uzun zamandır resim çizmemek

bir şeyleri ihmal ediyoruz. çocuklukta kalmış en güzel zamanları geri getiremeyiz biliyorum. ancak o zamanlara dair hoş aktiviteleri zaman zaman hatırlayabiliriz. şimdi fark ettim. çok uzun zamandır resim çizmiyorum ben. bir kahve ve beatles tınısı eşliğinde bir şeyler çizip boyama yapacağım en kısa zamanda.

hanımların dikkatine, hanımların dikkatine. resimci ayağınıza geldi. beş dakikada manzara, portre çizilir. süratle teslim edilir.

çok zaman oldu, doğduğumdan beri çizmiyorum, yetenek yok.

hobilerin pahalı olmasından ötürü. touchfive kalem seti 1300tl montana'nın tüpü bilmemkaç lira. tükenmez kalemle elime çizerim anca.

zaman aralığı gereğinden fazla uzatıldığında çöp adam seviyesine düşmenize sebebiyet verebilecek durum.

üzüntü veren durum. elim kağıt kaleme gitmiyor. oysa ne çok severdim.

uzun zamandır resim yapmadım, yapmayı çok da istiyorum yeni tuval de aldım ama isteğimin olmasına rağmen büyük de bir hevessizlik var içimde, resme karşı değil aslında bu isteksizliğim hayata karşı. biliyorum boyalarıma kendimi bıraksam bir nebze kafam dağılacak bir kaç saatlik de olsa ama içim karmakarışık olduğu için tuvale ne dökeceğimi bilemiyorum, resimle bile anlatamıyorum kendimi artık.

bugün ismek teyzelerimizle ve arkadaşlarımızla konuştuğumuz durum, kurs bittiğinden beri elimize adam akıllı kağıt kalem alamamışız.

2018-2019 döneminde biraz evden çıkayım, asosyalliğimi kenara atıp topluma karışayım diye ismek guaj kursuna başlamıştım. ilk gün yalan yok baya sıkılmıştım çünkü hoca karakalemin ta en temellerinden başlamıştı*. neyse aradan birkaç hafta geçince sınıf ortamı oturdu, benimle beraber üç-dört genç ve kalanı teyzeler. tüm bu dönem boyunca sadece karakalem çalıştım. hocamız karakalem çalışmak isteyeni başka tekniğe geçmeleri için zorlamıyordu *, aksine çok fazla teşvik ediyordu bir arkadaşla bizi. teknik olarak eskisinden çok şey öğrendim diyemem çünkü hoca birkaç ufak nokta dışında tekniğime karışmıyordu, kalemi alıp çizmiyordu. kafamın karıştığı, içime sinmeyen yerlerde yol gösteriyordu.

işin teknik yönü bir yana bana çizdiren şeyin o ortam olduğunu farkettim bugün. teyzelerimle çay-simit eşliğinde sohbetler, kulaklığın tekiyle rock dinlerken öbür kulağıma gelen italyanca-ispanyolca ezgiler, teyzelerimin muhabbetleri... ortamımız o kadar iyiydi ki. bir kere tartışma olduğunu görmedim, siyaset konuşulduğunu duymadım, herkesler yapıcı, herkesler birbirlerine destek. bir teyzemiz vardı normalde pek çay içmem ama onun çayını içerdim. bana her hafta çay ikram ediyordu, onun o lezzetli çayını bile özledim*.

şimdi ise 2 senedir ufak karalamalardan başka çizim namına hiçbir şey yapamıyorum, o ortamı özlüyorum.

her türlü resim yapmayı severim ama yağlı boya en sevdiğim olduğu için geniş zamanımın olmasını gerektiriyor. bir de kedim boyaları, tuvali yalar mı korkusu vardı onun için uzun süre yapamamıştım hahasbdhad
neyse yalamıyormuş kötü koktuğu için yaklaşmıyor bile kesin bilgi.

çok uzun zaman tuval, şövale, malzemeler ortada kalıyor. bir yapıyorsun 2 gün kurumasını bekliyorsun ki devam edebilesin diye. eziyet ama çekilecek bir şeydir kendileri <3
onun için akşamları azar azar yapıyorum ama çok uzun süre ayrı kaldığım oldu boyalarımdan, üzgündüm.

pir zola'nın eşsiz yapıtını görünce anladım ki, bizim sandığımızdan da çok uzun zaman geçmiş ve hatta artık çizmememiz de gerekiyor olabilir..

yaptığım eylem.

ama bugün (yani dün) nihayet çizdim ve bitirdim.
#3334781