de bir yenme idi.