tatlı krizi

regl/nutella

uydurulmuş dertlerden biri. canım tatlı istiyorsa varsa yerim, yoksa depresyona girecek halimiz yok.

tatlı krizi demek ben demek. benim iki modum var aga: çikolata yemiş basileos, çikolata yememiş basileos.

son iki haftadır bağımlılığımı yenmek adına ağzıma zerre çikolata sürmedim. ilk birkaç gün o kadar tahammülsüz ve sinirliydim ki hiç sormayın. serotonin kaynağımı bir anda kestiğim zaman, inanılmaz mutsuzlaşmıştım. şimdi ise alışmış durumdayım. sanırım olacak bu iş...

ara ara gelir (2-3 ay) bana (hiçbir maddeye bağımlılığım olmadı) ve çıldıracak gibi oluyorum. o an yemeliyim onu, bulamazsam ölecekmişim gibi. o an göze perde iniyor ve ondan başka bir şey düşünemiyorum. ölecek raddede olsam o anda "çikolata mı hayat mı?"
"ver şu lanet çikolatayı!" derim yani...

"bir şeye bağımlılık duyanlarla aynı hisler mi bilemiyorum ama öyleyse işleri zor. -_-" diye düşünüyorum.

öyle böyle gelmedi şu an, buna direnmek çok zor lan.

az once yedim ya bosverin.

bir saat önce markete gitmeme sebep olmuş durum. ilham perileri bizm evimize uğrayıp buyrun size şu tatlıyı getirdim demiyor biz sürekli ayaklarına gidiyoruz.

başa vurduğunda acilen kendimi meyvelerin arasına atmam gereken krizdir. yoksası sıkıntıdır.

allah affetsin az önce geleni aldım kabul ettim, gömdüm geldim. sondan bir önceki olsun dedim.

canım sağolsun.