yazarların kendilerini 10 yıl sonra nerede gördükleri sorunsalı

ülkenin gidişatını düşünüp mü bu soruya cevap vereceğiz, yoksa kendi ütopyamızı düşünerek mi? bence önemli bir detay.

münkir, nekir nerdesiniz abi, hadi artık gelin sıkıldım götürün beni anamın yanına.

zaman nereye savurursa orada.

bir sorunsal değil benim için. ya hapis ya da küllerim ile birlikte deniz. toprağa karışmak istemiyorum.

ya ruh ve sinir hastalıkları hastanesinde ya da üniversitede doktorayi tamamlamış bir doç filan olurum diye düşünüyorum.

(bkz: kendini meme üstünde görmek)

çocuğum ve köpeğimle (17 yaşında olacak umarım yaşar), mevcuttakini büyütüp aldığım çift kamaralı teknemde.
muhtemelen bir ege sahilinde çünkü akdeniz leş tuz.
kızım okuldaki ona aşık çocuğun yaptıklarını anlatırken kahkahalar atarken.

178 boy ve uzun bacaklı sarışın bir biçızın koynunda! zaten hep oradayım aslında. (bkz: yaşıyorsun bu hayatı)

mezarda baba.
42 yaşında beyoğlu'nda bir çatı katında tek başıma yaşayıp inzivaya çekilmiş bir haldeyim. yine bazı kıytırık edebiyat dergileri için yazılar yazıyorum ve bir nebze de olsa semtte tanınır vaziyetteyim. yaşadığım serkeş ve umursamaz hayat bazı kadınların ilgisini çekiyor ve aktif de bir cinsel hayata sahibim. bir gün yine beyoğlunda bir kafede viskimi yudumlayıp yazılarımı yazarken genç kızıl saçlı, piercingli, cırtlak sesli, aşırı solcu ve evde gömleklerimi dışarıda tişörtlerimi giymeyi seven, ailesiyle kavgalı, 2 kere nişan atmış, göt cebinde dev kadar simli telefon taşıyan sevgilimle hararetli bir tartışma yaşıyoruz ve eve gidiyorum. yaşadığım izbe evde alkol komasına girip hayata gözlerimi yumuyorum.

nasıl bir hayat sürdüğüme bağlı
kitaplarım tuttuysa gayet iyi para kazandığım, her istediğimi elde ettiğim için mutlu olurum.
ama işler kötüye gidiyorsa ve umudumu kaybetmişsem buraya kadarmış der intihar ederim.

cahit sıtkı'nın yolun yarısı dediği yerde.

cami, ev, park üçgenin de görüyorum.

havana'da değil belki , ancak sakin bir ege kasabasinda mojito yudumlarken.rom çok pahali mi ki?

astigmat numaram değişeceği için net göremiyorum şuan

sanırım bu gidişle hâlâ olduğum yer de giriş güvenlik de. sekiz senedir kamera odasına gecemedim. benden sonra işe başlayan iki eleman biri 1 sene diğeri 4 sene önce işe başladı onlar bile kamera odasına geçti ben hala girişte ayakta bekliyorum. bir on sene sonra hâlâ bekliyor olacağım sanırım.

hiç gördüğüm yerlerde olmadım. görmemeyi tercih ediyorum artık.

10 yıl sonra 33 yaşında olacağım.
kahır dolu günler geçirdiğimden mütevellit bir gözüm çukura bakarken görüyorum kendimi..

erguvanlar altında, aşiyan.

kendi şirketimde partner ya da uluslararası bir şirkette cfo.

on saniye sonra ölür müyüm kalır mıyım, bunun garantisi bile yok.