yazarların en son ağladığı zaman

bugün saat iki civarı sahildeki banklardan birinde.
ağlamak için en tenha bankı seçtim. az buçuk göz yaşlarım kendilerini hazırlarken tenha yerde olmama rağmen çiçekçi ablalara denk geldim ve çiçekçi bir abla çiçek alırsam mutlu olacağım konusunda ikna etmeye çalıştı.
arkasından da bir kısmı çingene, bir kısmı tas kafalı takılan insan sürüsünü görünce zırlamayı boş verip kaçtım zaten.

sonra da göz yaşlarım içime göçtü.
ve ne zaman içime göçseler en olmadık yerde patlak verceklerini biliyor olmamın stresi içerisine giriyorum.

haklıydım da bu strese girmekte çünkü birkaç saat sonra tramvayın ortasında tutunmaya çalışırken yanlışlıkla zırlamaya başladım.
toplum içinde ağlamak işkence gibi bir şey olduğu için o ana dair pek bir şey hatırlamak istemiyorum açıkçası.
saçlarımla yüzümü kapatarak geri kalan zamanımın bir kısmını amatör korku filmi kaçkını gibi geçirdim.

sonra da makyajımı tazeledim, aynı sahile gidip biraz daha yürüdüm.
amaç?
bilmiyorum ama iyi de geldi.

dayımı anneannemin üzerine yatırdıktan iki hafta sonra eve dönüş yolunda, arabada..

onda da ağlamazdım da, ben çok çocukken izmir'den adapazarı'na tayin olduğumuzda arabayla otobüsü manisa'ya kadar takip edip bana el sallamıştı. ancak 3 yaşındaydım ama nasılsa hatırlıyorum. o aklıma geldi..

13 09 21

dün gözüme kalem çekerken ağladım. ya bana işkence ediyorsunuz yemin ederim ne demek makyaj zorunlu!!!

sanırım 4 gün oluyor

son 1 hafta.
hayatımda üst üste gelen bu kadar acının içinden bir anda geçmedim a dostlar.
karma mı adalet mi dönüşüm mü artık ne derseniz deyin. çok zor acı taze henüz ama umarım daha iyiye isteklerimiz doğrultusunda ilerleriz.

ağlamadığım gün yok ki.

bugün kestirmeden önce ağladım. çok yoruldum hayattan çokk

bu gün