yaşlandıkça artan şeyler

kilo, sinir, ego.

sonradan gelen nesile karşı bir yabancılaşma da artıyor... işin çok garip bir boyutu da var, şöyle ki:
şu an yirmi beş kırk beş yaş arasındakiler bi yerde baya ortak dili konuşabiliyor, aynı dert ve zevkleri bi yere kadar paylaşabiliyor (kişisel sorunların getirdiği şeyler dışında ve istisnalar dışında)...
fakaaaaat, yirmi bes yaşındakiler yirmi üçleri, yirminci üçler yirmi ikileri, yirmi birler ve yirmiler bazen kendinden altı ay sonra doğanları bile anlayamayabiliyor... nesil aşırı fazla hızlı değişiyor artık... haliyle yirmi beş yaş üstü herkesin kendini yaşlanmış hissetmesi çok normal. çünkü en az kırk beş elli yaşındaki bir insan kadar hepimiz yeni nesille ilgili çok fazla şey öğrenmemiz gerekiyor ki onlarla aynı dili konuşabilelim...
benim onlarla işim olmaz diyenin de keyfi bilir...

saçımın beyazları.

diz ağrısı

televizyon seyrederken küfretmek. gündemin berbatlığının yanısıra tv'de gördüğümüz bütün ponçiklerin, iyilik meleklerinin eski kaşarlıklarını, yedikleri haltları bilince insan tahammül edemeyip küfürü basıyor.

vazgeçişler, daha fazla sade soda, daha fazla kedi, daha fazla düşünce...

doğa yürüyüşü ihtiyacı.

başıma gelmeden anlayamamıştım ama otuzuma adım adım yaklaşırken bu ihtiyaç içimde yavaş yavaş artıyor. trekking gruplarına bakarsanız fark edersiniz zaten, tüm üyeleri dinç orta yaşlılardan oluşmuştur. ben türkiye'de henüz ıhlara vadisi'nde ve macahel yaylası'nda yürüme fırsatı buldum ama kırklarıma yaklaşırken sonum ne olur bilmiyorum.

yer çekiminin vücuda etkisi.

kaz ayakları .

huysuzlaşıyorum. benim her dem genç kalmam, methiyeler alacaksam genç karılardan almam, genç insanlarla muhatap olmam lazım.

efendim bundan 13 sene sonra 55 yaşındaki kamuran'dan ay beyefendi ne hoşsunuz ilahi... lafını duymak istemiyorum. ya kamuran bir dur allasen hiç havamda değilim. her yerimiz buruş buruş olmuş hala aklın fikrin fingişte. kardeşim gençliğim ve leylâ nerede alo. neee anneanne mi olmuş?

olsun, yakışır. yine dertlendim.

benim acilen ölmem lazım ben yaşlanamam.

kalan süreye dair pek bir fikrim yokken geçen sürenin ne kadar hızlı geçtiğini farkedince dünyanın aslında çok da ciddiye alınacak bir yer olmadığına inancım artıyor.

kulak kıllarının uzaması.

kayıplar. her anlamda.

beyazlarım, sabırsızlığım, anlayış (empati)

farkındalık. herkesin ve her şeyin iç yüzünü öğrenmek hem çok acı verici oluyor hem de bir yandan da insanı olgunlaştırıyor. yalanlarla kendini avutmaktansa gerçeklerle üzülmeyi yeğleyen biri olduğumdan, acı da olsa gerçekleri bilmekten çok büyük bir keyif alıyorum. en azından neyin ne olduğunu bilirsen ona göre hareket edebilirsin ama ya sürekli yalanlarla kandırılırmışsan? işte o zaman yolunu kaybetmek işten bile değil...

benim için daha yalnız kalma isteği. insanlardan uzak kaostan entrikadan sorunlardan uzak olmak. sessiz sakin yaşama . kendi istediklerimi yapma isteği. maddi manevi hirslarim olmuyor. öyle marka takıntısı yok şuna hava atayım yok şunu alayım. daha hoşgörülü oluyorum her görüşe ama uzak duruyorum. ön yargılarım da artıyor. ne kadar az insan o kadar iyi gibi.
hiçbir şey umrumda değil gibi.

tecrübe.

evet güzel bir başlık . bende yaşlandıkça artan şey yalnız kalma korkusu,anlasilmama ,hırs ve azimli olmam dolayısıyla insanların tuhaf bakışlarına maruz kalma olabilir ....

libido . azalması gereken yerde artıyor. durduramıyoruz.

uyanikliğa ayrilan saatler, tecrübe,merhamet eksikliği ve umursamazlik.