yazarları en hüzünlendiren mekan

şehir olarak ankara, daha da özelinde anneciğimin uyuduğu yerdir. insan kaç yaşına gelirse gelsin, annesizliğin çaresi yoktur.

mezarlıklar.

aslında iki yer var. bir tanesi adnan menderes üniversitesi'dir. ne zaman gitsem oraya bir paket sigara tükenir. ama yaşadığım şehirde bir sokak var. hemen tren istasyonuna çıkıyor. tren istasyonunun yanında ise çamlık bir park var. o gün için büyük planlar kurduğum parka ağlaya ağlaya* gidip, saatlerce oturmuştum. geçenlerde geçtim yine oradan. her şey geçmişti, bazı yaralar iyileşmişti ama içim yine de bir cız etti be.

hastahanelerin bahçeleri - kantinleri. öyle hastasını bekleyen kaygılı yüzler, dinlenmeye çabalayan personeller kaygısızca yanınızdan geçenler.

otomotiv satış noktaları. asla alamayacağını bilmek...

küçükken otogarlardı. yaz tatili için annaneme giderdik babam bizi otobüse bindirmek için bizimle gelirdi camdan babama baktığımda beni bir hüzün alır zır zır ağlamaya başlardım. babamda çok sevmezdi bizden ayrılmayı her gün arardı, 10 günü tamamlayamadan da eve geri dönerdik. hala daha sevmem arkamda birini bırakmak zorunda kaldığım mekanları.

birincisi anıtkabir'de
ikincisi rahmetli annanem ve dedemin köydeki evinde
üçüncüsü ise küba'ya gittiğimde santa clara'da che'nin anıt mezarında çok duygulanmıştım.

huzurevleri . oraya terk edilen anne ve babalar ve onların hain evlatlarının kendilerinden kaçış mekanı.

anneannemin evi. aklıma çocukluğumu getiriyor.

benim için spesifik bir yer yok ancak daha önce çok değer verdiğim fakat şuan hayatımda bile olmayan insanlarla zaman geçirdiğim yerler, ne olursa olsun buruk bir his veriyor.

doğduğum hastane evin çok yakınında ama o güzergahtan nadiren geçiyorum; o tarafa yolum çok az düşüyor fakat her geçişimde bi tuhaf oluyorum. çok erken doğduğum için aylarca yaşayıp yaşamak arasında kalmışım. annemler baya baya odamı toplamayı düşünmüşler ablam etkilenmesin diye. bi kardeş geliyordu ama gelemiyor. çocuk bunla nasıl boğuşsun? ama yokmuşum gibi yapılacakmış ulan. düşünebiliyor musun? hala odama dokundurmam. evden gittim yalnız yaşıyorum ama odamdaki çöpe bile el sürdürmem. biz de böyle bi deliyiz aşko.

"dünyaya gelmek" zaten başlangıçtan beri burada olan ama resmen varlığı henüz kabul edilmemiş yani doğmamış olan birinin boğuşmayı çok hızla unuttuğu bir şans.

yıkık, virane evler. a.k. senin dünya gibi. bir şekilde aldatıyorsun yine bizi.