yazarları hüzünlendiren anılar

başıma gelen bir anıyı paylaşmak istiyorum.

kafede garson olarak çalıştığım bi dönemde, akşam hava buz gibiydi. dışarda kimseler yok, kafe de boş; kapıdan dışarıyı izliyorum, gelip geçene bakıyorum öyle. sonra bizim kafeye doğru yaşlı bi dedenin geldiğini gördüm. kapıyı açtım hemen. üzerinde montu yok, ince bi ceketi var. soğuktan mosmor olmuş, ama gülüyo.
"üşüyo musunuz" dedim*, cevap vermedi. bi yere oturttuk çay getirdik hemen. sonra patron yanına gitti. "bu havada dışarda napıyosunuz?" tarzı sohbete koyuldu. dede sabah namazı için çıktığını namazdan sonra da bi yerlere uğrayacağını söyledi. sonra cebinden bi telefon numarası çıkarttı. onu aradık; oğluymuş numara. babası alzheimer hastasıymış. kendisi evde değildi sanırım ki babasının evde olmadığını fark etmemişler. sonra gelip aldılar.

soğukta onu tersleyen birine denk gelme ihtimali geldi aklıma. adam soğuktan mosmor olmuş ama üşüdüğünün bile farkında değil. ezkaza denk gelmeseydik de daha saatlerce sokaklarda dolaşsaydı diye düşündüm. ya da başka biri görseydi de dilenci sanıp almasaydı. almıyo çünkü bazıları. bi çayı bi çorbayı esirgiyo.
etrafımıza biraz daha duyarlı olmalıyız belki de. tabii ki herkesi kastetmiyorum. vicdanımıza biraz daha kulak vermeliyiz nacizane fikrimce.

sene 2006, hoca çocuğu yok yere dövmüştü.
başkan bile olsam, bir şey yapamamıştım.

ne zaman elim kapı koluna gelse aklıma annem gelir. hastalığının son zamanları, uykular haram anama bilinç varla yok arası, sabahları hep 5te kalkarım ben gene bir gün kalkmışım uyku sersemi banyoya girmek için, o lanet kapının koluna asıldım garip guruba sesle açıldı, çıktıktan sonra annemin sesini duydum yanına geçtim, oğlum bir şey söyleyecem dedi ne oldu annem dedim, ne olur şu kapıyı yavaş aç kapa uyuyamıyorum zaten, ses gelince de iyice uykum kaçıyor dedi. anneme bir şey demedim ama o an elim kırılsaydı keşke diye kendi kendime o kadar dua ettim ki anlatamam o minicik kadını uykusundan kaldırdım diye hala vicdan azabı çekerim. ne zaman bir kapı açacak olsam ses çıksa beynim uyuşur, ellerim titrer yüreğim çarpar, anamı mezarında rahatsız ettim sanarım ağlamak isterim bağıra bağıra sırf beni duysun diye.

https://images.app.goo.gl/L...

ilk yediğim ihanetti

her hatırladığımda uzaklara dalar kaybolurum.

video için buradan