tarlabaşı

ismini duyunca gözümün önünde eşkal tiplerin, torbacıların, zombilerin, at hırsızlarının, yan kesicilerin canlandığı bir beyoğlu semti.

azer bülbül'ün dara düşüp belada olduğu mahalledir.

kirli namı ile bilinen eski bir istanbul semti. arabayı otoparktan çıkarırken çarptığım siyahi genci hatırlatır bana hep. göremedik napalım. mecbur 10 liralık saat aldık gece gece polislik olmayalım diye.

bir sürü perukçunun olduğu beyoğlu semti. neden mi? *

beyoğlu'nun eski semtlerinden biri. fatih'teki çarşamba ile özerklik verilse sırıtmaz statüsündeki semttir.

çok hoş anılmayan semttir.

tarlabaşında çocuk olmak 1



hatice 7 yaşında, down sendromlu. annesi dışarı çıkmasına izin vermiyor, çocukların kızıyla alay etmelerine bozuluyor. hatice hep evde, penceresinden hayata bakıyor





arkadaşlarının sokakta oynamalarını izlemek, televizyon izlemekten daha zevkli, bazen pencerenin yanına gelip haticeyle konuşuyorlar hatta




haticenin annesi zehra hanım, 88 de edirne keşandan kocasıyla gelip istanbula yerleştiler. ılk zamanlar güzeldi. 4 yıl önce kocası sinan kafası güzelken meyhanede iki kişiyi bıçakladı. biri öldü, biri ucuz kurtuldu. 18 yıl yedi sinan hala içerde. zehra hanımın 3 kızı var, hatice en küçüğü bi o var zaten yanında diğer kızlar kayıp. zehra hanım bir alısveriş merkezinde temizlik işleri yapıyor.




birde çılgın sedat var, haticenin amcası, kafası kırık. sağda solda yaşar, beyoğlunda herhangi bir köşeden çıkabilir. zehra hanım bunca zamandır nasıl yaşadığına hayret ediyor. ayda yılda bir denk gelirse eline üçbeş kuruş sıkıştırır, karnını doyursun diye ama sedat için para demek bali demek.




haticenin kuzeni okan aynı zamanda en iyi arkadaşı.




yusuf, okanın küçüğü haticeyi hiç sevmez. oyuncaklarıyla oynatmaz kimseyi.





bu da okanın ablası sevilay haticeye resim yapmayı öğretiyor.




haticenin büyük ablası hasret , liseyi bitirdikten sonra sevdiği çocukla kaçtı, çocuk istanbulda üniverste okuyordu siyasi olaylara bulaşınca polisle başları derde girmiş istanbuldan gitmişler.




bu haticenin teyzesi feride, annesi işe gidince teyzesinin evindeki pencereden hayata bakmaya devam ediyor hatice...



hatice hayal meyal birini hatırlıyor aslında pencerede bu yüzden bekliyor o adam, babası.. ne zaman gelecek acaba .




tarlabaşında çocuk olmak iyi bir şey penceredende olsa hayat devam ediyor.


bu da haticenin en sevdiği şarkı.



fotoğraflar için svetlena eremina'ya teşekkürler.

tarlabaşında çocuk olmak 2.




cemil beş yaşında, annesi 7 ay önce trafik kazasında öldü. cemil biraz fırıldak bi çocuk, ne zaman sokağa çıksa üstünü başını kirletiyor. ninesi hergün elbiselerini yıkamaktan bıktı. dövsede, kızsada cemilin kafası bir türlü almıyor. çocuk işte, üstünü başını batırıyor her seferinde, sonunda ninesi onu cezalandırdı, evden çıkmak yok uslanana kadar. cemilde pencereden sokaktaki arkadaşlarını izleyip hayata dair iç burkan bir anı biriktiriyor. ninesinden nefret ediyor, dünyadaki en kötü nine onun ninesi, bütün dünya mutlu ve sokakta tek kale maç yapıyorken cemil benim suçum ne diye düşünüyor.



cemilin ninesi azime hanım , 1985 te kocasıyla birlikte tunceliden istanbula göç ettiler. mucburdular, kocası onu kaçırmıştı töre affetmezdi. koleradan öldü kocası. azime hanımın okuma yazması yok türkçe bilmez çat pat bile konuşamaz ama izleye izleye artık bazı dizileri anlayabiliyor. 86 yaşında, artık insanları anlayabilmek için onları dinlemeye ihtiyacı yok. 30 yıldır sigara içiyor. komşuları onu çok sever, akrabalarıyla geçinemez. azime hanım, rönesanstan yada hümanizmden anlamıyor ama öyle bir biber dolması yapıyor ki herkes kıskanıyor. çocukların gürültüsü onu sinir eder. pazara gitmekten hoşlanır. torunu cemil yüzünden tansiyonu yükselip duruyor.




cemilin babası, ramazan abi . karısı öldükten sonra evlenmedi. işinde gücünde evini çocuklarını geçindirmeye çalışıyor. annesi azime hanımın tedavi masrafları baya belini bükmüştü. ramazan abinin sabit bir işi yok. bazen inşaatta, bazen hurdacılıkta, bazen tezgahtarlıkta ekmek kovalıyor. cemili daha okula yazdırmadı. okuyup bi halt olacağına inanmıyor olsa da, çocuğunu okutamamanın ayıp bişey olduğunu biliyor. elalem ne der. halbuki cemili şimdiden feyruz abinin atölyeye çırak olarak verse 18 inde ustabaşı olur. berberlikte güzel meslek. neyse bari ilk okulu okusun. okuma yazma ne ki teyzesi naciye lise mezunu, öğretirdi iki ayda.




cemilin ortanca abisi müslüm , 18 yaşında, halde sebze işinde kantarcılık yapıyor. hafta sonları parttime kapkaççı. müslüm eve pek uğramaz, kalacak yeri çok. arkadaşlarıyla güzel bir ortamı var. nerde olay orda müslüm ve çetesi, tomalara müdahale ediyorlar. 6 yaşından beri sapan kullanıyor.




cemilin diğer abisi ferdi. 7 yıldır cevizli sokakta torba tutuyor. sicili tertemiz çok sakin, ağırbaşlı bir delikanlı. yol yordam bilir. kimseyle dalaşmaz, işini en temiz yapan torbacı olarak bilinir civarda. bu aralar iyi kazanıyor. kazandığı paranın büyük kısmıyla şahinini modifiye ediyor geri kalanınıda şengüle yediriyor. bakmayın paspal durduğuna torba tutuyorsan, kaybedecek bir şeyim yok yada alayına gider temalı kostümler giymek gerek.



şengül ferdinin gönül yarası, arkadaşları sana başka kızmı yok ne dolanıyorsun bunun peşinde, deseler de gönül bu otada konar bokada diyor ferdi.




bu da en büyük abi recep . değnekçilik yapıyor. karısı vahide çok güzel kadındı, evlendikten sonra baya saldı kendini. cemille, recep ve vahide ilgilenir en çok. vahidenin çocuğu olmuyor yada recebin, sorun kimde bilinmiyor. vahide her gece ağlıyor, başkalarının çocuklarına bakıp iç geçiriyor. cemili oğlu gibi seviyor, azime hanımla da arası iyi.

tarlabaşında çocuk olmak iyi birşey, çocuklar mahallede top oynamayı seviyor.




fotoğraflar için svetlena eremina'ya teşekkürler.

doğduğumdan beri istanbul'da yaşamama rağmen hiç gitmediğim bir istanbul semtidir.

yazılıp çizilenlere bakılırsa devletin el atması gerekiyor.

torbacılık, kapkaççılık, hırsızlık gibi şeyler övünülecek şeyler değildir çünkü.

süleyman soylu üniversite öğrencileriyle, haklarını arayan kadınlarla, işçilerle uğraşacağına gelsin bu tür yerler ile uğraşsın daha mantıklı olur.

genellikle ekime başlanılan iş bittiğinde aynı yerde soğuk bir ayran içilen bölümdür.

hiç gitmedim. ama istanbul'da yaşayan arkadaşlarımdan çok duydum. şimdilerde turistik bir yer olduğu söyleniyor. doğru mu bilmiyorum

istanbul'un özellikle eskiden çok daha varoş olan semti. beyoğlu'nda bulunur, fuhuş ve uyuşturucu ticareti ile nam salmıştır. çok çok önceleriyse buranın çok çeşitli kültürden insanın yaşadığı nezih bir yer olduğunu söyleyenler de vardır.

eşkıya filminin çekildiği mahalledir.
ne kadar hapçı, otçu, p***nk, hırsız varsa buraya toplanmıştır.
bir ara yıkılacak dendi ama hâlâ duruyuor.

buranın mevzusu yoksulluk değil. yeraltı olmasıdır. insanlar da iş bulamadıkları için değil hayat tarzları sebebiyle yoksullar. gerçek yoksulluk bağcılarda konfeksiyonda çalışanın yaşadığı. bu fotoğraflardaki gibi bir yoksulluk seçilmiş yoksulluktur kimse yanlış anlamasın. asgari ücretle bağcılar esenyurt gibi semtlerde düzgün evlerde yaşanılıp hayat standartları çok rahat yükseltilir buralarda kimsenin düzenli işi yok. memlekette de iş yok ama alt kesim ve asgari ücret için bir dünya iş var.

beyoğlu’nun yanıbaşında o renkli dünyanın underground yapısını oluşturan bir mekan burası. fuhuş, uyuşturucu gibi sektörler burayla bağlantılı.

tarlabaşını ve havasını severim bence tarihi dokusunu koruyan nadir mekanlardan ki o dokuyu da insanları oluşturuyor. kendisiyle tecrübelerim pazarında alışveriş yapmak, çevresinde konaklamak, bir iş sebebiyle erzincanlılar kültür merkezine gitmiştim ve güneşin batışını sanki gece vampirler çıkıyormuş gibi gerginlikle izlemiştim. götü kestirmeden çıktık allahtan. gündüz çok saçma sokaklara girmezseniz her yerini gezersiniz fazlasıyla kalabalık ve hareketli oluyor zaten.

ahmet ümit'in bir kitabinda cinayet işlenmisti tarlabasinda, oradan biliyorum.

insanin aklına torbacı, yan kesici, serseri, it kopuk getiren beyoğlu semti.

nezih bir semt.

ismini duyunca gözümün önünde tarihi ve rengarenk cumbalı evleri ve bu evlerin arasında karşılıklı çamaşır ipleri ve üzerinde çamaşırları canlanan bir beyoğlu semti.

istanbulun en büyük gettosu. torbacılarıyla meşhurdur.

kocaman bir lunapark gibi görünse de ayri bir cumhuriyet gibidir.bir tarafı graffiti cumhuriyeti, bir tarafı eşkalini hiçkimselere benzetemeyeceğiniz adamlarla dolu, hayatinizda ilk defa posbıyıklı bir kadına denk gelebileceğiniz, içişlerinde özerk dışişlerinde istanbula bağlı, 6 yasindaki cocugun elinde kırıkkale tam otomatik görebileceğiniz, asla heyecansız bir anınızın geçmeyeceği (zaten isteseniz de sakin durmaniza izin verilmez), sınırlarından iceriye duhul ettiğinizde tüm bakislarin size odaklandiği, her an gelebilecek 'hüşş la çıkar elini cebinden !' sözüyle ortamin şenlenebileceği ,realitenin ve sopa yemenin tanimini en bastan yazan,sanatin ve sanatcinin dostu ,pazardan aldiginiz salataliği onlarla paylasmak istemediginiz icin vücudunuza ekleyebilecek nazik bünyelere ev sahipliği yapan,300 metrekarelik kiraathanelere sahip,bali cekmekten çok farkli dünyalarda yaşayan ve mabadinizi kör bicakla ikiye yarabilecek hassasiyette balicilerin bulunduğu, türkiye sinirlarinin ötesinde dünyaca taninan bir ilcedir.geçende burayi beraber ziyaret ettiğim brezilyali bir arkadaş 'burasi ayni sao paulonun arka mahalleleri gibi,hic yabancilik hissetmedim.' diyerek bni yaniltmamistir.

velhasil kelam , anlatilmaz yasanir tarlabasi.huzurun,güzel yarinlara olan inancın, bilim ve sanatin her türlüsüne uygulamali olarak denk gelebileceğiniz , sürreal bir mekandir.herkes giremez , giren de kolay kolay çıkamaz.