utana sıkıla başlık açmak

hiç yaşamadığım duygu. iflah olmaz bir yüzsüz olabilirim, ondandır belki.

belki de açtığım başlıklar utanmamı gerektirmiyordur, kim bilir...

az önce nickaltım için yapmak istediğim ancak sonrasında "çaylaklar başlık açamaz" uyarısını görmem ile içimin burkulduğu hadise.
zaten ilk başlığım olacaktı heyecanlıydım, oturttun beni yerime sevgili sözlük.

yanlış açarsam linç yer miyim?, acaba başlık tutar mı? kaygısını yaşayan kişidir.

bir kullah, 3 elhamla kurtulabileceğimiz sıkıntıdır.

ben bir kaç yazım hatası sebebi ile linç yedikten sonra açmamaya başladım.
dikkat dağınıklığı, sabırsızlık gibi sebeplerden ötürü acele ediyorum sanırım.

edit: aşağıdaki yazıda reis beni tebrik etmiş. bir teneke kafa olarak teşekkür ederim kendisine. *
başlık açsam da açmasam da nefret kusuluyormuş demek ki.

bana söyleyin ben açarım sıkmayın <canınızı> yaw.

başkasının yerine utanmak da erdem sanırım, hissediyorum çünkü gördüğüm entryden sonra.
anksiyete vb. bozukluklardan kaynaklanan sosyal becerileri engelleyen sorunlarla boğuşuyor olabilir herhangi bir insan, veyahut asla açmayacağı türden bir başlık açmıştır sıkıntıdan, bu nedenle utanmıştır kesinlikle bu kadar keskin cümleleri hak ettiğini düşünmüyorum bu insanların. gereksiz agresiflik, gereksiz muhalif.
normalsozluk.com/entry/2258745

asla yapmadığım eylem. her 4 tanımımın 1'i kendi açtığım başlıkta benim, hiçbirini de utana sıkıla açmadım. bilgi verecekseniz başlık da açın, paragraflar dolusu yazılar da yazın. değer.