yazarların en son ağladığı zaman

tsubasa'nın yedinci bölümde wakabayashi'yi bir türlü geçemeyip maçın sonunda yine wakabayashi'nin kurtardığı ve sonrasında üst direkten seken topa rövaşata yapıp gol attığı zaman, 9 yaşında falandım. hatırladıkça hâlâ gözlerim dolar.

behzat amirimin içinden "sizi de, kurduğunuz sistemi de..." kırmızı vosvosa atlayıp uzaklaştığı o sahnede biraz gözlerim dolmuştu.

yaklaşık bir buçuk ay önce zil zurna sarhoşken, saat gecenin 4ü falandı elveda rumeli izleyerek gözyaşlarına boğulmuştum. sonrasında gelen laik atak ve atam sana layık değiliz duygu fırtınası ile böğüre böğüre ve zil zurna sarhoş şekilde ağlamaya devam etmiştim. içerde uyumakta olan milk, salonda öküz böğürüyo galiba yüz ifadesi ile yanıma gelmişti. sarhoş olduğumu farketti, sarıldı, sonra o da benimle sessizce elveda rumeli'ye izledi. o gün daha bi çok sevdim kendisini, yerim.

çok seneler geçti. bir keresinde içip içip dede, dedem diye diye aglamisligim var. ev halkı şaşırmıştı halime. rahmetli dedemi özlemiştim, ona ağlamıştım. gerçi herkes kendine ağlıyor be sözlük.

az önce... içim buruldu yokluğundan, alışamadım.

o kadar ki; ay tutuldıu mendilimde

üç vakte kadar.

dün.

küçücük bir "neden?" sorusuna cevap bulamadığım için.

ağlamadığım gün yok ki....

volkan konak vefat ettiği zaman ağladım.

geçen yıl, oğlumun diş tedavisinde.

öylece sesini çıkarmadan ama gözünden de yaş gelerek oturuyordu koltukta. canı çok yanıyordu ama dayanmaya çalışıyordu yavrum.

elimden bir şey gelmediği için birkaç dakikalığına annesine bırakıp, dışarı çıktım ve ağladım. kendi canım yanıyormuş gibiydi.

evladına bir şey olacak diye ödü kopan anne babalar, gayet haklılar.

evvelsi gün. dün de yine gözlerim doldu.

ben kolay ağlayabiliyorum. “bunun için de ağlanır mı” en sinir olduğum laflardan.
içimden geliyo işte, hisleniyorum napayım.

şimdi de, italyan çocuğun mezarını tahrip etmişler altyazı geçti. al işte, nalet bi yerde yaşıyoruz. ağlamayalım da napalım.

dün akşam yasin okurken.

kaybettiğim yakınlarım aklıma geliyor. çocukluğum, gençliğim, o tatlı anılarımız. yaşadığımız acı dolu, tatlı günlerimiz. ruhlarına gitsin bu ettiğim dualar. artık tek yapabileceğim bu.

göz dolmaları ve ağlama niyetlerini saymazsak gerçek anlamda 2 sene önce falandı.bazen bende istiyorum ama maalesef bunu başaramıyorum,hissedilenler ve yaşananlar yüzünden duygular köreldi maalesef.

ilginç bir anket.
sanırım, süründüğüm bir aşk acısı çektiğim dönemde öyle çok alkol tüketemeyen birey olarak viski içerken aşırı derecede ağlamıştım.

17 sene 3 ay oldu galiba. ağlayamamak kötü şey. babam kadar çok sevdiğim dayım öldüğünde bile ağlayamamıştım bu yaz. ağlayamayan yeni doğmuş bebekler gibi ses çıkarabilmiştim en fazla.

galatasaray süper kupa kazanmıştı

asla bilinmeyecek. *

2022 mayıs, annemin cenazesinden sonra evde ağlamıştım. öyle omuz silkmeli falan değil bildiğin titremeli sıtma geçirmeli bir ağlamaydı.

cenaze sırasında ağladım mı bilmiyorum. o sırada insan kendinde olmuyor, farkında değil davranışlarının. ama cenaze sonrası şu evde taziye işi var ya insanı çileden çıkartıyor. çay üstüne çay içiliyor, rahmetli hakkında soru üzerine soru soruluyor. ufak bir tebessüm edene yumruğu geçirmek istiyor insan.

gidin lan diye gözlerinin içine baktığım misafirler 23:00 sonrası teker teker gittiler. gözüm hep saatte sanki randevum var. son kalan çay canavarı da gittikten sonra eve bir sessizlik çöktü.

annemin vefat etmeden önce son bir haftadır tekrarladığı ben ölürsem sen ne yapacaksın bir başına sözü ve bana acıyarak bakışı geldi gözümün önüne. sonrası aniden başlayan bir ağlama. arada s. gidin lan işte piç kuruları diye taziyeye gelenlere giydiriyorum. kriz geçirmişim bildiğin. misafirler gidince bana bakmaya gelen eniştem zor sakinleştirmişti. adamın eli ayağı birbirine girmişti panikten.

#2922102 ne zaman yalnızlık hissetsem annemin sözleri ve yüzü gelir gözümün önüne. boğazıma bir yumru oturur ama ağlamam.

geçen hafta arkadaşlarımla yemek yerken ağlamıştım, onlarda kötü bir şey oldu sandılar ama çok mutluyum diye ağlamıştım. bu sulu gözlülüğü hep yapıyorum.

sene başında evime bir türlü davet edemediğim bir arkadaşım kalp krizi geçirip aramızdan ayrılınca