unutulan en üzücü şey

ilkokul arkadaşımın soyadı.*

hayaller. belki çocukluğundan kalma imkansız olarak adlandırılabilecek belki gençlikteki dünyaya bir şeyler katma coşkusu yahut romantizmle dolu arzular, ... hepsi bir yetişkinlik rutininde heba olurken bizi biz yapan o yaşam köklerimiz de unutulup çürüdüler.

kendim
ben kendimi unutmuyorum
birileri beni unutmuşsa üzülüyorum.

lanet olası zihnim beni üzen hiçbir şeyi unutturmuyor maalesef.

insan kendini unutmamalı diyeceğim genel olacak , insan haddini bilmeli , sükuneti terbiyelemelidir .

güzel yüzü.

bazı günler vardır, yaşarken farkına varmadığımız ama yıllar geçtikçe içimizi sızlatan. bir zamanlar sıradan gelen, şimdi ise hatırladıkça içimizi burkan günler. belki bir yaz akşamıydı, belki bir dost meclisi, belki de bir yürüyüş sırasında denk gelinen bir gülümseme. o anlar, yaşanırken sanki hep sürecekmiş gibi gelir. çünkü insan, güzel olanın bitebileceğini düşünmek istemez.

ama her şey biter. geriye kalan, o anların unutulmaya yüz tutmuş gölgeleri olur. insan hatırladıkça bir şeyler eksilir gibi hisseder. sanki o günlerdeki kendimiz bizden uzaklaşmış da sadece hafif bir silüeti kalmış. güneşin batarken bıraktığı sıcaklık gibi. o sıcaklığı tutmak istersin ama kayar gider avuçlarından.

en çok da küçük şeyler özlenir. bir çayın buharında saklı sohbetler, eski bir şarkının arka fonda çaldığı anlar, düşünmeden yapılan kahkahalar. o anlarda, yaşadığının farkında bile olmaz insan. o yüzden kıymeti de sonra anlaşılır. çünkü güzellikler, ancak yitip gittikten sonra acıtır. ve insan en çok da geçmişin içinde saklı kalan o küçük mutlulukları özler.

şimdi dönüp bakınca, o günlerin bir daha yaşanmayacağını bilmek ağır gelir. aynı yerlerden geçsen de aynı insanlarla karşılaşsan da aynı hisler geri gelmez. çünkü insan değişir, zaman değişir, hayat değişir. ama o anılar, bir yerlerde saklı kalır. bir rüzgarın esintisinde, bir şarkının nakaratında ya da ansızın gelen bir kokuda.

sevmeyi sevilmeyi unuttuk en çok, nasıl sevilir bir çocuk nasıl sulanır bir çiçek unuttuk. emek vermeyi, biri için acı çekmeyi, sormayı, merak etmeyi, anlatmayı unuttuk. insan böyle düşünüp yazarken de unuttuğu her şeye tekrar üzülüyor. neyse.

üzücü şeyleri unutmak güzel şey yahu.
kötü anılar zamanla unutulmasa da hissettirdiği duygular unutuluyor hafifliyor, iyilerse sanki çok daha iyiymiş gibi hatırlanıyor.
bu bence hayatı yaşanılır kılan kıyak adaptasyonlardan.

unutulan diyor ne bileyim nasıl hatırlayayım unutulansa anlamadım.

günleri unutmak çok üzücü geliyor bana. haftasonu uyanıp da bugün günlerden neydi şimdi ben işe geç mi kaldım düşüncesi ile hafta içi eyvah saat kaç olmuş yanılgısı çok canımı sıkıyor. biz at mıyız eşek mi yoksa pavlov'un köpeği mi? ki köpek zili anlayabilirken ben bazen neden sabah sabah müzik çalıyor diye düşünüp alarm kapatıyorum.