yataktan çıkmamak

evliyse normal değildir. sevgililerse normaldir.

çıkmak istememek de denebilir. çünkü hayaller ve rüyalar gerçek hayattan daha güzel. uyu uyan aynı şeyler, aynı kişiler, aynı renkler...

çıkabilecek durumda olup çıkmayanlar bu tanımın kapsamına dahil değil. benim sözüm çıkamayanlara.

zamanında o yoldan geçmiş bir kardeşiniz olarak az çok kafanızdan neler geçtiğini tahmin edebiliyorum. bu nedenle bu yazıyı okuyamayacak kadar dünyaya kendinizi kapatmış olmadığınızı düşünerek sizin için hala umut olabileceğine inanmak istiyorum.

uzun uzun nutuk çekecek değilim. söylemek istediğim tek bir şey var. olayları kafanızda olduğundan daha kötü görmeye eğilimli bir durumda olduğunuz gerçeğinin farkında değilsiniz. bu nedenle de beyin kimyanızın bu durumu fark edecek noktaya ulaşması gerekiyor. bu da ancak doktora gitmekle mümkün.

(bkz: depresyon)

bu sabah bunu çok istedim. yatağıma baktım ve yanımdasın ama dokunamıyorum çok saçma dedim.

aklımdan çok bahane geçti gitmem gereken yerlere gitmemek için diyebileceğime dair. neyse bir yarım saat öyle oyalandım ama sonra çıktım işte.

yorgunum adostlar diye bağırasım geliyoorrr

bende sadece bende oluyor sanıyorum yatağımın içi o kadar huzur dolu ki tüm gün yatabilirim..